Καλέ μου μικρέ φίλε από το Μπεσλάν της Οσετίας,

Μακάρι να μην γράφονταν ποτέ τούτες οι αράδες, μακάρι να μην ερχόταν ποτέ η στιγμή που θα απασχολούσες τη σκέψη και τα λίγα δάκρια μου. Μακάρι να παρέμενες ένα άγνωστο παιδάκι κάπου στη Ρωσία, δοσμένο στα παιχνίδια και στα όνειρά του. Αλίμονο, όμως μικρέ φιλαράκο, η πρώτη σου μέρα στο σχολείο έμελλε να είναι πραγματικά φθινοπωρινή, μουντή, και θλιμμένη για όλους εμάς που βιώσαμε την τραγωδία σου από την ασφάλεια του καναπέ.

Δεν ξέρω γιατί οι συγκεκριμένοι ένοπλοι επέλεξαν το δικό σου σχολείο για να δράσουν, δεν ξέρω γιατί ζήλεψαν τη δική σου παιδική αθωότητα, δεν μπορώ να καταλάβω πως άντεξαν να στρέψουν τα όπλα τους σε ένα σωματάκι τόσο μικρούλι και τρυφερό, σε μάτια τόσο ανυποψίαστα. Δεν ξέρω γιατί έκριναν ότι δεν έχεις θέση πια σε τούτο τον πλανήτη, δεν γνωρίζω καν με ποια ιδιότητα αποφασίζουν ποιος μένει και ποιος φεύγει από τη γη. Δεν ξέρω, κι αυτό με κάνει να αγανακτώ, γιατί φοβάμαι μην επισκεφτείς τα όνειρά μου και με ρωτήσεις: τι θα σου απαντήσω τότε;

Θα μπορούσα να παραθέσω αίτια και εξηγήσεις, αλλά αυτά φαντάζουν τόσο μάταια! Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι γεννήθηκες σε έναν κόσμο πολύ ένοχο για να αντέχει τους αθώους, σε μια κοινωνία πολύ ανθρώπινη για να δώσει χώρο σε αγγέλους. Η ζωή σου έγινε όπλο στα χέρια των ανόητων, ο θάνατός σου θα γίνει όπλο στα χέρια των υποκριτών και αυτός ο φαύλος κύκλος θα γυρίζει αδιάκοπα διώχνοντας αγγέλους και δυναμώνοντας ανόητους και υποκριτές. Δυστυχώς αποτελείς μονάχα ένα πιόνι στη μεγάλη σκακιέρα της πατρίδας σου και του κόσμου. Ο θάνατός σου είναι η απάντηση των φονιάδων σου στο θάνατο κάποιου παιδιού που είχε σφαχτεί για να παρθεί εκδίκηση για έναν άλλο θάνατο. καταλαβαίνεις; Μάλλον όχι, αλλά δεν τρέφω αυταπάτες. Ποτέ ο νοήμων δεν καταλαβαίνει τις κινήσεις των παρανοϊκών, ποτέ ο δίκαιος δεν αντιλαμβάνεται τα έργα του εγκληματία. Θαρρώ μάλιστα πως, ακόμα κι αν υπήρχε μια εξήγηση για όλα όσα έζησες μέσα στα τρία τελευταία εικοσιτετράωρα της ζωής σου, δε θα σε ενδιέφερε να τη μάθεις. Τι σημασία άραγε έχει για σένα ποιος ξεκίνησε όλη αυτή την παράνοια αφού η ζωή σου πήγε στράφι;

Αναρωτιέμαι τι σκέφτηκες λίγο πριν φύγεις, ποια ήταν τα τελευταία λόγια που ψέλλισες, τι ένοιωθες εκείνες τις στιγμές. Αναρωτιέμαι, μα απ' την άλλη, ευγνωμονώ το Θεό που δεν θα μάθω ποτέ. Μου αρκεί να σκέφτομαι πως έπαψες να πονάς και να φοβάσαι, έπαψες να πεινάς και να κρυώνεις, δεν κλαις πια ούτε αποζητάς την αγκαλιά της μαμάς σου.

Πιστεύεις στον παράδεισο; Εγώ, ναι. Μ' έκανες να πιστεύω πως κάπου εκεί που ταξιδεύεις, θα βρεις τον κήπο που περιγράφουν τα παραμύθια. Πρέπει να υπάρχει, γιατί ακόμα και τα αγγελούδια χρειάζονται ανάπαυση. Δυστυχώς ανάμεσα στα δέντρα, θα βρεις κι παιδάκια από την Τσετσενία, ίσως και τα παιδιά εκείνου του ένοπλου που μάτωσε το κορμάκι σου. Θα τα βρεις, θα τους πεις πως ήταν ο μπαμπάς τους εκείνος που σου στέρησε τη ζωή και θα μάθεις πως ίσως ο δικός σου μπαμπάς είχε πάρει τη δική τους. Μην αναρωτηθείς ποιος φταίει ούτε ποιος άρχισε πρώτος, γιατί άκρη δε θα βγάλεις. Ποτέ κανείς δεν έμαθε αν η κότα έκανε το αυγό ή αν το αυγό έκανε την κότα. Δεν αξίζει άλλωστε να αφιερώσεις τόση σκέψη για ανθρώπους που -είτε ως ηγέτες είτε ως τρομοκράτες- θεωρούν ότι τους είσαι χρησιμότερος νεκρός, παρά ζωντανός. Γιατί, τώρα ξέρεις την αλήθεια: Εκείνοι που σε φυλάκισαν μέσα στο σχολείο σου, που παγίδεψαν τους τοίχους του με εκρηκτικά, που σου στέρησαν το νερό και το ψωμί και που τελικά σε έσφαξαν, αυτοί είναι κοινοί φονιάδες που έκρυψαν τα πιο βρώμικα ένστικτά τους πίσω από μια ιδεολογία. Είναι δειλοί ψευτόμαγκες που τους φταίει το γαϊδούρι και βαράνε το σαμάρι, που θα ήθελαν να βλάψουν κάποιον ισχυρό πολιτικό, αλλά δεν έχουν το τσαγανό να σταθούν απέναντι σε όπλα και να πολεμήσουν σώμα με σώμα με τους εχθρούς τους. Όσο γι' αυτούς που στέκουν μπροστά σε μικρόφωνα και εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους και τη συμπαράσταση στους γονείς σου, δεν αισθάνθηκαν το ίδιο όταν διέταζαν τους στρατούς τους να ισοπεδώσουν τις γειτονιές των αντιπάλων, δεν είχαν σοκαριστεί τότε στη θέα νεκρών παιδιών, ούτε είχαν νοιαστεί εάν με τις πράξεις τους άνοιγαν τους ασκούς του Αιόλου και υπέγραφαν την καταδίκη σου.

Γι' αυτό μην αναζητήσεις λογική στον πλανήτη μας. Μείνε στον παράδεισο και παίξε με εκείνα τα παιδάκια και με όσα δυστυχώς θα φτάσουν τις επόμενες μέρες στον κήπο σας, θύματα κι εκείνα της αλαζονείας των «δικαίων», των «δημοκρατών» και των «επαναστατών». Μείνε στον παράδεισο κι άσε μας στη βαρυχειμωνιά που έφεραν οι ισχυροί και οι παλικαράδες. Δεν έχει πια σχολείο για σένα φίλε από την Οσετία, ούτε γενέθλια. Κάποιοι ενήλικες φρόντισαν να παραμείνεις μικρός για πάντα, σε ένα ατελείωτο σκληρό καλοκαίρι.

Καλό παιχνίδι στα σύννεφα
Με αγάπη
Μάρω Σιδέρη