Αντίσταση! Στη πολιτική λιτότητας, τρομοκρατίας, χτυπήματος των εργασιακών σχέσεων.

Ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών!

για μια αγωνιστική διέξοδο και προοπτική

για ένα μαζικό, διεκδικητικό εκπαιδευτικό κίνημα

να αρνηθούμε και να αντιπαλέψουμε :   εσωστρέφεια, ατομικισμό, παθητικότητα, συντεχνιασμό.

Συνάδελφοι / σες

Η επίθεση της κυβέρνησης, αλλά και η κοροϊδία των δήθεν οικονομικών παροχών, λόγω του ότι  έρχονται εκλογές, συνεχίζεται και εντείνεται.  Χρόνια τώρα, με τη συναίνεση της ΝΔ, προχωρά το ξεθεμελίωμα του συνόλου των εργατικών, εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

  Από την άλλη, και κάθε φορά που η κυβέρνηση πετυχαίνει μια νίκη σε βάρος των εργαζόμενων για λογαριασμό συνολικά του συστήματος,( και δυστυχώς για μας έχει πετύχει τέτοιες νίκες)  γεμίζει τη φαρέτρα της για την επόμενη επίθεση. Δεν θα σταματήσει:  αν δεν τη σταματήσουμε εμείς!

  Αν δεν ασχοληθούμε εμείς οι ίδιοι με την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας. Αν δεν πάρουμε εμείς τις τύχες στα χέρια μας.

 Πρέπει να είναι καθαρό πως η επίθεση αυτή στηρίζεται σε ένα ευρύ πλέγμα οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, που ελάχιστα θα επηρεαστεί από το αποτέλεσμα  των προσεχών βουλευτικών εκλογών, αφού κατά τα φαινόμενα ο νέος διαχειριστής, όποιος και να είναι (ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ), θα συνεχίσει και θα εντείνει αυτή την επίθεση. Γιατί είναι μέρος της γενικότερης επίθεσης του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος.

 Ο Ιμπεριαλισμός και κεφάλαιο εντελώς αποχαλινωμένοι βιάζονται να πάρουν την ιστορική ρεβάνς από τους λαούς και τους εργαζόμενους για να επιστρέψουν στη «φυσιολογική» τάξη της απάνθρωπης πραγματικότητας που οραματίζονται:

Μισθοί, συντάξεις, ασφάλιση, ωράριο, δημοκρατικά δικαιώματα, όλα δηλαδή όσα θεωρούνταν αυτονόητα μέχρι πριν μερικά χρόνια, έχουν μπει στο στόχαστρο για να οδηγηθεί η κοινωνία σ’ έναν «σύγχρονο μεσαίωνα».

 Και τι δεν ακούσαμε τα προηγούμενα χρόνια… Για «λεωφόρους της πληροφορικής», για «παγκόσμια χωριά», για «σύνορα που πέφτουν», για «μακρά ειρηνική περίοδο», για «χρηματιστηριακή άνοδο που αντιστοιχεί στα οικονομικά μεγέθη», για «ενιαία Ευρώπη και ισχυρό νόμισμα», για «σύγκλιση με τις ευρωπαϊκές οικονομίες» και για το «εθνικό όραμα των ολυμπιακών αγώνων».

• Τα σύνορα πράγματι άνοιξαν – μόνο που ήταν από τα σιδηρόφρακτα αμερικάνικα στρατεύματα που το έκαναν ερημώνοντας περιοχές και σπέρνοντας την τρομοκρατία και την καταστροφή. Και που συνεχίζουν ακόμα πιο απροκάλυπτα σήμερα στο Ιράκ
  
• Σύγκλιση με τις ευρωπαϊκές οικονομίες πράγματι υπήρξε –μόνο που ήταν ως προς την ακρίβεια και το κόστος ζωής (  μάλιστα στο ζήτημα αυτό προχώρησε με ξέφρενους ρυθμούς) την ίδια στιγμή που οι μισθοί έμειναν καθηλωμένοι και οι εργαζόμενοι έχασαν σε λίγες μόλις εβδομάδες μεγάλο μέρος του πραγματικού τους εισοδήματος.

 Όλα μα όλα τα «ωραία κι ευγενικά» με τα οποία χρόνια τώρα μας βομβαρδίζουν αποκαλύπτονται πλέον –δυστυχώς τραγικά – ότι  είναι φτηνά ιδεολογήματα ότι είναι τεχνικές – και μάλιστα χοντροκομμένες – αποπροσανατολισμού.  Για να καλυφτεί και να συσκοτισθεί ο σκοπός της αντιλαϊκής / αντιδραστικής πολιτικής που προωθούν ενιαία τα διάφορα κέντρα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΕΒ, τύπος) και στη χώρα μας.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Τα ειδικότερα προβλήματα που μας απασχολούν είναι συστατικό στοιχείο των γενικότερων. Δεν είναι ξεκομμένα όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν οι πολιτικές δυνάμεις του συστήματος.   Από την άλλη, όσο απαραίτητο είναι να συνδέσουμε τα προβλήματα μας με τα γενικότερα, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να αναδεικνύονται μέσα και από τον εκπαιδευτικό χώρο.

Να έχουμε καθαρό γιατί παλεύουμε και πως το διεκδικούμε.

Πρέπει να παλεύουμε υπερασπιζόμενοι την ουσιαστική πλευρά των δικαιωμάτων  και των κατακτήσεων μας. Από κει και πέρα η διαμόρφωση και η διεκδίκηση συνδικαλιστικών αιτημάτων όσο και αν λαμβάνει υπ΄ όψη την τυπική /τεχνητή πλευρά (νομοσχέδια, μέτρα, ρυθμίσεις κλπ) του πράγματος – την ορατή και συγκεκριμένη αιχμή της κυβερνητικής επίθεσης – δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση  να υποκαθιστά καταργώντας την  ουσιαστική. Το μισθολόγιο, για παράδειγμα, αποτελεί την τεχνητή πλευρά του ζητήματος που πρέπει να συνδέει  το  πραγματικό κόστος ζωής και τα αντίστοιχα αιτήματα αυξήσεων.     

                               Βασικοί άξονες της δράσης μας πρέπει να είναι:

ü    Εναντίωση στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. 

ü    Υπεράσπιση των εργασιακών κεκτημένων και του δικαιώματος στη δουλειά.

ü    Υπεράσπιση των Δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων      

4Εναντίωση στον   πόλεμο των Αμερικάνων στο ΙΡΑΚ και γενικότερα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αλληλεγγύη στην αντίσταση του ιρακινού λαού.

4Υπεράσπιση των Δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Όχι σε κάθε μορφή αξιολόγησης- πειθάρχησης- τρομοκράτησης.

4Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις στο κόστος της ζωής.

4Υπεράσπιση των εργασιακών κεκτημένων και του δικαιώματος στη δουλειά. Μαζικοί διορισμοί με κριτήριο το χρόνο λήψης πτυχίου.

    4Όχι στο ξεθεμελίωμα της Ασφάλισης. Πλήρης, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

     Να ξεκαθαρίσουμε με ποιους και ενάντια σε ποιους παλεύουμε.

  Με τους φυσικούς μας συμμάχους το λαό και τους μαθητές.

 Ενάντια στην πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, στους εκφραστές της, και σε όλα τα στηρίγματά της.

  Επειδή όμως, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις βουλευτικές εκλογές, δεν έχει άλλη επιλογή από το προχώρημα της αντιδραστικής επίθεσης στην εκπαίδευση, δε μπορούμε να εφησυχάζουμε.

 Σίγουρα οι εκπαιδευτικοί θα βρουν απέναντί τους ξανά το κοινό –(στην ουσία και όχι στο τύπο) – μέτωπο   της ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ.   Είναι σίγουρο ότι θα τους βρούμε απέναντί μας, υπονομευτές των αγώνων μας, υποστηρικτές της  κοινής αντιδραστικής πολιτικής. ---Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να κατακτήσει σε σημαντικό βαθμό την αυτονομία του αναφορικά με κυβερνητικές παρεμβάσεις και επεμβάσεις, και γενικά από αστικές επιρροές. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, οι εκφράσεις της καθαρής αστικής πολιτικής στο χώρο της εκπ/σης (οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ ) να  είναι το επικεφαλής τμήμα , και, πολύ περισσότερο, να αποτελούν βασικό στήριγμα,  κινητοποιήσεων και διεκδικητικών αγώνων.  Ο λόγος ύπαρξής τους είναι ακριβώς το πέρασμα αυτής της πολιτικής. Πρωταρχικός στόχος των ηγεσιών αυτών είναι να προωθεί και να νομιμοποιεί τους βασικούς άξονες της αστικής πολιτικής στην εκπ/ση

 Ταυτόχρονα οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν να περιμένουν και πολλά – πολλά, από τους φορείς της επίσημης αριστεράς και τις αντίστοιχες παρατάξεις.  Στο παρελθόν ζήσαμε έως και τον υπονομευτικό τους ρόλο σε αρκετές περιπτώσεις που το εκπαιδευτικό κίνημα ήταν δυναμικά στο προσκήνιο. Και δεν μιλάμε για πολύ παλιά!   Στο χώρο της εκπαίδευσης οι αγώνες των τελευταίων χρόνων σε συνδυασμό με την παρουσία και τη δράση ριζοσπαστικών και αγωνιστικών δυνάμεων έχουν δημιουργήσει μια τάση αποδέσμευσης από τα κυρίαρχα πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα. Όμως η υποστήριξη των σχημάτων της ριζοσπαστικής αγωνιστικής κατεύθυνσης δεν ακολουθείται από ένα ανέβασμα της πολιτικής και συνδικαλιστικής συμμετοχής του κόσμου που αποδεσμεύεται. Αντίθετα, τα φαινόμενα της αδρανοποίησης και της παθητικής παρακολούθησης έχουν ενταθεί.

Είναι καθήκον των αγωνιστικών - ριζοσπαστικών δυνάμεων του κλάδου να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κλείσουν αυτή την ψαλίδα υποστήριξης - συμμετοχής.

Είναι απαραίτητο να συζητηθούν σε βάθος και πλάτος οι προβληματισμοί και οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε ζητήματα στρατηγικής και τακτικής αυτού του χώρου.

Είναι αναγκαίο να βρεθούν -μέσα από τη δράση κι όχι έξω απ’ αυτήν- τα κοινά σημεία που ενώνουν στην πράξη και στη δράση όλο αυτό το δυναμικό.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις θα κάνουν, τη χρονιά που έρχεται, ό,τι είναι δυνατό να γίνει απ’ τη μεριά τους στην παραπάνω κατεύθυνση.                                           

                                                                         Θεσσαλονίκη

                                                                         Δεκέμβρης 2003

      Αγωνιστικές Κινήσεις εκπ/κών