«ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ …ΡΙΖΕΣ»

Ζούμε στην εποχή των ραγδαίων αλλαγών και ανατροπών.

Το ζητούμενο πρέπει να είναι η συμμετοχή μας ως λαού και ως οργανωμένης κοινωνίας στη διαμόρφωση των εξελίξεων σε υπερεθνική μακροκλίμακα με στόχο το θετικό χαρακτήρα και περιεχόμενό τους.

Τα σημαντικά συγκριτικά  πολιτισμικά-πολιτιστικά πλεονεκτήματα μας μπορούμε  με αυτοπεποίθηση να τα αξιοποιήσουμε μόνο στο πλαίσιο ενός πολυπολιτισμικού-δεδομένου πλέον-νέου περιβάλλοντος και μόνο, εάν αποβάλουμε τα κάθε λογής συμπλέγματά μας(αίσθημα υπεροχής ή φοβίες).

Κατά τη γνώμη μου, η κλασσική παιδεία και η ορθοδοξία στην οικουμενικότητά τους μπορούν και πρέπει να συναντώνται διαλεκτικά και δημιουργικά με τις σημερινές, μεγάλες, προκλήσεις  και προτάγματα. Για να υπηρετήσουν το όραμα μας για μια καινούργια κοινωνία, δημοκρατική, ειρηνική, δίκαιη. Μια κοινωνία παναθρώπινης συναδέλφωσης.

Στη βάση αυτή, είναι αμφίβολης θετικής αποτελεσματικότητας τα κηρύγματα για επιστροφή στην «παράδοση και στις ρίζες», όταν, μάλιστα, κάθε τι το παραδοσιακό και προγονικό θεωρείται έτσι, εξορισμού, χρήσιμο και αναγκαίο (για ποιους και γιατί;) !

Επιπλέον, πρόκειται για ηττοπαθή, μάλλον, προσέγγιση  των μεγάλων προκλήσεων της εποχής μας και για αφελή, αλυσιτελή έως και ασύγγνωστη «ιδιοτέλεια» (υπάρχει όχι μόνο ατομική, αλλά και ταξική και θρησκευτική και…εθνική ιδιοτέλεια).

Τέλος, μπορεί να διαφωνώ με τις βασικές επιλογές της Κυβέρνησης και σε ζητήματα παιδείας και εκπαίδευσης (…ας όψεται και η κ. Γιαννάκου) αλλά ως καθ’ύλην αρμοδία, κατά το Συνταγμά μας, πρέπει η κ. Υπουργός να… αφεθεί να αναλάβει ολόκληρη την ευθύνη των επιλογών της στο Υπουργείο Παιδείας!

Κώστας Μπόικος

Αθήνα 20-9-2004