α. Τον Έλληνα ως τον άνθρωπο, που, σαφώς, διαμένει ή/και κατάγεται απ' την Ελλάδα, αλλά απαραίτητα πρέπει να τον χαρακτηρίζει η Ελληνική Κοσμοθέαση. Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης, το γνωστό «Πας μη Έλλην βάρβαρος» ερμηνεύεται ως «Πας μη έχων την Ελληνική Κοσμοαντίληψη, βάρβαρος».

Παρεμπιπτόντως, η ιστορική συνέχεια του έθνους είναι κατασκεύασμα ενός κράτους, που προσπαθούσε να βρει την ελληνική ταυτότητά του, στα ασφυκτικά πλαίσια της Ορθοδοξίας. Θεωρητικός αυτής ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, που την «θεμελίωσε», το 1854 μαχχ, ώστε να αντικρούσει την ορθή διαπίστωση, αλλά με λάθος κριτήριο (φυλετικό), του Falmerayer. Αν ο Falmerayer χρησιμοποιούσε πολιτιστικά κριτήρια, ειδικά τότε, που ελάχιστα «ελληνικά» υπήρχαν (πχ. γλώσσα), σήμερα δεν θα γινόταν καν λόγος. Βεβαίως, ο εθνικός ιστορικός μας θεμελίωσε έτσι και τον «ελληνοχριστιανισμό», όρο που εφηύρε ο καθολικός (sic!) Μ. Ζαμπέλιος.

γ. Την Ελλάδα ως τον ευρύτερο χώρο που, χάρη στις κλιματολογικές και γενικότερα γεωγραφικές συνθήκες, συνετέλεσε να αναπτυχθεί αυτή η Κοσμοθέαση. Δηλαδή θεωρεί την Ελλάδα ως «κατάκτηση ιδεών». Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης δεν ταυτίζει την έννοια της Πατρίδας με το Ελληνικό Έθνος, καθώς για κάποιους Έλληνες ο τόπος διαμονής μπορεί να διαφέρει από τον τόπο καταγωγής (μετανάστες, Έλληνες επόμενης γενιάς), αλλά θεωρεί την Ελλάδα ως σημείο αναφοράς των απανταχού Ελλήνων.

Τα παραπάνω δεν πρέπει να θεωρούνται σαν «πολιτιστικός ιμπεριαλισμός», καθώς η έννοια του «ιμπεριαλισμού» εμπεριέχει την έννοια της επιβολής. Οι Έλληνες, με εξαίρεση τον Αλέξανδρο και κάποιους αλεξανδρινούς (ανεξάρτητα το δίκαιον ή μη των κατακτήσεων), δεν επιχείρησαν ποτέ να επιβάλλουν τον πολιτισμό τους.

Προσωπικώς, την μέγιστη ηθική ευθύνη που αποδίδω στον Αλέξανδρο είναι ότι αυτός άνοιξε την «κερκόπορτα» στον Χριστιανισμό, θεμελιώνοντας, πρώτος, μια αυτοκρατορική πρακτική («το δικαίωμα και την επιδίωξη του αυτοκράτορα να θεοποιείται»), που κράτησε αιώνες και τελικά διαπαιδαγώγησε:

β) όσο και μια μερίδα του πληθυσμού στην ιδέα του «ενσαρκωμένου θεού», πάνω στην οποία «πάτησε» ο Χριστιανισμός.

Η Ελληνική Κοσμοαντίληψη ανήκει στις μονιστικές κοσμοθεωρίες (υλιστικές και υλιστικοζωικές). Ο Μονισμός αντιλαμβάνεται το Όλον ως Ένα, που πολλαπλούται εσωτερικά σε διαφορετικές μορφές ύλης ή ζωής (υλισμός ή υλοζωισμός αντίστοιχα). Δηλαδή χαρακτηριστικό του Κόσμου είναι η ενιαία πολλαπλότητα και διαφορετικότητα. Οι αντιθέσεις που προκύπτουν μεταξύ των διαφορετικών μορφών ύλης ή ζωής εξασφαλίζουν το «αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μηδέποτε το αυτόν μένειν».