ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

Για μια αντιεισήγηση στην 73^η Γ.Σ. της ΔΟΕ

Α) ΓΕΝΙΚΑ:

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, συλλογικότητα των ανεξάρτητων, αυτόνομων, αγωνιστικών, ριζοσπαστικών Κινήσεων ,σχημάτων Συσπειρώσεων της Π.Ε καταθέτουν μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση πάνω στα θέματα της Η.Δ της 73^ης Γ.Σ.της ΔΟΕ .

Είναι φανερό ότι η τοποθέτηση αυτή συμπυκνώνει τις μέχρι τώρα επεξεργασίες και στόχους πάλης του ρεύματος του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού και φιλοδοξεί να αποτελέσει :

Πρώτον, αφορμή για μια πιο ουσιαστική συζήτηση στο εσωτερικό όλων των Κινήσεων, ώστε να συνδεθεί με κάθε ιδιαίτερη επεξεργασία και αντίληψη.

Δεύτερον, αφορμή για αντιπαράθεση ,από τη σκοπιά της αντιεισήγησης, με όλο το πλέγμα θέσεων του υποταγμένου συνδικαλισμού, που παρουσιάζονται ως εισήγηση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ

Τρίτον, προσπάθεια να εμπνεύσει ένα συνολικά αντίπαλο όραμα, ένα νέο κοινωνικό και μορφωτικό πρόταγμα, στην άλλη όχθη από τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις και το νέο γύρο της  αντιλαϊκής πολιτικής.

Τέταρτον, προσπάθεια να εμπνεύσει ένα μάχιμο πρόγραμμα δράσης, που στηριγμένο στις Γενικές Συνελεύσεις και σε ένα κίνημα ανεξάρτητο- ταξικό- ενωτικό,  θα αντιπαρατίθεται σε όλη τη γραμμή του μετώπου με σκοπό να νικήσει !

Με μια τέτοια λογική απευθυνόμαστε κυρίως στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων, ακολουθώντας, στη δομή της τοποθέτησής μας, την ατζέντα της 73^ης Γ.Σ. Είναι όμως γνωστό ότι η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ αρνήθηκε να τεθούν τα αιχμιακά ζητήματα (καθηκοντολόγιο, αξιολόγηση, συλλογική σύμβαση εργασίας, υπεράσπιση δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης), παρά την πίεση των Παρεμβάσεων και τις δεκάδες προτάσεις που κατατέθηκαν από τους Συλλόγους. Στις Γενικές Συνελεύσεις δε θα υπολογίσουμε κόπο ώστε να αναδείξουμε και να προβάλλουμε τα προβλήματα και τα αιτήματα που «έκοψε» η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Β) ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΗΣ ΔΟΕ

« ένα παντός καιρού κυβερνητικό συνδικάτο»

    Ίσως δεν υπήρξε άλλη χρονιά που να συνοδεύτηκε τόσο με αλλαγή φρουράς στο προεδρείο του συνδικάτου ,αλλά και με αλλαγή φρουράς στη διακυβέρνηση της χώρας. Στη θέση του μονοπαραταξιακού προεδρείου της ΔΑΚΕ βρίσκεται φέτος το μονοπαραταξιακό προεδρείο της ΠΑΣΚ και στη θέση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται η κυβέρνηση της Ν.Δ.  Καμιά από όλες αυτές τις αλλαγές δεν αποτρέπει την εκτίμηση -σε συνδυασμό με την  εμπειρία του κινήματος και από αυτή τη χρονιά- ότι η ΔΟΕ καθίσταται ένα παντός καιρού κυβερνητικό συνδικάτο με θέσεις και με δράση που δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια που έθεσε η  αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, πολιτική που φαίνεται να αναλαμβάνει να συνεχίσει και να ολοκληρώσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Η φετινή χρονιά χαρακτηρίστηκε από μια σοβαρή προσπάθεια να επιταχυνθούν και να βαθύνουν μια σειρά από αντιδραστικές αλλαγές στην κοινωνία ,την οικονομία και την εκπαίδευση σε συνδυασμό με ένα κλίμα μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου που χρησιμοποιούνταν ως εργαλείο καλλιέργειας προεκλογικών ή μετεκλογικών αυταπατών και προσπάθεια μετάλλαξης της οργής και αγανάκτησης του κόσμου της εργασίας , από ικανή ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη των αγώνων σε μια άνευρη επιλογή του πολιτικού διαχειριστή της επόμενης περιόδου. 

Σε όλο αυτό το τοπίο δεν πρέπει κανείς να αγνοήσει το ρόλο των κεντρικών πυλώνων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΕΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις οποίες ανατέθηκε κεντρικός ρόλος για την καλλιέργεια των αυταπατών και την ανακοπή ενός αυθεντικού απεργιακού κύματος στα μέσα του φθινοπώρου.

Προάγγελος της φετινής επίθεσης ήταν η θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο, που σε συνδυασμό με την καθιέρωση του νέου μισθολογίου συνιστούν ένα πακέτο βαθιών αντιδραστικών αλλαγών με στόχο:

Την εφαρμογή μιας ακόμα σκληρότερης λιτότητας

Τη νέα συρρίκνωση των συντάξεων

Τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών με βάση το κέρδος και τις ανάγκες της αγοράς

Την υποταγή των δ.υπαλλήλων ,την κατηγοριοποίησή τους, την αξιολόγηση-χειραγώγηση και την μισθολογική τους διαφοποποίηση.

Την προώθηση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων

Το νέο μισθολόγιο εξέθεσε τόσο το ρόλο της ΑΔΕΔΥ όσο και της ΔΟΕ. Στα αυτιά των δ. υπαλλήλων ηχούν ακόμα τα ρεπορτάζ ότι σε συμφωνία με την ΑΔΕΔΥ κατατέθηκε το νέο μισθολόγιο ενώ οι εκπαιδευτικοί ,με έκδηλη την οργή από τον εμπαιγμό που έχουν υποστεί, θυμούνται ότι η ΔΟΕ ανερυθρίαστα και επί μακρόν, αντί να ζητήσει πραγματικές αυξήσεις για την κάλυψη των απωλειών, παρέπεμπε στο νέο μισθολόγιο που θα έφερνε μεγάλες αυξήσεις σύμφωνα με τις αρχές και τις διαπραγματεύσεις της ΑΔΕΔΥ !

ΠΑΣΚ –ΔΑΚΕ -και με τις δύο εκδοχές στο προεδρείο της ΔΟΕ- χρησιμοποίησαν το επίδομα των 176 ευρώ ως ένα πραγματικό εργαλείο αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού των αιτήματος «να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας» στο μονόδρομο ενός κυβερνητικά ανεκτού αιτήματος ή ενός υποσχημένου δώρου. Το γεγονός ότι το ίδιο επίδομα ακόμα και σήμερα δεν έχει δοθεί και φιγουράρει στα αιτήματα του κλάδου αποτελεί κόλαφο για την πλειοψηφία του Δ.Σ.της ΔΟΕ και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το αίτημα για την οικονομική αναβάθμιση.

Η εμμονή στη λογική της υπαγωγής τόσο  των αιτημάτων του κλάδου, όσο και των διεκδικήσεων στη στο μονόδρομο της ΑΔΕΔΥ και του ενιαίου μισθολογίου απετέλεσε για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τη συνένοχη και για φέτος στρατηγική, άρα οι ευθύνες της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ για την τύχη του αιτήματος να ζούμε με αξιοπρέπεια είναι τεράστια! 

Αν αναλογιστεί κανείς ότι και στη φετεινή εισήγηση της Γ.Σ., και με νωπές τις εντυπώσεις από το νέο ενιαίο μισθολόγιο, επιχειρείται να αναβαπτιστεί το αίτημα για ένα πιο νέο ενιαίο μισθολόγιο, σύμφωνα πάλι με τις αρχές της ΑΔΕΔΥ, αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους που δεν πρέπει να περάσει!

Καθοριστικά σημεία  της στάσης του υποταγμένου συνδικαλισμού τη φετινή χρονιά στάθηκαν :

Α) οι  αγώνες κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου

Β) η προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να απογυμνώσει τα σχολεία, να χτυπήσει δραματικά τις εργασιακές σχέσεις στο σύνολό τους και να επιβάλλει μια ψεύτικη εικόνα για το ολοήμερο

Γ) η κυβερνητική αλλαγή

Α) το απεργιακό φθινόπωρο

Οι εκπαιδευτικοί αγανακτισμένοι από την οξύτητα των προβλημάτων και την προκλητική κοροϊδία της κυβέρνησης, συνειδητοποίησαν τις δραματικές αλλαγές που επιχειρούνται σε βάρος της εκπαίδευσης και του δημόσιου σχολείου, αλλά και την αντιδραστική εξέλιξη του μισθολογίου που εισάγει νέο κύκλο λιτότητας και συνδέει το μισθό με την αξιολόγηση, πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις με εντυπωσιακά ποσοστά στο πρώτο απεργιακό βήμα. Συμμετείχαν μαζικά και δυναμικά παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις τους για το ρόλο της συνδικαλιστικής ηγεσίας, για τη μορφή και το περιεχόμενο που προσέδιδε στους αγώνες, για την προβοκατόρικη εμπλοκή της σε αντιπαράθεση με "θυρωρούς άλλων κλάδων", για την επιδερμική και σε δευτερεύοντα στοιχεία κριτική της στην κυβερνητική πολιτική, για την πλήρη άρνησή της να καταγγείλει τα φαινόμενα απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης και της καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών.

Κρίσιμο ζήτημα αποπροσανατολισμού από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποτέλεσε η προβοκατόρικη μονομανής προβολή του επιδόματος των 176 ευρώ ως του μοναδικού επίδικου ζητήματος στην αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική που άφηνε στο απυρόβλητο την αντιδραστική τομή βάθους του νέου μισθολογίου.

Η αρχική φάση των αγώνων, παρά τον εγκλωβισμό τους στα ασφυκτικά πλαίσια και περιεχομένου και μορφής, έδειξε για μια ακόμη φορά τόσο τις αστείρευτες δυνατότητες των μαχόμενων εκπαιδευτικών όσο και την αντιδραστική στάση του  υποταγμένου συνδικαλισμού .

Oι δεκάδες χιλιάδες απεργοί εκπαιδευτικοί που σήκωσαν το βάρος της απεργιακής κινητοποίησης βρέθηκαν αντιμέτωποι από κείνο το σημείο με τη συνδικαλιστική ηγεσία που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για την αποκλιμάκωση και τον εκφυλισμό του αγώνα. Η πλειοψηφία της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) έκανε τάχα πως κλιμάκωσε τον αγώνα, εξαγγέλοντας το δεύτερο βήμα έναν ολόκληρο μήνα μετά τοποθετώντας την αντίστασή μας στην απεργοκτόνα εκφυλιστική ομπρέλλα  της ΑΔΕΔΥ που εκτός των άλλων είχε βαρύτατες ευθύνες για την ανοχή -συνενοχή  που επέδειξε στις αντιδραστικές ρυθμίσεις του μισθολογίου Χριστοδουλάκη. Ταυτόχρονα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σπείρουν την απογοήτευση και να οδηγήσουν σε  αγωνιστική παραίτηση.

Στην κρίσιμη περίοδο που αναπτύσσονταν οι ατίθασοι και ανεξέλεγκτοι απεργιακοί αγώνες πολλών κλάδων, με κύρια αιχμή αντίστασης την απεργία των ΟΤΑ, δεν επεδίωξαν συντονισμό, δεν εξέφρασαν αλληλεγγύη, παρακολούθησαν απαθείς την κυβέρνηση να χτυπά απεργούς, να συκοφαντεί και να ποινικοποιεί τους αγώνες, να απογοητεύει τον κόσμο της εργασίας.   

Στις τάξεις των απεργών εκπαιδευτικών, και πριν και μετά τη 48ωρη, έγινε φανερό πως δεν υπάρχει διάθεση από την ηγεσία του κλάδου να διεκδικήσει μέχρι τέλους το αυτονόητο:  να ζούμε δηλαδή αξιοπρεπώς μόνο από τη δουλειά μας, σε ένα δημόσιο δωρεάν σχολείο με παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία, σταθερή δουλειά και αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Γενικών Συνελεύσεων που έγιναν με απαρτία μετά την 48ωρη, καταψήφισαν το περιεχόμενο και τις μορφές αγώνα που ταυτίστηκαν με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και απαίτησαν διεκδικητικό πλαίσιο με άλλο περιεχόμενο, που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και κατέγραψαν αποφάσεις για μορφές αγώνα που να έχουν διάρκεια ,νικηφόρα προοπτική και διαχείριση από την ίδια τη βάση των εκπαιδευτικών.

Κυρίαρχη αναδείχτηκε η αντιπαράθεση γύρω από το ζήτημα του νέου μισθολογίου και της ΑΔΕΔΥ. Οι Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων, κόντρα σε ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ -ΕΣΑΚ-ΣΥΝ,  απέρριπταν τη λογική του νέου και ενιαίου μισθολογίου και την εκχώρηση στην ΑΔΕΔΥ της μισθολογικής μας διαπραγμάτευσης και απαιτούσαν ενιαία κλαδική συλλογική εφ΄ όλης της ύλης σύμβαση εργασίας για όλη την εκπαίδευση.

Δείγμα της προκλητικής αναντιστοιχίας του υποταγμένου συνδικαλισμού με τη βάση των εκπαιδευτικών είναι ότι, ακόμα και μετά τα όσα προηγήθηκαν στις Γενικές Συνελεύσεις,  το Δ.Σ. της ΔΟΕ αποφάσισε τη συνέχεια τάχα του αγώνα με συμμετοχή στην 24ωρη της ΑΔΕΔΥ στις 20 Νοέμβρη, απόφαση που όσοι την πήραν (ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ ,ΕΣΑΚ), την κράτησαν σχεδόν μυστική, παρά που με τέτοιες προδιαγεγραμμένες εκφυλιστικές κινητοποιήσεις έκλεισαν  οριστικά τον κύκλο των αγώνων του απεργιακού φθινόπωρου.

  Το αποτέλεσμα των αγώνων του απεργιακού φθινόπωρου καταγράφεται ως   ήττα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ήττα  που καταγράφεται:

ΣΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΤΗ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑΝ

ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ

Σε καμιά περίπτωση η ήττα της γραφειοκρατίας δεν αφορά  τους χιλιάδες απεργούς συναδέλφους που χρωμάτισαν και χρωματίζουν με τη συμμετοχή τους τα απεργιακά γεγονότα και τις συγκεντρώσεις, έδωσαν και δίνουν την απάντηση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική αλλά και την τακτική του συνδικαλισμού της υποταγής και της ήττας.

Το ανεξάρτητο ριζοσπαστικό  ρεύμα , παρόν στις μάχες για την ανάπτυξη του κινήματος και την προβολή των αναγκών και των δικαιωμάτων δεν κρύφτηκε πίσω από κανένα αφορισμό για συντεχνιακούς αγώνες ( ΕΣΑΚ), ιεράρχησε τα ζητήματα της λιτότητας και των εργασιακών σχέσεων ως κομβικά στοιχεία της περιόδου, που μπορούσαν να αναδείξουν ένα διεκδικητικό πλαίσιο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εκπαιδευτικών και της εκπαίδευσης , έδωσε τη μάχη του περιεχομένου των αγώνων και της μαζικοποίησής τους:

για την απόκρουση των στημένων θεωριών περί θυρωρών που διαιρούν και χωρίζουν

για την αποκάλυψη του μισθολογίου ως ενός πακέτου βαθιών αντιδραστικών αλλαγών

για πραγματικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς  ενάντια στις επιδοματικές επαιτείες,

για την ανάγκη ενιαίας εφ’ όλης της ύλης της ύλης κλαδικής συλλογικής  σύμβασης εργασίας.

έδωσε τη μάχη στους συλλόγους, για να συντονιστούμε με τους γονείς ενάντια στην υποχρηματοδότηση, τα κενά και την απαξίωση του δημόσιου σχολείου,

για την αντίσταση στην πράξη ενάντια στο πρωτοφανές κύμα καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση,

για το συντονισμό με τους καθηγητές αλλά και άλλους αγωνιζόμενους κλάδους,

για τη δημιουργία ανεξάρτητου απεργιακού κέντρου (κόντρα στα κυβερνητικά ή κομματικά κέντρα: (ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ),

για τη μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων ,

για την ενότητα στη βάση των εκπαιδευτικών. (Το γεγονός ότι στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Αθήνας παρέλασαν τα κομματικά πανό των ΠΑΜΕ και ΣΥΝ, μη συμμετέχοντας στην  κατακτημένη κινηματική  κουλτούρα με τα πανό των συλλόγων, αλλά και το γεγονός ότι ελάχιστοι συνάδελφοι πορεύτηκαν μαζί τους, στιγματίζει το συνδικαλισμό που θέλει το κίνημα υποταγμένο  αιμοδότη στις κομματικές κάλπες). Είναι φανερό ότι πια ότι η δράση  του ανεξάρτητου ριζοσπαστικού ρεύματος αναγνωρίζεται από τους συναδέλφους ως σημαντική εγερτήρια δύναμη των απεργιακών γεγονότων στον κλάδο.

Τα αναγκαία συμπεράσματα από τους αγώνες του φθινοπώρου

Η αποδοχή, χωρίς όρους από την πλευρά της συνδικαλιστικής ηγεσίας, τόσο της πολιτικής της λιτότητας, όσο και της υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες και στους σχεδιασμούς της αγοράς, ήταν δεδομένο ότι θα επιφέρει την  πλήρη  συνθηκολόγηση και ενσωμάτωση της ΔΟΕ και  την αναμενόμενη  προσπάθεια της να σπείρει την απογοήτευση στις τάξεις των απεργών για να καλύψει τις τεράστιες ευθύνες της.

 Ένα περιεχόμενο αγώνων συντεχνιακό, περιορισμένο, δήθεν «ρεαλιστικό» και χωρίς αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής με το οποίο επεδίωξαν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) να πετύχουν το «εφικτό», δηλαδή μερικά ψίχουλα, που πίστευαν πως λόγω και της προεκλογικής περιόδου ήταν διατεθειμένη η κυβέρνηση να παραχωρήσει, αποδείχτηκε ότι ούτε εμπνέει ούτε νικά ούτε ανοίγει το δρόμο για ανατροπές.

Με μορφές πάλης που έχουν τη λογική της τουφεκιάς στον αέρα, που γίνονται αποσπασματικά, που αντί να κλιμακώνονται γίνονται κυλιόμενες 24ωρες ανά γεωγραφικό διαμέρισμα, που αντί να συντονίζονται με τους άλλους αγωνιζόμενους κλάδους, εγκλωβίζονται στην απεργοκτόνα τακτική της ΑΔΕΔΥ, νικηφόρα δράση δεν υπάρχει.

Με τη διαχείριση των απεργιών από τους γραφειοκράτες ενάντια στη δημοκρατία της βάσης, χωρίς απεργιακές επιτροπές, απεργιακά ταμεία και ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, προοπτική δε μπορεί να υπάρξει.

Με εικονικές απεργίες, τύπου ΑΔΕΔΥ (20/11), που ακόμα κι αυτοί που την αποφάσισαν την κρατούσαν «μυστική, μη ανακοινώσιμη», είναι λογικό όχι μόνο να ξεφουσκώσει η αγωνιστική κινητικότητα, αλλά να νιώθουν για μια ακόμη φορά προδομένοι οι χιλιάδες απεργοί.

Αποδείχτηκε δηλαδή, αυτό που χρόνια τώρα τονίζουν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις του κλάδου και το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα: πως το σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει ούτε μικροπαραχωρήσεις  όταν δεν έχει απέναντι του ένα κίνημα που με αποφασιστικότητα συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική, διεκδικεί με ίσους όρους τη νίκη και την ικανοποίηση των συνολικών αιτημάτων του.

Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή την εξέλιξη έπαιξαν από κοινού οι δυο παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ που όχι μόνο δεν πάλεψαν για να δημιουργηθεί απεργιακό κλίμα, αλλά υπονόμευσαν ακόμα και τις κινητοποιήσεις που οι ίδιες αποφάσιζαν. Ήρθε η ώρα να ξεκόψουμε οριστικά απ’ αυτούς, γιατί κι αυτοί έχουν ξεκόψει προ πολλού από τα δικά μας συμφέροντα.

Ταυτόχρονα δε μπορεί να μείνει ασχολίαστο το πλήρες αναχωρητικό σχέδιο παρέμβασης της ΕΣΑΚ –ΔΕΕ  που αρνούμενη να παραδεχτεί ότι η λιτότητα και οι εργασιακές σχέσεις αποτελούσαν αιχμιακό ζήτημα της περιόδου χαρακτήρισε όλους τους αγώνες ως συντεχνιακούς και δεν πρωτοστάτησε σε έναν πανεργατικό συντονισμό επιλέγοντας τη ναρκισσιστική προβολή του ΠΑΜΕ με τα μάτια στραμμένα στις επικείμενες εκλογές. Δε θα ξεχάσει κανείς ότι συνέβαλε στην κήρυξη της συμμετοχής του κλάδου στην 24ωρη εκφυλιστική απεργία της ΑΔΕΔΥ που απετέλεσε την ταφόπλακα των φετινών αγώνων.

Σε ότι αφορά τις δυνάμεις του ΣΥΝ πέρα από την επιμονή της παρουσίας τους με παραταξιακό πανό στις κινητοποιήσεις του κλάδου, επιδόθηκαν σε μια ανευ προηγουμένου υπεράσπιση της βασικής αντίπαλης γραμμής στη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Αυτής δηλαδή που δημιουργούσε το πρόβλημα! Οι δυνάμεις του ΣΥΝ υπεράσπισαν, ακόμα και κόντρα στις αποφάσεις των Γ.Σ. των  συλλόγων ,το ενιαίο μισθολόγιο και την υπαγωγή των αγώνων μας στο σχεδιασμό της ΑΔΕΔΥ.

Β)

Η στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην εκρηκτική κατάσταση στα σχολεία, στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την αμφισβήτηση των εργασιακών δικαιωμάτων

Η αποκάλυψη της φετεινής τραγικής εικόνας στα σχολεία δεν ήρθε από τη ΔΟΕ, Τις περισσότερες φορές όλος ο συνδικαλιστικός μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε στο πλάι του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ώστε από τη μια να χρησιμοποιηθεί το ολοήμερο σχολείο ως μια ψεύτικη εικόνα της εκπαιδευτικής πραγματικότητας και από τηυν άλλη ώστε να καθυστερήσει το κύμα οργής και αγανάκτησης για την εφιαλτική χρονιά που πέρασε φέτος η δημόσια εκπαίδευση.

Σε όλες τις αιτιάσεις για το ολοήμερο σχολείο το Υπουργείο έβρισκε αρωγό της θέσεις που διαμόρφωσαν οι ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ .

Η πλειοψηφία της ΔΟΕ επί δύο ολόκληρους μήνες αρνήθηκε να πάρει αποφάσεις για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων με απώτερο σκοπό τη δημιουργία νέων αρνητικών τετελεσμένεων στη σχολική κθημερινότητα .Παρακολούθησε απαθής την κυβέρνηση να αφήνει τάξεις χωρίς εκπαιδευτικούς, να  καταργεί τάξεις υποδοχής και τμήματα ένταξης, να συμπτύσει τάξεις, να στοιβάζει τα νήπια του ολοήμερου σε 30άρια τμήματα, να μετακινεί συναδέλφους σε 5-6 σχολεία ,να  προσλαμβάνει ωρομίσθιους έως και στην Πρωτοβάθμια , να προσλαμβάνει ωρομίσθιους δασκάλους, να αμφισβητεί τα ωράρια , να καθιερώνει τα κυλιόμενα , να αναζητά υπερωρίες και να αυθαιρετεί με το να υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς σε υποχρεωτικές υπερωρίες ή με το να κατατμίζει τα κενά και να προσλαμβάνει ωρομισθίους στις θέσεις αναπληρωτών.

Απέναντι σε όλα αυτά η ΔΟΕ:

Έβγαλε απόφαση για τα εργασιακά δικαιώματα 2 μήνες μετά, απόφαση που δεν κάλυπτε στοιχειωδώς ένα σχέδιο αντίδτασης σε ότι επιχειρούνταν.

Αρνήθηκε να οργανώσει ένα στην πράξη σχέδιο αποτροπής των τετελεσμένων

Οι «γνωματεύσεις» της π.χ.υποχρεωτικές υπερωρίες , κυλιιόμενα ωράρια δικαίωναν πάντα τις αυθαιρεσίες της διοίκησης.

Δε στήριξε τις αποφάσεις των συλλόγων που αντιστέκονταν στην πράξη στο κύμα καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων.

Δε βγήκε τολμηρά μπροστά στο μέτωπο υπεράσπισης της δημόσια εκπαίδευση και δεν συνέδεσε μια τέτοια πτυχή με τους αγώνες του απεργιακού φθινόπωρου, ώστε να αποκτήσουν οι κινητοποιήσεις την απαραίτητη συμμαχία με τους γονείς και την κοινωνία.

Δε θα ήταν υπερβολή ,αν εκτιμήσουμε ότι ΔΟΕ με τη συνολικότερη στάση της απετέλεσε το δούρειο ίππο των φετεινών αντιδραστικών αλλαγών και στάθηκε για αλλή μια φορά εχθρική απέναντι στις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου. 

Την ίδια ώρα σε δεκάδες πόλεις στην Ελλάδα αναπτύχθηκαν κινητοποιήσεις και δεκάδες σύλλογοι με αποφάσεις τους αντέταξαν ένα αγωνιστικό πρόγραμμα αντίστασης στην πράξη στον εργασιακό μεσαίωνα. Αποφάσεις, κινητοποιήσεις και αντίσταση στην πράξη που απέσπασαν νίκες , στις οποίες πρωτοστάτησαν οι Παρεμβασεις, ενώ ως συνήθως Η ΕΣΑΚ παρέμεινε στο επίπεδο της τυπικής  πολιτικής καταγγελίας παρακολουθώντας από την όχθη της αδράνειας το ρεύμα της σύγκρουσης με τον εφιάλτη της γκρίζας σχολικής πραγματικότητας. Στο μοτίβο της αντίστασης στην πράξη στις επιλογές της αντιεκπαιδευτικής και αντιλαϊκής πολιτικής φαίνονται καθαρά οι διαφορές στην αντίληψη της ΕΣΑΚ και του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος.

Γ) Η κυβερνητική αλλαγή.

Η κυβερνητική αλλαγή στις 7 του Μάρτη ήταν αρκετή για να αποκαλυφτεί πως η ΔΟΕ είναι ένα παντός καιρού κυβερνητικό συνδικάτο με θέσεις ,πολιτική και πρακτική που ενυπάρχουν δίπλα από την εδώ και χρόνια ασκούμενη αντιεκπαιδευτική πολιτική των αναδιαρθρώσεων και της δημιουργίας του φτηνού ευέλικτου και αποδοτικού σχολείου της αγοράς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ίδια πλειοψηφία έδωσε δείγματα γραφής από τις θέσεις που ανέπτυξε μπροστά στην 73^Η Γ.Σ.Θέσεις που αποδέχονται τη βασική φιλοσοφία της συνέχισης της πολιτικής που γνωρίσαμε και που φαίνεται να υλοποιεί η νέα Κυβέρνηση.

ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ αρνήθηκαν να συζητήσουμε στο επικείμενο συνέδριο για το καθηκοντολόγιο και την αξιολόγηση, ενώ με τη στάση τους στις πρώτες επαφές με την ηγεσία του Υπουργείου καλύπτουν πλήρως μια γενικευμένη εφαρμογή της αξιολόγησης –χειραγώγησης ,ενώ φαίνεται να αδιαφορούν για τη μομνιμότητα στελεχών

Αρνήθηκαν τη συζήτηση γύρω από την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα ρης εκπαίδευσης.

Αρνήθηκαν ένα συνολικό πλαίσιο αγώνα και αιτημάτων για την υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεων και επέτρεψαν στο Υπουργείο να παρατείνει την εργασιακή ομηρία και περιπλάνηση αξιοποιώντας τη θέση τους για 60-40 στους διορισμούς.

Αρνήθηκαν την ανάγκη για συλλογική σύμβαση εργασίας και για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και εξακολουθούν να προκαλούν με το να επαναφέρουν τα 176 ευρώ της ντροπής ,το ενιαίο μισθολόγιο και την υπαγωγή στη διαπραγμάτευση της ΑΔΕΔΥ.

Σε όλο αυτό το διάστημα κυριάρχησαν οι αγώνες των εργαζομένων γύρω από το καθολικό αίτημα για σταθερή και μόνιμη δουλειά. Αγώνες που δε μπορούν να αφήσουν αδιάφορο το χώρο της εκπαίδευσης μιας και κυριαρχεί το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων και μιας και το 20% των εκπαιδευτικών είναι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι.

Γύρω από αυτούς τους αγώνες  που παίρνουν πανεργατικά χαρακτηριστικά και με επίδικο θέμα   την επιτυχημένη όπως αποδείχτηκε κινητοποίηση της 14^ης Μάη , εκτυλίχτηκε μια άνευ προηγουμένου επίθεση της ΕΣΑΚ ενάντια στις Παρεμβάσεις, ενάντια στο ρεύμα του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού ενάντια στην ίδια την αγωνιστική ανάταση που έκανε το πρώτο αγωνιστικό βήμα και έσπαγε τη συναίνεση και ην περίοδο χάριτος απέναντι στη Ν.Δ.

Η ΕΣΑΚ φαίνεται πως χορηγεί μια μεγάλη περίοδο χάριτος στη σημερινή κυβέρνηση, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι στέκεται τόσο εχθρικά στην αυθεντική δράση ενάντια στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ενάντια στην κινητοποίηση των πιο βαλλόμενων συναδέλφων, των αναπληρωτών και ωρομισθίων, αλλά και όλων των συμβασιούχων .Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρωτοστατεί σε μια πρωτοφανή για τα συνδικαλιστικά χρονικά επίθεση λάσπης ενάντια στις Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις…  προφανώς για να κρύψει πίσω από το ψέμα και τη συκοφαντία τα αδιέξοδα από μια γραμμή αγωνιστικής απραξίας , πλήρους απομόνωσης από τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματα και στην πράξη στήριξη των επιλογών της σημερινής κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι ανακοινώσεις που εξέδωσε το τελευταίο διάστημα (και για οποιοδήποτε θέμα) είχαν προφανή στόχο, από τη μια να σαμποτάρουν τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται και από την άλλη να εκτοξεύσουν λάσπη και να διασπείρουν νέα ψεύδη κατά των Παρεμβάσεων καθώς και εξυπνάδες του στυλ ότι ΠΑΣΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αποτελούν τη νέα πλειοψηφία στη ΔΟΕ.

Προφανώς, έτσι θέλει να «διαβάσουν» οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι το ότι ΔΑΚΕ και ΕΣΑΚ καταψήφισαν τις κινητοποιήσεις για τη μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Ότι καταψήφισαν την κοινή δράση όλων των συμβασιούχων και το αίτημα για μόνιμη δουλειά χωρίς εξαιρέσεις ,δηλαδή και για τους εκπαιδευτικούς.

Ότι αρνούνται το μόνιμο διορισμό όλων των συμβασιούχων της εκπαίδευσης δηλαδή των αναπληρωτών και των ωρομισθίων.

Ότι δικαιολόγησαν την εχθρική στάση τους ,η μεν ΔΑΚΕ λόγω της τάχα θετικής ρύθμισης «60-40», η δε ΕΣΑΚ λόγω μιας πρότασης (όχι αγωνιστικής ,…σκέτης) που περιλαμβάνει την επανασύνταξη της επετηρίδας, που κατηγορεί τους άλλους ότι την έθαψαν (ενώ στην ουσία η ίδια η ΕΣΑΚ την ακυρώνει προσθέτοντας μόρια από τις ρυθμίσεις Αρσένη, την προυπηρεσία και το χρόνο λήψης πτυχίου).

Ότι δεν έκαναν καμιά προσπάθεια ενημέρωσης στα σχολεία  και αντί για την κινητοποίηση της 14ης Μάη , καλούσαν σε συνάντηση  του ΠΑΜΕ.

Ότι αρνούνται να καταγγείλουν το Π.Δ. του Παυλόπουλου, η μεν ΔΑΚΕ με το επιχείρημα ότι οι «άλλοι» ήταν χειρότεροι , η δε ΕΣΑΚ ότι ήταν αναμενόμενο και έπρεπε να το περιμένουν οι εργαζόμενοι.

Ότι αρνήθηκαν να ψηφίσουν την κοινή πορεία με όλους τους εργαζόμενους και τους συμβασιούχους προς τη Βουλή, το Υπουργείο Εσωτερικών και το Μέγαρο Μαξίμου.

Οι Παρεμβάσεις…

που ζητούν την κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και κάθε ελαστικού συστήματος πρόσληψης

που ζητούν διορισμούς με βάση το χρόνο λήψης πτυχίου (ανόθευτη επετηρίδα)

που ζητούν κατάργηση της ωρομισθίας και της αναπλήρωσης και αντικατάσταση με μόνιμες θέσεις εργασίας

που ζητούν μαζικούς διορισμούς για την κάλυψη όλων των αναγκών που καθορίζουν το εκπαιδευτικό κίνημα και οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες

ζητούν ταυτόχρονα και  τον  άμεσο μόνιμο  διορισμό όλων των αναπληρωτών, εργαζομένων κι αυτών που υπηρετούν με μη μόνιμη σχέση εργασίας.

Γιατί έτσι υπηρετούμε το αίτημα για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, γιατί έτσι συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενωτικών αγώνων που θα φέρνουν μαζί όλο τον κόσμο της εργασίας, γιατί έτσι απαντάμε στην επίθεση που δέχονται εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση.

Όλοι γνωριζόμαστε πια, όλοι γνωρίζουν ποιοι βρίσκονται μέσα και μαζί με τους εκπαιδευτικούς σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή του κινήματος, ποιοι αγωνίζονται για ένα κίνημα ενωτικό που θα έχει νίκες και κατακτήσεις και ποιοι αδιαφορούν υποτάσσοντας τα πάντα στη λογική του «κομματικού οφέλους»

Απέναντι στη συναίνεση που επιχειρεί το μπλοκ της εξουσίας  οι εργαζόμενοι δε χορηγούν περιόδους χάριτος (αυτοί δεν έχουν «γραμμάτια» να εξοφλήσουν).

Στις 14 του Μάη έδωσαν οι εργαζόμενοι από όλους τους χώρους εργασίας  την πρώτη τους απάντηση στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Στην ΕΣΑΚ –ΔΕΕ θύμισαν το σύνθημα: Συνδικάτα ταξικά ..όχι κυβερνητικά

.! Όσο για την περιβόητη πρόταση της ΕΣΑΚ για την εκπαίδευση και το διορισμό των εκπαιδευτικών, που για χάρη της αρνείται το αίτημα για σταθερή και μόνιμη δουλειά όλων των αναπληρωτών και συμβασιούχων, θα παρατηρούσαμε, εκτός των άλλων, ότι πρώτα απ’ όλα  ο χρόνος και ο τρόπος που κατατίθεται -και το γεγονός ότι δε συνοδεύεται από αγωνιστική πρόταση- συμβάλλει στην αποσυσπείρωση των εκπαιδευτικών και εργαζομένων και λειτουργεί ως αντιπερισπασμός στους αγώνες που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο. Βοηθά μάλιστα όσους αυτήν την περίοδο επιδιώκουν να διαιρούν τους εργαζόμενους και να εξαγγέλλουν ρυθμίσεις που αφορούν μόνιμη δουλειά για κάποια μέρη εργαζομένων και όχι για όλους .

Προβάλλει τη λογική των ενιαίων Παιδαγωγικών σχολών και τη λογική των κατευθύνσεων που οδηγούν στο εκπαιδευτικό επαγγελματικό δικαίωμα, διασπώντας τα ενιαία δικαιώματα που απορρέουν από το πτυχίο κάθε σχολής.

Μάλλον η ίδια η πρόταση ενταφιάζει την επετηρίδα αφού από το χρόνο λήψης πτυχίου ,που είναι το μόνο κριτήριο για τον τρόπο διορισμού, η ΕΣΑΚ προσθέτει ολίγον από τις ρυθμίσεις του κ .Αρσένη για το 16μηνο, ολίγα μόρια από την προϋπηρεσία, ολίγα μόρια από το χρόνο αναμονής…. ( και ο Παυλόπουλος είπε στους συμβασιούχους ότι.. όσοι δε μονιμοποιηθούν θα πάρουν κάποια μόρια…)

Ας το ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμα φορά: οι μαζικοί διορισμοί και το αίτημα για διορισμούς με βάση το έτος λήψης πτυχίου, δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται ευκαιριακά. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται για άλλοθι από κανένα για να υπονομεύσει ή να μπλοκάρει αγωνιστικές κινητοποιήσεις και μάλιστα με τακτική τέτοια, που ολοφάνερα συκοφαντεί και απαξιώνει τα αιτήματα αυτά στον κόσμο της ελαστικής εργασίας. Aν και για τις σύγχρονες κοινωνικές και μορφωτικές ανάγκες χρειάζεται να διοριστούν χιλιάδες εκπαιδευτικοί, η περιγραφή μιας «καλοκαιρινής άγιας νύχτας» των σχεδόν 70.000 διορισμών που επιχειρεί η πρόταση της ΕΣΑΚ, και μάλιστα με τόσο πρόχειρους και στρογγυλεμένους υπολογισμούς –κυριολεκτικά στο γόνατο-, ευτελίζει, αδυνατίζει και τελικά υπονομεύει τη διεκδίκηση των μαζικών θέσεων εργασίας που έχει ανάγκη η εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι τάσεις ηττοπάθειας, «ρεαλισμού» και υποταγής στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της αδιοριστίας και της ελαστικής εργασίας.

Οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι αντιμετώπισαν με θυμηδία αλλά και οργή τη συγκεκριμένη πρόταση. Μέρα με τη μέρα παίρνουν στους συλλόγους και τις επιτροπές αγώνα την υπόθεση της κινητοποιήσεων  στα δικά τους χέρια. Ήδη και άλλοι συμβασιούχοι συσπειρώνονται σε αυτή τη λογική.  Οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις και το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα στην εκπαίδευση έδωσαν όλες τις δυνάμεις τους για να πετύχει η κινητοποίηση  με μόνο στόχο να δμορφώσουμε τους όρους για να πετύχουμε μια περήφανη νίκη απέναντι στο καθεστώς της ελαστικής εργασίας.

Απέναντι στον υποταγμένο συνδικαλισμό : το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα

Με αυτό τον υποταγμένο κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό που εκφράζουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΠΑΣΚ /ΔΑΚΕ, το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα, οι Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις και ανεξάρτητες ομάδες εργαζομένων, αντιπαρατέθηκαν κάθετα και ανέπτυξαν μια άλλη λογική που στηρίχτηκε :

Στη διαμόρφωση ενός περιεχόμενου αγώνα, στη διαμόρφωση αιτημάτων και στόχων που να εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας.