Η πρώτη νίκη της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών επιτεύχθηκε με την κατάργηση της επετηρίδας. Η λογική: «Ο άξιος διορίζεται» ήταν το προοίμιο της λογικής: «Ο άξιος εργάζεται» στη δημόσια εκπαίδευση. Ασφαλώς η έννοια του αξίου δεν περιγράφεται ούτε με την επιτυχία στον ΑΣΕΠ ούτε με την αξιολόγηση που από χρόνια προσπαθεί η εξουσία να περάσει θεσμικά. Ακόμη και οι υποστηρικτές του ΑΣΕΠ βλέπουν πόσο λίγη σχέση έχει με την επιλογή των αξιότερων. Μόνο άνθρωποι ανίδεοι από παιδαγωγική μπορούν να πιστεύουν ότι μία εφάπαξ εξέταση είναι ικανή να ξεχωρίσει τους καλύτερους, όσο για το τι σημαίνει καλύτερος, ας το αφήσουμε γιατί χωράει πολύ συζήτηση.

Για όσους αναλύουν προσεκτικά την πολιτική πραγματικότητα δεν τίθεται ζήτημα «αξιοσύνης». Πρώτιστο μέλημα των εργαζομένων είναι η ταξική τους ενότητα και η αλληλεγγύη, γιατί οι διαχωρισμοί και η αποδοχή των ατομικών δρόμων είναι το μέσο με το οποίο οι κυρίαρχες τάξεις επιβάλλουν στους εργαζόμενους δυσμενέστερους όρους ζωής.

Οπωσδήποτε ο ΑΣΕΠ είχε ένα αποτέλεσμα: Αύξησε τον αριθμό –προς θεού, δεν αναφέρομαι σε όλους τους διορισμένους μέσω ΑΣΕΠ - των εκπαιδευτικών που, μη έχοντας αντιμετωπίσει την πίεση της ανεργίας και τους αγώνες εναντίον της, δεν είναι ζυμωμένοι με το κίνημα, δεν πιστεύουν σε συλλογικότητες και έχουν αποδεχτεί την «ατομική διαχείριση της σταδιοδρομίας» όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται η υποταγή.

Η έντονη πίεση του μαζικού κινήματος των αδιορίστων και των δυνάμεων της εκπαιδευτικής αριστεράς στη μάχη ενάντια στον ΑΣΕΠ, ανάγκασε την τότε κυβέρνηση σε αναδίπλωση. Οι πίνακες αναπληρωτών, τους οποίους η ΠΕΑ προβάλλει ως δική της κατάκτηση επειδή ήταν αποτέλεσμα του δικού της συμβιβασμού, ήταν η μικρή ρωγμή της μεταρρύθμισης Αρσένη στον τομέα των διορισμών. Δυστυχώς το συνδικάτο, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών του δυνάμεων, δεν αντιλήφθηκε ότι τα δεδομένα είχαν αλλάξει και ότι όφειλε να αφουγκραστεί τον κόσμο της εργασιακής ομηρίας και να προσαρμόσει τις θέσεις της σε ρεαλιστικότερη βάση, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει εγκατάλειψη των ταξικών επιλογών. ¶ργησε να καταπιαστεί με τη διεύρυνση της ρωγμής, δεν υιοθέτησε αμέσως την προστασία της μόνιμης και σταθερής εργασίας όλων ως αρχή ισότιμη με τη διαφάνεια και την αντικειμενικότητα της επετηρίδας, αφήνοντας στις συντεχνιακές ομάδες την εκπροσώπηση των εργασιακών ομήρων της αναπλήρωσης.

Σε κρίσιμο σημείο βρίσκεται και σήμερα η υπόθεση των συμβασιούχων εκπαιδευτικών, λέξη αναγκαία μετά τη δραματική εξάπλωση του θεσμού των ωρομισθίων.

Οι συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί δε βιώνουν μόνο το άγχος για το αν, πού, πόσο θα εργαστούν και πότε και πόσο θα πληρωθούν, αλλά και για τη διαφάνεια των πινάκων, για τις αλλεπάλληλες μεθοδεύσεις με τις οποίες οι πίνακες διαρκώς αλλάζουν, για την αθρόα εισαγωγή στους πίνακες από τα παράθυρα της ΠΔΣ, των ολοήμερων Δημοτικών, των σχολείων με ειδικούς τρόπους διορισμού, των ιδιωτικών σχολείων που βρήκαν την ευκαιρία να απολύουν χωρίς αποζημίωση και τόσων άλλων.

Σε όλα αυτά, αλλά κυρίως στο ζήτημα του αυτόματου διορισμού των συμβασιούχων μετά από ένα διάστημα π.χ. 18 μηνών, στην κατάργηση της ωρομισθίας και σε όλα γενικά τα προβλήματα των αδιόριστων εκπαιδευτικών, προσπάθησε να ανταποκριθεί η Γραμματεία Αναπληρωτών της ΟΛΜΕ στην κατεύθυνση του ενωτικού αγώνα συμβασιούχων και μονίμων, μέσα στο συνδικάτο.

Η ουσιαστική διάλυση της Γραμματείας από τη ΔΑΚΕ στο πλαίσιο της εργώδους προσπάθειάς της να αδρανοποιηθεί τελείως το εκπαιδευτικό κίνημα και με τις πλάτες της ΠΑΣΚ και της ΔΕΕ για τους δικούς τους λόγους, δεν πρέπει να ματαιώσει την προσπάθεια. Ο κόσμος της αναπλήρωσης δεν έχει άλλο πραγματικό στήριγμα από τον εαυτό του, όταν εκφραστεί συλλογικά κι ενωτικά μαζί με το σύνολο των εκπαιδευτικών.

Οι τελευταίοι, οφείλουν να αντιληφθούν ότι η ήττα του ασθενέστερου κομματιού τους είναι προοίμιο της συνολικής ήττας του κινήματος και σταδιακή επικράτηση της ανασφάλειας στην εργασία όλων. Στους πίνακες με τις χώρες της ΕΕ στις οποίες δεν υπάρχει καθεστώς μονιμότητας των εκπαιδευτικών, το μαύρο χρώμα της ανασφαλούς εργασίας κερδίζει έδαφος.

Πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί στις Γενικές Συνελεύσεις για τα δικαιώματα των αναπληρωτών και την κατάργηση της ωρομισθίας. Κυρίως όμως πρέπει οι ίδιοι οι συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί, να πάψουν να περιμένουν τη λύση άνωθεν, να μπουν δυναμικά στο κίνημα, να συγκροτήσουν επιτροπές αγώνα σε κάθε ΕΛΜΕ, να δημιουργήσουν συντονιστικές επιτροπές και να αγωνιστούν για το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή εργασία.

www.paremvaseis.org