ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ (ΠΕΑΕ)

e-mail : peaesymboulio@yahoo.com

τηλ. επικοινωνίας Δ.Σ. :Φ. Πανοπούλου: 6972476298

Π. Σωτήρης : 6974439203

Β. Ζαρκινού: 6974778187

Τ. Λιόντου: 6932514008

ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΟΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ

ΚΑΙ ΟΙ ‘ΜΕΣΣΙΕΣ’

Με αφορμή το μεγάλο θόρυβο που προσπαθεί τελευταία να προκαλέσει γύρω απ’ το όνομά της η ηγεσία της Πανελληνιας ΄Ενωσης Αναπληρωτών (ΠΕΑ), παρουσιάζοντας τον εαυτό σαν ‘το μοναδικό συνδικαλιστικό όργανο’ που ‘εκπροσωπεί επιτυχώς’ τους αναπληρωτές και επιτιθέμενη σε ιστορικά συνδικάτα του κλάδου, την ίδια στιγμή που είναι εκκωφαντική η σιωπή της για την τραγική θέση στην οποία βρίσκονται φέτος οι αναπληρωτές και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και εύγλωττη η απουσία της από τις κινητοποιήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος, θέλουμε να καταθέσουμε τον προβληματισμό μας.

            Κατ’ αρχήν θεωρούμε ηλίου φαεινότερον ότι βρίσκεται για άλλη μια φορά σε ‘διατεταγμένη υπηρεσία’. Σε μια περίοδο που οι αναπληρωτές-ωρομίσθιοι-αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, οι συνεπείς συνδικαλιστικοί φορείς και επιτροπές αγώνα του χώρου μαζί με το συνδικάτο του κλάδου διεξάγουν έναν σκληρό αγώνα προκειμένου να υπερασπίσουν τα εργασιακά δικαιώματα των αναπληρωτών, αλλά και να αποτρέψουν τη γενίκευση των ελαστικών σχέσεων και της ‘μαύρης εργασίας’ – όπως αυτό εκφράζεται φέτος με τη μαζική πρόσληψη ωρομισθίων – καθώς και της αδιαφάνειας στους διορισμούς, η ΠΕΑ όχι μόνο καθησυχάζει σε πρόσφατη ανακοίνωσή της (22/10) τους αναπληρωτές για άλλη μια ‘δέσμευση’ του Υπουργείου για διορισμούς αναπληρωτών, αλλά και επιτίθεται με τον πιο βρώμικο τρόπο στην ΟΛΜΕ , για το όψιμο δήθεν ενδιαφέρον της να ασχοληθεί με το ζήτημα των αναπληρωτών, σε μια προσπάθεια που μας θυμίζει τη ρήση ‘φωνάζει ο κλέφτης...’

            Αν δέ κάποιος –απλοϊκά σκεπτόμενος- παρατηρήσει τη συγκυρία την οποία επέλεξε η ΠΕΑ για να επιτεθεί ΟΧΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΑΛΛΑ ΣΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ που, περεμπιπτόντως αυτή την περίοδο, βρίσκονται σε κινητοποιήσεις για την οικονομική αναβάθμιση και την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του εκπαιδευτικού, αλλά και για την κάλυψη όλων των κενών στα σχολεία με μαζικούς διορισμούς αναπληρωτών, για τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου, αλλά και για τη μονιμοποίηση των αναπληρωτών, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο –επίσης απλοϊκό συμπέρασμα- ότι η ΠΕΑ επιλέγει για άλλη μια φορά το δρόμο της ανοιχτής στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής, αποτελεί για άλλη μια φορά το δεκανίκι και το μακρύ χέρι του Υπουργείου Παιδείας, που από μόνο του δεν θα κατάφερνε φαίνεται –ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπως αυτή που διανύουμε όπου περισσεύει η κυβερνητική αδιαλλαξία- να τιθασεύσει, να χειραγωγήσει, να εγκλωβίσει και να αντιμετωπίσει ως προεκλογική πελατεία τους χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς.

            Ενδεικτικό των προθέσεών της, είναι το κείμενο της ‘Για τις όψιμες γραμματείες αναπληρωτών της ΟΛΜΕ’ από το οποίο απουσιάζει παντελώς η λέξη ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ σε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι το ζήτημα των διορισμών στην εκπαίδευση έχει φτάσει στο σημερινό αδιέξοδο όχι γιατί η κυβέρνηση προσπάθησε τα τελευταία χρόνια, με τους νόμους 2525 και 2640/97, αλλά και με διάφορες ακόλουθες νομοθετικές ρυθμίσεις να καταφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα στην κατοχύρωση του δικαιώματος στο μόνιμο διορισμό αποσυνδέοντάς το από το πτυχίο. Όχι γιατί εντέλει προσπάθησε να αλλάξει ριζικά το τοποίο των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο σχολείο ξεκινώντας και προσπαθώντας να ξεμπερδεύει κατ’αρχήν με τον πιο ‘αδύναμο κρίκο’ πριν περάσει στην αξιολόγηση και την άρση από την πίσω πόρτα της μονιμότητας.

            Όχι! Στη σημερινή κατάσταση έχουμε οδηγηθεί από τις καθυστερήσεις και τις λανθασμένες επιλογές της ΟΛΜΕ και εκείνων των παρατάξεων κυρίως, που επέλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης και όχι της συνδιαλλαγής στους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας αφού, «αποφάσισαν το 1997 να θάψουν τις ελπίδες και τα όνειρα χιλιάδων αναπληρωτών...»,  υποτίθεται θυσιάζοντάς τους «στο βωμό των κομματικών και ατομικών σκοπιμοτήτων... στο όνομα της επετηρίδας!», τη στιγμή που η ηγεσία της ΠΕΑ – «μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα οργάνωση, που, από το μηδέν έστησαν και πίστεψαν οι ίδιοι οι αναπληρωτές, συνειδητοποιώντας... ευτυχώς για αυτούς... ότι από την ΟΛΜΕ των παρατάξεων, των κομματικών συμφερόντων και των καριεριστών συνδικαλιστών λύση δε θα μπορούσαν να περιμένουν» – «σιγά-σιγά, με υπομονή και επιμονή, μέσα από ποικιλόμορφες δράσεις, με συνέπεια και ήθος διεκδίκησαν και πέτυχαν λύσεις που ανοίγουν δρόμους και σηματοδοτούν εξελίξεις».

            Το ότι η ΠΕΑ αποτελεί μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα οργάνωση δε θα το αμφισβητήσουμε – είναι γνωστό το καταστατικό και εν γένει το αντιδημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας της, καθώς και η προσπάθεια χειραγώγησης, αλλά και πολιτικής και οικονομικής εκμετάλλευσης των μελών της. Δεν μπορούμε επίσης να αμφισβητήσουμε σε κανέναν το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τα χαρακτηριστικά του. Η αμετροέπεια, η υποκρισία και το εμπόριο ελπίδων είναι βέβαια ελαττώματα σοβαρά, ο καθένας όμως είναι ελεύθερος να τα υιοθετεί. Εκείνο που δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε γραβατωμένους αυλοκόλακες, μόνιμους κατοίκους των διαδρόμων του Υπουργείου είναι να δίνουν και μαθήματα αγωνιστικής συνέπειας.

            Και επειδή εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί ο καθένας να λέει ότι θέλει, όταν τουλάχιστον μιλάει δημόσια, και επειδή και μνήμη διαθέτουμε, αλλά και σε όλα τα σημαντικά ζητήματα  που διαδραματίστηκαν στο εκπαιδευτικό κίνημα και το κίνημα της αδιοριστίας είμαστε παρόντες από το 1991 μέχρι σήμερα, οφείλουμε να κάνουμε κάποιες στοιχειώδεις επισημάνσεις. Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να σταθούμε αναλυτικά στα γεγονότα, και σε κάθε ένα από τα ‘μελανά σημεία’ της ιστορίας της ΠΕΑ, κάτι που εξάλλου δεν είναι στις προθέσεις μας. Αξίζει όμως να σταθούμε στην ουσία των απόψεων και πρακτικών, κάτι που αφορά το σήμερα και το αύριο του κινήματός μας.

            Το πρώτο ζήτημα για το οποίο έχει σοβαρότατες ευθύνες αυτή η «πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα οργάνωση», είναι το γεγονός ότι καλλιέργησε για χρόνια, και συνεχίζει ακόμα χωρίς αιδώ και συναίσθηση να καλλιεργεί, τη λογική της συνδιαλλαγής, της προβολής των ελάχιστων δυνατών αμυντικών αιτημάτων, εκείνων που είναι ‘εφικτό’ να λυθούν, χωρίς αγώνες και συγκρουση, χωρίς την ελάχιστη θυσία, με ‘συνετούς’ και ‘σώφρονες’ χειρισμούς και διαπραγματεύσεις με την πολιτική ηγεσία.

            Τα αμυντικά αιτήματα μπορούμε να τα καταλάβουμε. Κάθε κίνημα, κάθε μάχη, έχει σχεδιάσει και μια γραμμή άμυνας. Για πότε όμως; Για την περίπτωση της ήττας. Δεν επιλέγει την άμυνα και την υποχώρηση πριν δώσει τη μάχη. Δεν επιλέγει τους δροσερούς διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας, μακριά από το θόρυβο και τη σκόνη των δρόμων της Αθήνας, όταν το εκπαιδευτικό κίνημα ματώνει στα εξεταστικά κέντρα του ΑΣΕΠ, όπως έκανε η ηγεσία της ΠΕΑ εκείνο το καλοκαίρι του 1998. Γιατί σύμφωνα με τους μεσσίες της ΠΕΑ, το εκπαιδευτικό κίνημα, η ΟΛΜΕ και οι παρατάξεις της, η ΠΕΑΕ και όλος ο κόσμος της αδιοριστίας, έπρεπε τότε να μην προσπαθήσουν πάση θυσία να ακυρώσουν την επίθεση στο εργασιακό δικαίωμα που κατοχύρωνε το πτυχίο, την επιχείρηση αλλαγής του τρόπου διορισμού, την επιχείρηση ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, αλλά να το αποδεχτούν εξαρχής μοιρολατρικά, να παζαρέψουν και να επιλέξουν ποιος θα τη γλυτώσει, να  ‘ζητιανέψουν’ το μικρότερο κακό.

            Η μάχη εκείνη δεν κερδίθηκε, δόθηκε όμως με τον αέρα του νικητή, με τη λογική της ανοιχτής σύγκρουσης και της μέγιστης θυσίας. Έγινε πόλεμος εν τέλει. Οι μαζικοί διορισμοί εκείνης της χρονιάς και εντεύθεν, ήταν σίγουρα το αποτέλεσμα της καυτής ανάσας του κινήματος που ένιωσε στην πλάτη του το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση και όχι φυσικά των όσων ψέλλιζαν οι διάφοροι κύριοι των διαδρόμων.

            Η περιβόητη ρύθμιση, που εμφανίστηκε ως επιτυχία των διαπραγματεύσεων, χειροπιαστό αποτέλεσμα, ψύχραιμη και υπεύθυνη αντιμετώπιση της κατάστασης, ήταν μια μεγάλη απάτη που κράτησε και κρατάει ακόμη όμηρους χιλιάδες αναπληρωτές, όταν μέχρι σήμερα το 16μηνο όχι μόνο είναι στον αέρα, όχι μόνο είναι αδιόριστο, αλλά περιμένει απεγνωσμένα για να υπογράψει απλά άλλη μια σύμβαση. Χιλιάδες συνάδελφοι που έχουν τόσα χρόνια εξαρτήσει τη ζωή τους αποκλειστικά και μόνο από τη δημόσια εκπαίδευση βρίσκονται σήμερα κυριολεκτικά σε αδιέξοδο. Δε θα έπρεπε αλήθεια η τέως και νυν ηγεσία της ΠΕΑ να απολογηθεί κάποτε δημόσια, να λογοδοτήσει απέναντι στον κόσμο των αναπληρωτών τον οποίο αντιμετωπίζει ως τσιφλίκι και πελατεία της;

            Αν άλλωστε διαβάσει κανείς προσεκτικά το, μακροσκελέστατο είναι αλήθεια, κείμενο της ΠΕΑ, θα προσέξει ότι αραδιάζει σαν τον πολιτικάντη βουλευτή ένα μακρύ κατάλογο ‘ρυθμίσεων’ που κατάφερε ΜΟΝΗ της και με τη συνετή πολιτική της να εξασφαλίσει στους αναπληρωτές, όπως «την προοπτική μόνιμου διορισμού από τους πίνακες προϋπηρεσίας έστω με το φειδωλό ποσοστό του 25%», χωρίς βέβαια να μπει καθόλου στον κόπο να ασχοληθεί με το υπόλοιπο 75%, τη συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή των διορισμών. Αλήθεια τι θέση παίρνει σήμερα απέναντι στον τρόπο διορισμού, απέναντι στον άθλιο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ στον οποίο έχουν συρθεί χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί για τρεις απανωτές φορές, και ο οποίος αν ήταν κάποτε κακόφημος, σήμερα ζέχνει από αδιαφάνεια, αποτελεί όνειδος για την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του εκπαιδευτικού; Γιατί αυτά τα «φειδωλά ποσοστά», δεν φτάνουν απ’ ότι φαίνεται για να απορροφήσουν τις καινούργιες «επετηρίδες», οι οποίες όμως έχουν καταρτιστεί με τόσο ‘περίτεχνο’ τρόπο που μάλλον δεν μπορεί κανείς, όσο ΄συνετός’ κι αν είναι, να ελέγξει και να εγγυηθεί ούτε καν την εφαρμογή των υφιστάμενων διατάξεων.

            Και τελικά, πρέπει να καταργηθεί ο διαγωνισμός, ή θα πρέπει να αρκεστούμε στα «φειδωλά ποσοστά» ή μήπως να προχωρήσουμε παραπέρα από τους διαδρόμους και να φιλήσουμε και κατουρημένες ποδιές για μια θέση στον ήλιο;

            Το δεύτερο σοβαρό ζήτημα για το οποίο πιστεύουμε πως θα’ πρεπε οι φωστήρες της ΠΕΑ να απολογηθούν, έχει να κάνει με τον κατακερματισμό, την αποδυνάμωση, την καχυποψία που καλλιέργησαν μέσα στον κόσμο των αδιόριστων εκπαιδευτικών. Κατ’ αρχήν διαχωρίζοντάς τους σε αναπληρωτές και αδιόριστους και παραπέρα σε 16μηνίτες αναπληρωτές – σούπερ αναπληρωτές δηλαδή – και απλούς αναπληρωτές και αν θέλουμε να συνεχίσουμε, η λογική είναι απλή: διορίστε εμένα και την παρέα μου κι ας κλείσει πίσω μου η πόρτα!

            Οι χιλιάδες αδιόριστοι ακόμη αναπληρωτές της φετινής χρονιάς είναι μάλλον σε θέση να καταλάβουν καλύτερα, πόσο ευάλωτοι είναι μπροστά στην κυβερνητική πολιτική της λιτότητας, αν ιδίως μια χρονιά αποφασίσει να ‘σπάσει τον τσαμπουκά’ του κινήματος για να μη θεωρούν κάποιοι ότι έχουν και κεκτημένα δικαιώματα.

            Για να μη μακρυγορήσουμε όμως άλλο με τα της ΠΕΑ, θεωρούμε πραγματικά ότι η ίδια η κατάσταση την έχει πλέον ξεπεράσει και ότι την πραγματική απάντηση πρέπει να τη δώσει ο κόσμος των αδιόριστων εκπαιδευτικών, ενωμένος, αποφασισμένος, προσπερνώντας μεσσίες και σωτήρες. Είναι μια απάντηση που ήδη την δίνει με μαζικές διαμαρτυρίες στο Υπουργείο Παιδείας και με καταλήψεις διευθύνσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η λογική του καθένας μόνος του, για τον κλάδο του, για την κατηγορία του, και ... πάει λέγοντας, δε βγάζει πουθενά. Είναι ολοφάνερο ότι οι επιλογές της διαπραγμάτευσης, της επιμέρους ρύθμισης, της επανάπαυσης στις κυβερνητικές υποσχέσεις όχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το άμεσο, αλλά υποθηκεύουν και το αύριο. Αν σήμερα επαναπαυθούμε, αν σήμερα διαλέξουμε το μικρό, το ‘εφικτό’, του χρόνου θα βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα.

΄Ηδη το ΩΡΟΜΙΣΘΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ: έχουν γίνει μαζικές προσλήψεις καθηγητών αγγλικής, καλλιτεχνικών και γυμναστών στην πρωτοβάθμια. Έχουν ήδη αρχίσει οι προσλήψεις ωρομισθίων στη δευτεροβάθμια με σπάσιμο των ωραρίων, σε θέσεις δηλαδή αναπληρωτών, γεγονός που είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ, σύμφωνα και με αυτούς τους υφιστάμενους νόμους. Είναι επίσης αφόρητες οι πιέσεις για υποχρεωτικές υπερωρίες και συγχωνεύσεις τμημάτων, σε μια προσπάθεια να ‘συμμαζευτούν’ όσα περισσότερα κενά γίνεται. Είναι δεδομένη η αδιαλλαξία του Υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης που ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΕΝΩΝ, που δεν υπόσχεται πλέον τίποτα για την κάλυψή τους.

            Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, απέναντι σε αυτή την ριζική ανατροπή και στις εργασιακές σχέσεις και τους όρους λειτουργίας του δημόσιου σχολείου το μαχόμενο κίνημα θα πρέπει να πάρει θέση, θα πρέπει να αναδείξει το ζήτημα των διορισμών σε μία από τις βασικές αιχμές της περιόδου. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να γίνουν βήματα συσπείρωσης των αναπληρωτών, των ωρομισθίων, συνολικά του κόσμου της αδιοριστίας γύρω από το εκπαιδευτικό κίνημα. Πρωτοβουλίες όπως η γραμματεία αναπληρωτών και ωρομισθίων στην ΟΛΜΕ και τις ΕΛΜΕ σίγουρα συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Για να αντισταθούμε στην συνολική υπονόμευση του δημόσιου σχολείου. Για να πούμε όχι στην πολιτική της λιτότητας, των κενών, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Για να διεκδικήσουμε το μερτικό μας στην εργασία και την αξιοπρέπεια

Να απαιτήσουμε

• ¶μεση κάλυψη όλων των οργανικών κενών με μόνιμους διορισμούς
  
• ¶μεση κάλυψη όλων των λειτουργικών κενών προσλήψεις αναπληρωτών.
  
• Κατάργηση του θεσμού των ωρομισθίων
  
• Πλήρη διαφάνεια στις προσλήψεις

Να διεκδικήσουμε

• Μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών
  
• Διορισμός όλων των αναπληρωτών – όχι ελαστικές εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο σχολείο – άμεση μετατροπή των επάλληλων συμβάσεων σε αορίστου
  
• Μόνο κριτήριο και προϋπόθεση για διορισμό το πτυχίο

Η Πανελλήνια ΄Ενωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών, καλεί όλους τους συναδέλφους:

·        στην ανοιχτή σύσκεψη την Τετάρτη 29/10 6μ.μ. στα γραφεία της ΟΛΜΕ, μαζί με την Πανελλήνια ΄Ενωση Αναπληρωτών Νηπιαγωγών και την Ανοιχτή Επιτροπή Τ.Ε-Δ.Ε, σε μια προσπάθεια συντονισμού των αναπληρωτών, ωρομίσθιων και αδιόριστων εκπαιδευτικών

·        σε διαμαρτυρία και συνέντευξη Τύπου μαζί με την ΟΛΜΕ σε ένα από τα πολλά σχολεία της Αθήνας που υπολειτουργούν (ο χώρος θα αποφασιστεί σε συνεργασία με την ΕΛΜΕ, το σύλλογο γονέων και τις μαθητικές κοινότητες)

·        σε ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στην απεργία της 3-4 Νοέμβρη και στην απεργιακή συγκέντρωση των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, τη Δευτέρα 3 Νοέμβρη στα Προπύλαια.

Καλεί όλους τους αναπληρωτές, ωρομίσθιους, αδιόριστους συναδέλφους σε αγωνιστική επαγρύπνηση και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Τους καλεί επίσης να καταγγέλλουν κάθε περιστατικό παράνομης πρόσληψης ωρομισθίων ώστε ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΤΟΥ!

Καλεί όλο τον κλάδο να αναδείξει το ζήτημα των διορισμών ως ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα και μόνιμη πληγή της εκπαίδευσης. Να συμμετέχει, να στηρίξει και να κάνει δική του υπόθεση το ζήτημα των μαζικών διορισμών, της αξιοπρέπειας του εκπαιδευτικού, της υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.