Αξιότιμε κύριε Αλεξανδρίδη.
 
    Θα ήθελα να σας επισημάνω, κατόπιν αναγνώσεως εκ μέρους μου της προς
την επιστολή μου απαντήσεώς σας, ότι ουδόλως ανενημέρωτος είμαι για την
αλληλογραφία σας με τον κο Κεκαυμένο. Τουναντίον έχω διαπιστώσει ότι τα
ορθογραφικά του ατοπήματα είναι και περισσότερα και σαφώς βαρύτερα από τα
δικά σας - και αυτό βεβαίως είναι ευνόητο, καθ' ότι εσείς είστε Φιλόλογος.
    Η ένστασή μου εν προκειμένω είναι ότι ο κος Κεκαυμένος δεν
αυτοπροσδιορίσθηκε ως Φιλόλογος, γι' αυτό και δεν αναφέρθηκα στα δικά του
σφάλματα. Βεβαίως είναι ένας συνάδελφος (τ.έ. εκπαιδευτικός), όπως αναφέρει
στο χαιρετισμό των επιστολών του, πράγμα που αφ' ενός δεν τον απαλλάσσει των
ευθυνών του για στοιχειωδώς ορθό χειρισμό του λόγου (προφορικού τε και
γραπτού), αφ' ετέρου όμως έχει περισσότερα ελαφρυντικά για τα ορθογραφικά
και λοιπά σφάλματά του στη γραφή από αυτά ενός Φιλολόγου.
    Είναι τοις πάσι γνωστό ότι «ανθρώπινον το σφάλλειν» (εκ παραδρομής ή
μη, μολονότι η παραδρομή πρέπει κατά το δυνατόν να περιορίζεται στο γραπτό
λόγο και δη σε αυτόν που δίδεται προς δημοσίευση) και ουδαμώς θεωρώ εαυτόν
αλάνθαστο σε κανένα απολύτως τομέα της ζωής. Εν πάση ειλικρινεία δε - και
προς άρση κάθε πιθανής παρεξηγήσεως - σας λέω ότι δεν θεωρώ επίσης τον εαυτό
μου ως «διάδοχο» του κου Μπαμπινιώτη (του γνωστού Καθηγητού Γλωσσολογίας)
ούτε ως ένα «Σταυροφόρο» υπερασπίσεως της ορθογραφίας.
    Σαφέστατα και συμφωνώ με την άποψή σας ότι: «δεν έχουν σημασία τα
ορθογραφικά ψεγάδια, αλλά η ουσία του θέματος και το περιεχόμενο των απόψεων
του καθενός», αλλά, κύριε Αλεξανδρίδη, ας μη γινόμαστε ισοπεδωτικοί. Εν πάση
περιπτώσει δηλαδή άλλη βαρύτητα έχουν τα ορθογραφικά λάθη του τυχόντος
ατόμου (έστω και εκπαιδευτικού) ενώπιον του βλέμματος του κοινού αναγνώστη
και άλλη αυτά ενός Φιλολόγου ή ενός Παιδαγωγού α'βάθμιας εκπαίδευσης, οι
οποίοι (επί των ημερών μας: υποτίθεται ότι) θέτουν τα θεμέλια της ορθής
έκφρασης - προφορικής και γραπτής - των παιδαγωγουμένων, «εξ απαλών ονύχων»
ήδη.
    Κατά συνέπεια θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω με τη θέση σας ότι: «Τη
φιλολογική ιδιότητα δεν τιμά η συντηρητική ορθογραφική συνέπεια και η
προσκόλληση στους γραμματικούς τύπους...». Οπωσδήποτε η «ανανέωση, ωριμότητα
και ενάργεια των ιδεών» τιμούν τη φιλολογική ιδιότητα, αλλά δεν αρκούν.
¶λλωστε αυτά τα γνωρίσματα αρμόζει να χαρακτηρίζουν τον κάθε νουνεχή άνθρωπο-
φιλόλογο ή μη. Η φιλολογική ιδιότητα, σύμφωνα πάντοτε με την προσωπική μου
άποψη, τιμάται κατ' αρχήν με το σεβασμό στον ορισμό της εκ μέρους του
θεραπεύοντος τη φιλολογική επιστήμη. Όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά είναι
απαραίτητα και ευκταία, αλλά έπονται - δεν προηγούνται ! Ο ορισμός, όπως
σίγουρα γνωρίζετε (δεν σας ειρωνεύομαι ούτε προσπαθώ να σας «κάνω κήρυγμα»
και συγχωρήστε με εάν σας δίδω τέτοια εντύπωση), είναι: «φιλόλογος = φίλος
του λόγου, ο φιλών (=αγαπών) τον λόγον». Όποιος όμως «αγαπά τον λόγο»,
προσπαθεί - κατά το ανθρωπίνως δυνατό να τον διατηρεί και να τον
μεταλαμπαδεύει άσπιλο, χωρίς αυτό να σημαίνει αναγκαστικά την παλιwόστηση σε
«συντηρητικές εμμονές στους γραμματικούς τύπους». ¶σπιλο, ώστε να μπορέσει
εν τέλει αυτός ο «λόγος» να διατηρήσει τη δυναμική του πορεία στο χρόνο και
να μη σβήσει, όπως προφητεύουν οι «Κασσάνδρες» της «αργκό», της λεξιπενίας,
της ανορθογραφίας και της ξενομανίας (εδώ: της προτίμησης της χρήσης ξένων
όρων αντί των αντιστοίχων ελληνικών).

     Πριν αποστείλω την παρούσα (τελευταία και για ‘μένα προς εσάς) επιστολή,

διεπίστωσα (κατόπιν αναγνώσεως της δικής σας τελευταίας προς εμένα απαντήσεως)

ότι «σκληρύνατε» το ύφος σας, τη στιγμή που εγώ προσπάθησα ειλικρινώς να είμαι κατά το δυνατόν επιεικής και προσεκτικός στις αναφορές μου στο πρόσωπό σας.
   Σας επισημαίνω λοιπόν εν κατακλείδι τα εξής:   

- Το αν οι παρατηρήσεις μου είναι ασήμαντες, αφήστε να κριθεί από τους επιστημονικώς πληρέστερα υμών κατηρτισμένους συναδέλφους...
- Εάν εσείς θεωρείτε παιχνίδι εντυπωσιασμού ή επίδειξη γνώσεων την προτροπή να

είστε ενσυνείδητος λειτουργός της επιστήμης την οποία έχετε ταχθεί να υπηρετήσετε

(δίδοντας μάλιστα και όρκο την ημέρα της λήψεως του πτυχίου σας), τότε λυπούμαι

διότι είχα εκτιμήσει (περισσότερο απ’ όσο έπρεπε προφανώς) την επιστημονική σας ευθιξία !

- Όπως σας ανέφερα στην πρώτη μου επιστολή, ενσυνειδήτως δεν υπεισήλθα στη θεματολογία και επιχειρηματολογία της αλληλογραφίας σας με τον κο Κεκαυμένο, διότι (και αυτό το αναφέρω τώρα, επειδή εν τέλει αυτό ίσως θέλατε ν’ ακούσετε) έκρινα ότι αμφότεροι υμείς έχετε καλύψει πλήρως το θέμα, άρα, εάν έδιδα και εγώ συνέχεια, τότε πράγματι θα καταντούσε φανφαρολογία. Επομένως δεν «απέφυγα επιμελώς» να εκθέσω την άποψή μου, όπως εσφαλμένως μου προσήψατε, αλλά (εάν το αντιληφθήκατε) έθεσα νέο θέμα προς εσάς. Η προσπάθειά μου όμως να σας αφυπνίσω δηλονότι τη συνέπεια για την επιστήμη σας, απεδείχθη - ως φαίνεται - «φωνή βοόντος εν τη ερήμω» !

   Τελειώνοντας την παρούσα επιστολή σας λέγω ότι λήγει εδώ και για ‘μένα κάθε συζήτηση μ’ εσάς και δεν θα σας ανταπαντήσω τίποτε στο εξής. Επιφυλάσσομαι δε στο μέλλον να τοποθετηθώ και «επί της ουσίας» (όπως εσείς τουλάχιστον αντιλαμβάνεστε τον όρο αυτό) για θέματα της επικαιρότητος, μη έχων χρείαν πάντως των προτροπών κανενός προς τούτο (πολύ δε περισσότερο των δικών σας προτροπών), ως ώριμος ενήλιξ και - εν πάση περιπτώσει - ως απόφοιτος Α.Ε.Ι. ---

 Παρακευή, 5-11-2004
 
 ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Ι. ΒΑΛΑΔΑΚΗΣ