Ανοιχτή επιστολή προς τους νέους συναδέλφους

   Αγαπητή, αγαπητέ συνάδελφε,

   Διαπιστώνουμε ότι η σχέση πολλών από σας τους νεότερους συναδέλφους με το συνδικαλιστικό κίνημα είναι χαλαρή ή ανύπαρκτη και πιθανώς θεωρείς όσους ασχολούνται με το συνδικαλισμό σαν γραφικούς. Οι όροι σωματείο, ΕΛΜΕ, ΟΛΜΕ, συλλογικός αγώνας ίσως δε σου λένε τίποτε.

   Η αλήθεια είναι ότι η αμφισβήτηση του συνδικαλισμού, όπως και πολλών άλλων θεσμών, είναι γενικότερη και η ευθύνη δε βαρύνει τον κόσμο, αλλά και τους συνδικαλιστές. Το σύστημα γνωρίζει ότι εχθρός του είναι ο λαός όταν είναι ενωμένος. Γι’ αυτό φροντίζει όλες τις επικίνδυνες συλλογικότητες ή να τις φιμώνει και να τις φθείρει απ’ έξω με την επικοινωνιακή ισχύ που διαθέτει και με τη μέθοδο της μισής αλήθειας ή να τις διαφθείρει από μέσα εκμαυλίζοντας όσους μπορεί με το άνοιγμα του προθάλαμου της εξουσίας.

   Στην εποχή του καταιγισμού της «πληροφορίας», ελάχιστοι έχουν το χρόνο να αποκτήσουν δική τους άποψη για τα πράγματα. Η γνώση – φαστ φουντ είναι στην πραγματικότητα εσωτερίκευση στερεότυπων με μια δόση «τεκμηρίωσης» βασισμένης στην αποσπασματική εικόνα που έχουμε ολιστικά συμπληρώσει, ώστε κάθε τέτοιο στερεότυπο να μας δίνει την εντύπωση ότι κατέχουμε την αλήθεια.

   Μ’ αυτή μου την επιστολή θέλω να σε παρακινήσω να μάθεις πραγματικά τι είναι και τι μπορεί να προσφέρει ο συνδικαλισμός. Σου διευκρινίζω από την αρχή ότι δε μιλώ για κάτι που κι εγώ που υπερασπίζομαι την ανάγκη ενδυνάμωσης των σωματείων δε βλέπω ότι πολλά στραβά γίνονται και στο χώρο αυτό. Εκείνο για το οποίο θέλω να σε πείσω είναι ότι είναι αδήριτη ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα να ξαναγίνει δυνατό και μαζικό. Εκείνο που επιθυμώ είναι να δώσεις το σφρίγος σου, τις φρέσκιες ιδέες σου, τα οράματά σου και το προσωπικό σου στίγμα για να γίνει το συνδικάτο αποτελεσματικό, ελκυστικό, δημιουργικό.

   Ας δούμε λοιπόν μαζί, τι κέρδισε το συνδικαλιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση, παρά το ότι είχε την ίδια παθογένεια που και σήμερα έχει:

   Το ωράριο εργασίας, η μοριοδότηση, η ακώλυτη (ως τώρα) μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη, το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, το σχετικά άνετο εργασιακό καθεστώς δεν έπεσαν από τον ουρανό. Κερδήθηκαν με αγώνες του κλάδου. Αγώνες στους οποίους πάρα πολλές φορές ο κλάδος ξεπέρασε την ηγεσία του. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το γοητευτικό. Αυτό είναι που δίνει την ελπίδα ότι, παρά τη δικαιολογημένη δυσπιστία για πρόσωπα και παρατάξεις, το συνδικαλιστικό κίνημα αφήνει περιθώρια να διαμορφωθεί από κάτω, από τη βάση το περιεχόμενο, η φυσιογνωμία, η διάρκεια και εντέλει η αποτελεσματικότητα των αγώνων. Τέτοιοι μεγάλοι αγώνες δόθηκαν το 1980, το 1988 (απεργία στις εξετάσεις), το 2990, το 1997 (απεργία επτά εβδομάδων) κι άλλοι μικρότεροι σε έκταση.

  Το αποτέλεσμα των αγώνων αυτών, πολλές φορές δεν έδωσε άμεσα ορατά αποτελέσματα. Πολλές φορές οι απεργοί ένιωσαν στο τέλος κουρασμένοι και συχνά απογοητευμένοι. Όμως μια προσεκτική ματιά στην εποχή μας δείχνει ότι έχει εξαπολυθεί μια τεράστιας έκτασης επίθεση ενάντια στα οικονομικά, εργασιακά, συνταξιοδοτικά, εργασιακά, ακόμη και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Επίθεση που οι αγώνες των εκπαιδευτικών έχουν σε ένα βαθμό συγκρατήσει. Όποιος μελετάει προσεκτικά τις επιδιώξεις του συστήματος, μπορεί πολύ εύκολα να δει ότι θα ήταν πολύ χειρότερη η κατάσταση αν δεν είχαν δοθεί αυτοί οι αγώνες.

   Μερικά παραδείγματα: Η αξιολόγηση και η σύνδεσή της με το μισθό είναι σχεδιασμοί που έχουν αρχίσει από πολύ παλιά. Μέχρι σήμερα όμως, χάρη στις κινητοποιήσεις και την εκφρασμένη έντονη αντίθεση του κλάδου είχαν ανασταλεί. Με την απεργία του 97-98 οι εκπαιδευτικοί εξαιρέθηκαν από τη σύνδεση του κριτηρίου απόδοσης με την αξιολόγηση. Να όμως που με το νέο μισθολόγιο που βρίσκεται προς ψήφιση χάνουμε το κεκτημένο αυτό. Η αντίσταση του κλάδου έχει καθυστερήσει την αξιολόγηση – επιθεωρητισμό (λέξη κι αυτή άγνωστη ίσως, που όμως τη νιώσανε σαν βαρύτατο φορτίο αυθαιρεσίας και αυταρχισμού οι παλιότεροι συνάδελφοι) . Όμως κι αυτή βρίσκεται προ των πυλών. Ποιος θα την εμποδίσει αν όχι όλος ο κλάδος ενωμένος;

   Μια μέρα μαζικής κινητοποίησης όλων των εργαζομένων κατά του ασφαλιστικού άρκεσε να αναδιπλωθεί η κυβέρνηση και να μην έχει ακόμη επιχειρήσει να προωθήσει όλες τις αποφάσεις που θα μας καταδικάσουν να βγαίνουμε με το φορείο στη σύνταξη. Ποιος θα εμποδίσει την εξέλιξη αυτή αν όχι πάλι ο αγώνας του λαού;

   Το κεκτημένο της σταθερής και πλήρους εργασίας βρίσκεται στο στόχαστρο. Με το φετινό όργιο στην κάλυψη κενών αναπληρωτών με τοποθέτηση ωρομισθίων ξεκινάει και στην εκπαίδευση η προσπάθεια να έχουμε μισούς εργαζόμενους που θα ζουν μισή ζωή. Πώς αυτό θα εμποδιστεί αν δεν ενωθούμε όλοι να γίνουμε το τείχος της προάσπισης του δίκιου των ταλαιπωρημένων αναπληρωτών, αλλά και των κεκτημένων των μονίμων που έχουν σειρά;

   Και τέλος, στο χώρο του σχολείου που οι περισσότεροι μπήκαμε με τον ενθουσιασμό που θα καταφέρουμε να μεταλαμπαδεύσουμε τη γνώση, την έμπνευσή μας, το μεράκι μας, τις παιδαγωγικές μας ιδέες μας καλούν να υπηρετήσουμε όχι τη μόρφωση όλων των παιδιών, όχι την πραγματική γνώση, όχι την ανάπτυξη της κρίσης, την ηθική των αξιών και το κριτικό πνεύμα, αλλά ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα που επιδιώκει με μικρό κόστος, με κακοπληρωμένους και υποταγμένους εκπαιδευτικούς να παραγάγει ημιμαθείς, υποταγμένους, φτηνούς υπηρέτες των συμφερόντων της «αγοράς». Πώς τα οράματά μας και οι ανάγκες του λαού θα γίνουν πράξη, αν δεν απαιτήσουμε με τη δύναμη του πλήθους μας και του δίκιου μας να έχουμε γνώμη και να επιβάλουμε το σχολείο που ποθεί ο λαός;

   Συνάδελφε, δεν μπορείς να αντισταθείς μόνος σε όλα αυτά. Ούτε το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να πετύχει πολλά χωρίς εσένα, χωρίς όλες του τις δυνάμεις, όλη τη γνώση, τη σκέψη, αλλά κυρίως τη δράση όλου του εκπαιδευτικού κόσμου.

   Όμως, όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά. Σε καλούμε να εγκαταλείψεις τη μονήρη πορεία σου και να ενταχθείς ενεργά στο συνδικάτο, να μετέχεις στις Γενικές Συνελεύσεις και στις κινητοποιήσεις του κλάδου, στις ημερίδες και τις άλλες δραστηριότητες που με την παρουσία σου μπορεί να πλουτίσουν, να ζήσεις την ομορφιά του να ανήκεις χωρίς να εκχωρείς την προσωπικότητα, την ιδιαιτερότητα και τη φυσιογνωμία σου, να επηρεάζεις τις εξελίξεις και να μην τις παρακολουθείς εκ των υστέρων, να συμβάλεις σε κάτι νέο που μπορεί να γεννηθεί.

   Στις προσεχείς εκλογές, πάρε μέρος και στήριξε αυτούς που θα διαπιστώσεις ότι διαθέτουν εκείνα τα στοιχεία που οδηγούν προς την κατεύθυνση που κι εσύ επιθυμείς.

   Ο συντάκτης αυτού του κειμένου είναι ενταγμένος στις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις – Συσπειρώσεις - Κινήσεις. Οι Παρεμβάσεις κατεβαίνουν στις περισσότερες περιοχές της χώρας με διάφορα σχήματα. Αντιπροσωπεύουν τον πιο συγκροτημένο πόλο της εκπαιδευτικής αριστεράς. Δεν έχουν εξάρτηση από κανένα κόμμα, αν και πολλά από τα μέλη τους είναι ενταγμένα σε διάφορα κόμματα ή πολιτικές συλλογικότητες, κινήσεις, ομάδες.

 Οι Αγ. Παρεμβάσεις προτείνουν και υλοποιούν την αρχή της «Αγωνιστικής Συνεννόησης». Διαφορετικότητα στο σωματείο, ενότητα στο πρόβλημα και στους αγώνες είναι το κυρίαρχο σύνθημά μας. Μα κυρίως η δύναμή μας δεν είναι στα συνθήματα, αλλά στους αγώνες και στην καθημερινή πρακτική.

   Σε περιμένουμε να μας γνωρίσεις στο σχολείο, στις Συνελεύσεις, στις δράσεις. Θέλουμε περισσότερο να συμπορευτούμε στους αγώνες, να συζητήσουμε, να μας προτείνεις και να μας κρίνεις,  παρά να κερδίσουμε την ψήφο σου, που κι αυτή είναι απαραίτητη για να δυναμώσει και στα συλλογικά όργανα η φωνή μας.

Με εμπιστοσύνη στην κρίση σου

Ένας συνάδελφος

Σ.Μ.

www.paremvaseis.org