Χαιρετισμός στους συναδέλφους για τη νέα σχολική χρονιά

Το θέαμα τελείωσε, ο άρτος ακριβαίνει…

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

είναι ανθρώπινο και ωφέλιμο να αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία την αρχή κάθε νέας περιόδου. Τι αισιόδοξο αλήθεια υπάρχει για τη νέα σχολική χρονιά; Πού μπορούμε να βασίσουμε τις ελπίδες μας για βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και της προσωπικής μας θέσης;

Η αλήθεια είναι ότι η καινούργια χρονιά κουβαλάει μαζί της τα ίδια προβλήματα με τις προηγούμενες. Προβλήματα που, όχι μόνο η επιδείνωση, αλλά και η μη επίλυσή τους τα οξύνει περισσότερο.

Καμιά προοπτική δε φαίνεται για βελτίωση του μισθού μας. Αντίθετα, δε φαίνεται να επιλύονται τα προβλήματα των καθυστερημένων αποζημιώσεων για υπερωρίες, συμμετοχή σε επιτροπές κ.α., ενώ και οι ωρομίσθιοι είναι ακόμη απλήρωτοι.

Οι εργασιακές μας συνθήκες θα καταβληθεί προσπάθεια να απαξιωθούν περισσότερο. Ήδη ακούγονται από τη Μητροπόλεως σχόλια για το περιορισμένο ωράριο, για τη μη ορθολογική διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, για το «απαράδεκτο φαινόμενο» το 90% του προϋπολογισμού του ΥΠΕΠΘ να διατίθεται για μισθούς και αποζημιώσεις, ενώ, και από το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ και από τις προγραμματικές της εξαγγελίες, επισείεται η αξιολόγηση –δείγμα της οποίας είδαμε ήδη στις επιλογές των νέων «προσωρινών» προϊσταμένων- ως το στοιχείο που θα διορθώσει τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης.

Πέρα από αυτή καθαυτή την προσπάθεια που θα καταβάλει η νέα κυβέρνηση να επαναθεσμοθετήσει και να καθιερώσει την αξιολόγηση, η αντίληψη που καλλιεργείται στην κοινή γνώμη είναι ότι η κύρια ευθύνη για τα προβλήματα της εκπαίδευσης ανήκει στους εκπαιδευτικούς.

Η διατήρηση των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση στα σημερινά απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, αν όχι η περαιτέρω συρρίκνωσή τους, προετοιμάζεται με το επιχείρημα των «άδειων ταμείων», με τις επανεκτιμήσεις για το τελικό κόστος της διοργάνωσης των ολυμπιακών αγώνων, αλλά και με αγορεύσεις στο κοινοβούλιο για δυνατότητες διορθωτικών κινήσεων χωρίς οικονομικό κόστος, με καλύτερη εκμετάλλευση - μεταφράστε το με την έννοια της πίεσης – του εκπαιδευτικού δυναμικού.

Μεγάλα προβλήματα δημιουργούν και οι αλλαγές του εξεταστικού συστήματος που αφήνουν μετέωρο το πρόβλημα της φυσιογνωμίας και των στόχων του λυκείου, η μετατροπή των ΤΕΕ σε Επαγγελματικά Λύκεια, που έχει εξαγγελθεί αλλά δεν έχει μελετηθεί και δεν αναμένεται να βασιστεί στην άποψη των εκπαιδευτικών, οι προεκλογικές εξαγγελίες για νέου τύπου εξετάσεις που θα ξεκινούν από το Δημοτικό, όλα αυτά  αναμένεται, αφενός να επιτείνουν το πρόβλημα των κοινωνικών ανισοτήτων που το σχολείο συντηρεί ή μεγεθύνει, να αναστατώσουν για άλλη μια φορά μαθητές και γονείς, αφετέρου να δημιουργήσουν, μαζί με τις αναμενόμενες συμπτύξεις σχολείων και τμημάτων στα πλαίσια της «ορθολογικοποίησης», υπεραριθμίες, ελλείψεις οργανικών θέσεων και άλλες παρενέργειες.

Όλα αυτά που σχεδιάζονται από τη νέα κυβέρνηση, με αλλαγές στα εξωτερικά μόνο χαρακτηριστικά και όχι στην ουσία από τα σχέδια της προηγούμενης, για να υλοποιηθούν χρειάζεται ένας σκληρός διοικητικός μηχανισμός κομματικά ελεγχόμενος. Τα ανώτερα στελέχη της διοίκησης θα κληθούν να προωθήσουν θεσμικές αποφάσεις, αλλά κυρίως να ασκήσουν αυθαιρεσίες και πιέσεις και, άλλοτε με το καρότο των εξυπηρετήσεων κι άλλοτε με το μαστίγιο του αυταρχισμού με στόχο την παραβίαση των κεκτημένων του κλάδου. Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος των βιαστικών αλλαγών, ενώ η «συνέχεια του κράτους» εκφράστηκε στην περίπτωση αυτή με τη μίμηση των πρακτικών που δίδαξε η προηγούμενη κυβέρνηση στις επιλογές των στελεχών.

Πού θα βρούμε λοιπόν κάτι να στηρίξει την αισιοδοξία μας;

Αν δεν στρατευτούμε με το αδύνατο,

θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο…

Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα και το να τα προβλέπουμε δεν είναι μιζέρια, αλλά στοιχειώδης πρόληψη και σχεδιασμός της άμυνάς μας. Στη δύναμη του εκπαιδευτικού κόσμου να ορθώσει ένα τείχος που θα προστατεύσει τα κεκτημένα του κλάδου και θα προασπίσει το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, δύναμη που έχει αναδειχθεί σε μεγαλειώδεις μάχες, σ’ αυτή στηρίζουμε την αισιοδοξία μας. Οι μάχες αυτές δεν είχαν πάντα το αποτέλεσμα που τους άξιζε. Δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε το γιατί και να αποδώσουμε ευθύνες. Εμείς, οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις δεν ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο της επίρριψης ευθυνών σε όλους τους άλλους, αλλά διδασκόμαστε από την εμπειρία, γινόμαστε σοφότεροι και σχεδιάζουμε προσεκτικότερα το μάλλον. Καλό είναι όμως να αναρωτηθούμε πώς θα ήταν το τοπίο χωρίς τους αγώνες αυτούς, από πότε θα είχε εφαρμοστεί η αξιολόγηση, ποια θα ήταν η εργασιακή μας κατάσταση, πόσο θα μοιάζαμε π.χ. με τη Βρετανία που πρώτη στην Ευρώπη καθιέρωσε την αξιολόγηση και όπου το επάγγελμα του εκπαιδευτικού έχει τελείως απαξιωθεί, ενώ τα σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο ή φυτοζωούν.

 Μπροστά μας έχουμε τη φετινή χρονιά πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, συλλογικές διαδικασίες και την ευκαιρία του 7^ου εκπαιδευτικού συνεδρίου του κλάδου για να αποτιμήσουμε το παρελθόν, να προβλέψουμε και να σχεδιάσουμε πώς θα οδηγήσουμε εμείς το μέλλον, αλλά και να αναπτύξουμε τους προβληματισμούς και τα οράματά μας για το ίδιο το περιεχόμενο και τους στόχους της εκπαίδευσης.

Η μαζική συμμετοχή όλων στις διαδικασίες βάσης που θα ανοίξουν θα δημιουργήσει την ελπίδα. Να λοιπόν ένας λόγος να αισιοδοξούμε: Αυτή η συνεχής απαξίωση της παιδείας και των λειτουργών της, αυτή η διαρκής διάψευση κάθε αυταπάτης, μπορεί να γίνει ο κινητήριος μοχλός για να ξαναβρεθούμε όλοι αντάμα στους δρόμους των αγώνων, των διαξιφισμών αλλά και των συνθέσεων, στο δρόμο της αγωνιστικής συνεννόησης που οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις έχουν από καιρό εισηγηθεί και προσπαθούν να τον κάνουν πράξη, με λάθη και ατέλειες, αλλά με συνέπεια και ανιδιοτέλεια.

Μ’ αυτές τις σκέψεις σας χαιρετούμε και σας ευχόμαστε καλή σχολική χρονιά