ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΑ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ !

Όπως προκύπτει από όλες τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και της Υπουργού Παιδείας στη Βουλή και στα ΜΜΕ πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία που αρχίζει στις 21 Γενάρη είναι η πολιτική της Ε.Ε., οι αποφάσεις της Λισσαβόνας, της Μπολόνιας, οι ανάγκες του κεφαλαίου και της αγοράς. «Όπως γνωρίζετε έχουμε το κυβερνητικό πρόγραμμα για την παιδεία» δήλωσε η κ. Υπουργός, «αλλά μέσα απ’ το διάλογο θέλουμε τη μεγαλύτερη συναίνεση για τα ζητήματα της παιδείας».

Στον περιβόητο διάλογο συμμετέχουν η ολομέλεια του ΕΣΥΠ, ενός εσμού δεκάδων εκπροσώπων της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και άλλων συναφών φορέων και μιας πολύ μικρής μειοψηφίας εκπαιδευτικών - φοιτητών και τα μέλη της επιτροπής μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής. Οι ταυτισμένοι με τις κυβερνητικές και γενικότερα τις προτάσεις του νεοφιλελευθερισμού για την παιδεία αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Η συναίνεση με την κυβερνητική πολιτική και τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις στις στρατηγικές επιλογές των σκοπών και των στόχων της εκπαίδευσης είναι εξασφαλισμένη.

Στόχοι της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση «ξέθαψε» τον ξεχασμένο θεσμό του ΕΣΥΠ που είχε συστήσει ο Αρσένης για να στήριξη την αντιμεταρρύθμισή του. Στόχοι της είναι:

·              Η νομιμοποίηση των αντεκπαιδευτικών και αντεργατικών σχεδίων κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης, ΕΕ και κεφαλαίου.

·              Η υλοποίηση των άμεσων δεσμεύσεων της Μπολόνια και της Λισσαβόνας με το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος.

·              Η μεταφορά της ευθύνης για τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του εκπαιδευτικού συστήματος κυρίως όσο αφορά τις τακτικές επιλογές από τους ώμους της κυβέρνησης σε ένα ευρύτερο σώμα, με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε και η δημιουργία στην κοινή γνώμη της ψευδαίσθησης περί δημοκρατικού τρόπου λήψης των κρίσιμων αποφάσεων.

·              Η συγκάλυψη της ευθύνης της κυβέρνησης να εξασφαλίσει τους αναγκαίους πόρους για τη δημόσια εκπαίδευση, να υλοποιήσει τις προεκλογικές της τουλάχιστον υποσχέσεις για αυξήσεις, διορισμούς των συμβασιούχων κ.τ.λ., με ανάδειξη ως μείζονος στοιχείου αναβάθμισης της εκπαίδευσης τις θεσμικές αναδιαρθρώσεις.

·              Η παράκαμψη του εκπαιδευτικού κινήματος και των ζητημάτων που αυτό επικεντρώνει τις διεκδικήσεις του και η εξασφάλιση συμμάχου τάχα όλης της κοινωνίας για την επίθεση κατά των εργασιακών κεκτημένων των εκπαιδευτικών, την αμφισβήτηση της μόνιμης σταθερής εργασίας στο δημόσιο σχολείο, τη σύνδεση μισθού και εξέλιξης με την αξιολόγηση – χειραγώγηση, την επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας κ.τ.λ.

Αφετηρία του διαλόγου

Ο διάλογος δεν ξεκινάει από μηδενική βάση. Δεν υπεισέρχεται στους σκοπούς της εκπαίδευσης, που είναι οι δεδομένες ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, αλλά αφορά τη διαχείριση  της εκπαιδευτικής μας μιζέριας με αφετηρία, όχι γενικά των συμφερόντων του καπιταλισμού, αλλά ειδικότερα της επικρατούσας εκδοχής του, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού. Στην αφετηρία αυτή συμφωνούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και μάλιστα απορεί κανείς ποιο από τα δύο κόμματα εκφράζει αντιδραστικότερες θέσεις στα θέματα της εκπαίδευσης, μιας και δύσκολα ξεχωρίζει κανείς ποιος από τους δύο ηγέτες του δικομματισμού είπε στη βουλή «από το κράτος παραγωγός παιδείας πρέπει να πάμε σε ένα κράτος που να αγοράζει παιδεία από μια αγορά την οποία πρέπει να πιστοποιεί και να ελέγχει».

Απόλυτη είναι η συμφωνία και εξασφαλισμένη η συναίνεση των «εταίρων» (πλειοψηφία):

·              στην ιδιωτικοποίηση,

·              την αποκέντρωση που στοχεύει στην πλήρη αποδόμηση της γνώσης και την κατάτμηση των εργασιακών κατακτήσεων,

·              την ευελιξία που ξεκινάει από το αναλυτικό πρόγραμμα, συνεχίζεται στην εξεύρεση πόρων από την αγορά και επεκτείνεται στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, 

·              την αξιολόγηση,

·              το μετασχηματισμό της εκπαίδευσης από κοινωνικό αγαθό σε παραγωγική επένδυση που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του επιχειρηματία επενδυτή,

·               τον έντονα κατανεμητικό ρόλο του σχολείου με τον «αυτονόητο» για το κεφάλαιο διαχωρισμό σε γενικό και επαγγελματικό.

Εκτός «ύλης»

Σχεδόν καμιά από τις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών δε βρίσκεται στην ατζέντα της φαρσοκωμωδίας, ενώ όσα συζητηθούν θα εκκινούν από την αντίθετη με το εκπαιδευτικό κίνημα άποψη. Ας δούμε το πλαίσιο διεκδίκησης που αποφάσισαν οι Γενικές Συνελεύσεις των προέδρων των ΕΛΜΕ του Φθινοπώρου του 2003 και τη θέση τους στον εθνικό διάλογο.

Εκτός διαλόγου το «5% του ΑΕΠ για την παιδεία για το 2004,  25% αυξήσεις στις αποδοχές μας και ενσωμάτωση των επιδομάτων στους βασικούς μισθούς,  ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη· μη σύνδεση του μισθού με την απόδοση- αξιολόγηση η πλήρης σύνταξη στα 30 χρόνια υπηρεσίας, πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά  και συνταξιοδοτικά δικαιώματα για τους αναπληρωτές· 12μηνη σύμβαση εργασίας· ο διορισμός όλων των αναπληρωτών μετά από τρεις συμβάσεις (ανώτατο όριο), με βάση την προϋπηρεσία τους».

Το αίτημα για «σεβασμό στα εργασιακά μας δικαιώματα και πλήρη παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο με κατάργηση όλου του πλαισίου με το οποίο επιχειρείται να χειραγωγηθεί ο εκπαιδευτικός» αναμένεται να συζητηθεί υπό το πρίσμα του ότι «οι εκπαιδευτικοί δουλεύουν λίγο», «είναι παράλογο το 90% του προϋπολογισμού του ΥΠΕΠΘ να αφορά μισθούς», «απαιτείται ορθολογική αξιοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού», όπως έχει δηλώσει η κ. Υπουργός. Θα συζητηθεί βέβαια για να εξασφαλιστεί η εφαρμογή του καθηκοντολογίου το οποίο η αντίσταση των εκπαιδευτικών έχει σε μεγάλο βαθμό καταργήσει στην πράξη.

Το «Όχι στην αξιολόγηση-χειραγώγηση και στην κοινωνική κατηγοριοποίηση των σχολείων μέσω της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων» έχει απαντηθεί, καθώς ο διάλογος θα αφορά το πώς θα γίνει η προαποφασισμένη αξιολόγηση όπως έχει τονίσει η κυβέρνηση. Η «ετήσια επιμόρφωση με απαλλαγή  από τα διδακτικά καθήκοντα» και η « καθιέρωση ανώτατου ορίου  μαθητών ανά τμήμα» το πολύ πολύ να γίνουν αντικείμενο θεωρητικών συζητήσεων, καθώς αποφάσεις που κοστίζουν χρήματα δεν έχουν νόημα όταν αυτός που συζητά δεν είναι αυτός που διαθέτει και διαχειρίζεται τα χρήματα.

Πρέπει να συμμετάσχουν οι Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών;

Είναι ο διάλογος προσχηματικός; Στηρίζεται σε προειλημμένες αποφάσεις; Αυτό θα έπρεπε να είναι ένα βασικό κριτήριο. Προειλημμένες είναι, όπως τεκμηριώσαμε, όσες αποφάσεις σχετίζονται με τα ζωτικά συμφέροντα του κεφαλαίου, με τις κατευθύνσεις των οργάνων της ΕΕ, με το κομματικό συμφέρον της κυβέρνησης, με λίγα λόγια οι σημαντικές αποφάσεις στρατηγικού χαρακτήρα. Όπως αναπτύξαμε και πιο πάνω, δεν είναι μόνο προειλημμένες, αλλά και εξασφαλισμένες, αλλιώς κανείς εθνικός διάλογος δεν επρόκειτο να ανοίξει, όπως δεν ανοίγουν, αλλά γίνεται προσπάθεια να κλείσουν επ’ ωφελεία του κεφαλαίου, τα ανοιχτά ζητήματα για τα οποία αγωνίζονται οι ταξικές δυνάμεις στο χώρο της εκπαίδευσης και γενικότερα. Αλήθεια, ας μας πει η κυβέρνηση σε ποιες από τις δεσμεύσεις της στη συνθήκη της Μπολόνια για παράδειγμα θα αρνούνταν να συμμορφωθεί αν ο διάλογος έβγαζε τέτοια άποψη.

Περιθώρια προώθησης διαχειριστικών προτάσεων υπάρχουν. Με ακλόνητη την ταξική κατεύθυνση, ασήμαντες λεπτομέρειες θα συζητηθούν, καθώς δεν αποτελεί καν θεσμική δέσμευση της κυβέρνησης να τις ακολουθήσει επακριβώς. Αυτοί οι ελάχιστοι βαθμοί ελευθερίας που δε θίγουν στο παραμικρό τις στρατηγικές επιλογές δημιουργούν την ψευδαίσθηση σε ορισμένους και το άλλοθι για τη συμμετοχή τους σε μια στημένη θεατρική παράσταση με περιθώρια αυτοσχεδιασμού.

Γι’ αυτό άλλωστε είναι απαράδεκτη η απόφαση των ΔΣ ΟΛΜΕ – ΔΟΕ για συμμετοχή στο διάλογο, χωρίς καν να προβλέπουν στις αποφάσεις τους ότι οι εκπρόσωποί τους θα αποχωρήσουν καταγγέλλοντας την όλη υπόθεση όταν αποκαλυφθεί η διάσταση ανάμεσα στα προαποφασισμένα σχέδια και στις θέσεις του κλάδου. Γι’ αυτό όφειλαν ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, πριν από την όποια απόφαση συμμετοχής ή όχι στο διάλογο, να έχουν κινητοποιήσει τον κλάδο, να έχουν συγκαλέσει ΓΣ που θα αποφάσιζαν τη συμμετοχή ή όχι και τις θέσεις με τις οποίες θα συμμετείχαν εφόσον εγκρινόταν η εκπροσώπηση του κλάδου στο διάλογο, ώστε, σε κάθε περίπτωση ο διάλογος να διεξαχθεί υπό την πίεση του κινήματος και οι συσχετισμοί των δυνάμεων να μην είναι τόσο ευνοϊκοί για τα σχέδια της κυβέρνησης. Γι’ αυτό ακούγεται σαν μαύρο ανέκδοτο η δήλωση των εκπροσώπων της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ περί κουλτούρας διαλόγου, όταν οι στόχοι και οι όροι είναι ξεκάθαροι και η επικύρωση της αντεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης η μόνη σίγουρη προοπτική.

Καιρός για ενιαία συντονισμένη δράση

Τα ψέματα τελειώνουν. Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Η ακρίβεια μας σκοτώνει. Ο αυταρχισμός σηκώνει κεφάλι. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα συντρίβει όλες τις κατακτήσεις δεκάδων ετών, μεγάλων και σκληρών αγώνων. Είναι καιρός για δράση. Το τοπίο είναι σκληρό και οι προϋποθέσεις δύσκολες. Η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος, η προσχώρηση της ηγεσίας του σ.κ. στην «κουλτούρα» της συναίνεσης, της υποταγής και της εξάρτησης, η ιδεολογική κυριαρχία του κεφαλαίου, όλα αποτελούν, θεωρητικά, ανασταλτικούς παράγοντες. Όμως η κρισιμότητα των στιγμών, οι προβλέψεις για το μέλλον, η ραγδαία οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων, οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που υπονομεύουν το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, η συσσώρευση της αγανάκτησης μας πείθει ότι «μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά σ’ όλο τον κάμπο», αν ανοίξουμε ρωγμές και ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, μπορούμε να απειλήσουμε το οικοδόμημα και σε κάθε περίπτωση, όσοι έχουμε συνείδηση της πραγματικότητας είμαστε υποχρεωμένοι να παλέψουμε γι’ αυτό.

Γι αυτό συμμετέχουμε στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 21/1 στο Ζάππειο ενάντια στο διάλογο - παρωδία, για να μπουν μπροστά οι ανάγκες και τα δικαιώματά μας, για να ανατραπεί η αντεκπαιδευτική πολιτική. Αυτό θα είναι το ξεκίνημα. Μέσα στις ΓΣ θα αγωνιστούμε για δυνάμωμα του αγώνα και για τη διεξαγωγή ταξικού κοινωνικού αντίλογου, απάντησης στον εθνικό διάλογο της υποταγής, για να προβάλουμε τις θέσεις μιας ευρύτατης κοινωνικής συμμαχίας που αντιστέκεται στην αντεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και των Βρυξελλών.

Γενάρης 2005

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ