¶ρθρο με αφορμή τις εκλογές για το ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Αναπληρωτών

του Γιώργου Παρασκευόπουλου

Αποσπάσματα από άρθρα και θέσεις συναδέλφων εκπαιδευτικών το διάστημα που διανύουμε:

«Τώρα εμείς και μετά εσείς» «Αυτή η θέση μου ανήκει» «Οι κουτοπόνηροι που κλέβουν μόρια και σκαρφαλώνουν τους πίνακες» «Εγώ πέτυχα …» «Βρε ας βολευτούμε εμείς και έχει ο θεός για τους υπόλοιπους» «Κατάχτησή μας το 16μηνο, κατάχτησή μας η προϋπηρεσία, κατάχτησή μας το 40%,  το τριαντάμηνο,…» «Αυτοί που θέλουν να καταστρέψουν την Π.Ε.Α….»

«Το ένα χέρι σφάζει τ’ άλλο» θα έλεγα

Και η πραγματικότητα:

Σχολεία σε διπλοβάρδια, με τάξεις κλουβιά, με «αμέτρητους» μαθητές ανά τάξη, χωρίς εργαστήρια, χωρίς γυμναστήρια, χωρίς καθηγητές.

Καθηγητές με μισθούς πείνας, αναπληρωτές σε ποσοστό πάνω από το 15% του συνόλου, ωρομίσθιοι σκλάβοι και όμηροι του Υπουργείου και της Προϋπηρεσίας.

Μαθητές «μηχανάκια» απομνημόνευσης, μαθητές β’ διαλογής (γιατί όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα), μαθητές χωρίς εφηβεία, σκλάβοι κι αυτοί ενός συστήματος που τους θέλει γρανάζια στη μηχανή του ανταγωνισμού και των νόμων της ζούγκλας.

Μοριοδότηση από τον ΑΣΕΠ των ψευδαισθήσεων, χιλιάδες ωρομίσθιοι πέρυσι, λιγότεροι διορισμοί, πίνακες που μπάζουν από παντού, ψίχουλα και φέτος για την Παιδεία. Και όλα αυτά χωρίς υπερβολή…

Και κάποιοι μέσα σ’ όλα αυτά να νομίζουν πως τραβάν προς τη δόξα.

Ας μας περιγράψουν μια χειρότερη κατάσταση να τους καταλάβουμε και εμείς.

Σαράντα (για πολλούς «και βάλε») για αυτό που δικαιούνται… που οι ίδιοι αναπληρώνουν χρόνια…, κι αυτό το βαφτίζουν επιτυχία.

Μάλλον μας έχουνε πάρει παραμάζωμα και κάποιοι αδυνατούν ή σκοπίμως δε θέλουν να το παραδεχτούν.

Χρόνια τώρα η Παιδεία στην Ελλάδα (αλλά και σ’ όλο τον κόσμο) έχει μεταβληθεί σε χώρο εφαρμογής των πιο προωθημένων θέσεων του νεοφιλελευθερισμού. Η επιλογή αυτή των κρατούντων μόνο ως τυχαία δεν μπορεί να  χαρακτηρισθεί. Η πολυδιάσπαση και υποταγή των Εκπαιδευτικών και κάθε συνδικαλιστικής τους δράσης (ακόμη και του πιο αγωνιστικού τους κομματιού σήμερα, οι αδιόριστοι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι) ήταν και παραμένει βασικός τους στόχος.

Απέναντι σ’ όλα αυτά οι καιροί απαιτούν εκπροσώπους αναπληρωτών και ωρομισθίων, που θα κατορθώνουν να τους συσπειρώνουν στη βάση των μεγάλων προβλημάτων τους, εκπροσώπους, που θα μπορούν να τους εμπιστεύονται.

Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια έγιναν φοβερά πράγματα (πολλά από τα οποία αφορούν και στη δράση του απερχόμενου ΔΣ της ΠΕΑ).

Το ερώτημα λοιπόν επίκαιρο και καυτό:

Θα υπομείνουμε όλοι εμείς, μόνιμοι, αδιόριστοι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι, άλλα δύο χρόνια ανθρώπους, που δεν μπορούν να δουν πιο μακριά από το «εγώ»;

Θα εκλέξουμε εκπροσώπους, που σπέρνουν ψευδαισθήσεις και βαφτίζουν επιτυχίες τα κόλπα και τα ψίχουλα των Υπουργών Παιδείας;