ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΩΝ ΜΑΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Αθήνα, 20-11-2003

Όταν ξεκίνησαν οι φετινές απεργιακές κινητοποιήσεις της ΟΛΜΕ, με την πρώτη διήμερη απεργία μας (6 και 7 Οκτώβρη), τα ποσοστά συμμετοχής ξεπέρασαν το 75%. Έτσι, αναδείχτηκε η ευρεία συσπείρωση του κλάδου των καθηγητών γύρω από τα αιτήματα της ΟΛΜΕ και εκφράστηκε με τον πιο σαφή τρόπο η αγανάκτησή μας για μια κυβερνητική πολιτική που απαξιώνει τον εκπαιδευτικό και υπονομεύει το δημόσιο σχολείο.

Ωστόσο, ένα σημαντικό μέρος των εκπαιδευτικών, που συμμετείχαν στην πρώτη φάση των κινητοποιήσεων, δεν πήραν μέρος στις επόμενες κινητοποιήσεις, παρά το γεγονός ότι διεκδικούσαμε την ικανοποίηση των ίδιων αιτημάτων. Είναι φανερό ότι η δράση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ δεν κατόρθωσε να πείσει αυτούς τους συναδέλφους ότι η συνέχιση των αγώνων θα μπορούσε να κάμψει την κυβερνητική αδιαλλαξία και να οδηγήσει σε αποτελέσματα. Γι’ αυτό το λόγο η συμμετοχή στη δεύτερη διήμερη απεργία μας κυμάνθηκε σε ποσοστά από 35% ως 40%. Με αυτά τα δεδομένα, ήταν αναμενόμενο να μη γίνει αποδεκτή από τον κλάδο η πρόταση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για συνέχιση των κινητοποιήσεων.

Για να γίνουν κατανοητές αυτές οι εξελίξεις, πρέπει να επισημάνουμε τους πιο βασικούς παράγοντες που τις επηρέασαν. Πρώτον, η εξέλιξη των απεργιακών αγώνων άλλων κλάδων κλάδων εργαζομένων, όπως είναι οι γεωτεχνικοί, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, οι πανεπιστημιακοί κ.λπ., δεν ήταν η αναμενόμενη. Δεύτερον, σημαντικό ρόλο έπαιξε η κυβερνητική αδιαλλαξία, όπως αυτή εκφραζόταν από δηλώσεις του τύπου «έκλεισε πλέον ο κύκλος του διαλόγου. Τρίτον, αναπτύχθηκαν συνειρμοί με μια παλαιότερη απεργία του κλάδου μας, τη δίμηνη απεργία του 1997, καθώς πολλοί εκπαιδευτικοί πιστεύουν πως δεν απέδωσε κάτι ουσιαστικό στον κλάδο. Εδώ όμως πρέπει να πούμε ότι μια πιο νηφάλια αποτίμησή της θα έδειχνε ότι οι ρυθμίσεις στις οποίες υποχρεώθηκε τότε η κυβέρνηση ήταν μακροπρόθεσμα σημαντικές για τον κλάδο και οι εκτιμήσεις έπρεπε να είναι διαφορετικές. Τέταρτον, μέρος των εκπαιδευτικών επηρεάστηκαν από μια υπονομευτική για τους αγώνες μας στάση που κράτησε η ηγεσία της φιλοκυβερνητικής παράταξης (ΠΑΣΚ), που επέμενε στη γραμμή της άκριτης στήριξης των κυβερνητικών επιλογών. Πέμπτον, το πιο μαχητικό τμήμα των εκπαιδευτικών διαπίστωσε ότι και σε αυτή τη φάση έδινε ένα σημαντικό αγώνα για το δημόσιο σχολείο, αλλά χωρίς τη συστράτευση εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων που έπρεπε να ανταποκριθούν σε αυτόν με τη συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και των λειτουργών του.

Το σίγουρο είναι ότι ο κλάδος μας, και από τις κινητοποιήσεις του τελευταίου τριμήνου, εξάγει πολύτιμα συμπεράσματα. Επιβεβαιώνουμε την αξία της συλλογικότητας, της ενότητας, της συσπείρωσης στην ΟΛΜΕ και στις ΕΛΜΕ, της εξασφάλισης ευρύτερων συμμαχιών με τους εργαζομένους, τους γονείς, τους μαθητές, τους φοιτητές, για το μείζον ζήτημα της υπεράσπισης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

Γρηγόρης Καλομοίρης, Γεν. Γραμματέας ΟΛΜΕ

Θέμης Κοτσιφάκης, Αντιπρόεδρος ΟΛΜΕ