ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΜΕ
Του Γιάννη Χαλλιορή
Προέδρου της Ε.Λ.Μ.Ε Χίου

Μετά και το 11^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ παραμένουν χωρίς ουσιαστική απάντηση τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την εκπαίδευση στη χώρα μας και αυτά συνοψίζονται:

1)      Στην ενίσχυση του Δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας, ιδιαίτερα τώρα που, με ένταση, διατυπώνονται σκέψεις για υιοθέτηση κριτηρίων αγοράς για τη βιωσιμότητα των σχολείων.

2)      Στο νέο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει, μέσα στο μεταβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον, το σχολείο, ξεφεύγοντας από τη στείρα μεταφορά γνώσης.

3)      Στις ώριμες παρεμβάσεις που πρέπει να επιχειρηθούν στο εκπαιδευτικό σύστημα, με έμφαση στην αποκεντρωμένη λειτουργία του, και την ανάδειξη του σχολείου σε κυττάρου ευθύνης.

4)      Στη στήριξη του εκπαιδευτικού, στον επιστημονικό, κοινωνικό και οικονομικό τομέα, στη θέσπιση και διασφάλιση της παιδαγωγικής του ελευθερίας.

Η «νέα» ηγεσία της Ο.Λ.Μ.Ε, που προέκυψε με τη λογική της μοιρασιάς στη διαχείριση, και όχι στη βάση αξιόπιστης προγραμματικής σύγκλισης - ποια, άλλωστε, θα μπορούσε να είναι αυτή μεταξύ ετερόκλητων εταίρων - αγνοώντας την ανάγκη για διατύπωση ενός συνεκτικού οράματος για την Παιδεία, δε δείχνει ικανή να εμπνεύσει, ενώ, αντίθετα, εμφανίζεται έτοιμη να επαναλάβει λάθη του παρελθόντος. Αναπαράγει ένα θολό τοπίο στο σκέλος των διεκδικήσεων, διατυπώνει αόριστα και γενικόλογα αιτήματα, δεν αξιοποιεί το επιστημονικό της βραχίονα, το ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ, κρατώντας το δέσμιο παραταξιακών σκοπιμοτήτων.

Σήμερα, με την πίεση των απεργιακών κινητοποιήσεων, διεκδικούμε, μεταξύ άλλων, την ικανοποίηση των αιτημάτων αιχμής. Αυτά είναι κυρίως οικονομικής φύσης και συνδέονται τόσο με τη χρηματοδότηση της παιδείας, με πόρους που να φθάνουν στο 5% του ΑΕΠ, όσο και με την οικονομική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού.

Η κοινωνία αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της πρόσθετης χρηματοδότησης, και συντάσσεται, εφόσον, μέσα από αυτή, μπορούν να λυθούν τα χρονίζοντα προβλήματα των υποδομών, να εξαλειφθεί η διπλοβάρδια, να οδηγηθούμε σε ουσιαστική λειτουργία του ολοήμερου σχολείου, στη διαρκή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, στη διεύρυνση της πρόσθετης και ενισχυτικής διδασκαλίας, στην απαλλαγή της οικογένειας από το βάρος της φροντιστηριακής φρενίτιδας.

Για να συνταχθεί, όμως, και με την ανάγκη για οικονομική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού, όπως την εννοεί σήμερα η Ομοσπονδία, με αυξήσεις από 435Ε έως 610Ε, απαιτείται λειτουργία εντελώς διάφορη απ’ αυτή που, τις τελευταίες δεκαετίες, χαρακτηρίζει τη δράση της Ο.Λ.Μ.Ε.

Γιατί, ας μην εθελοτυφλούμε, η κοινωνία δε θέλει ένα εκπαιδευτικό με νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου, με μειωμένο επιστημονικό και κοινωνικό κύρος, ένα εκπαιδευτικό που θα υπολείπεται των εξελίξεων, ένα εκπαιδευτικό χωρίς όραμα, ακόμα ένα αρνητή στην προσπάθεια επίτευξης ώριμων αλλαγών. Με την έννοια αυτή η «νέα» ηγεσία της Ο.Λ.Μ.Ε θα πρέπει να αποβάλλει κομματικές και παραταξιακές λογικές, προκειμένου να χαράξει δρόμους, να πείσει και να συσπειρώσει τον κλάδο στην κατεύθυνση ουσιαστικών διεκδικήσεων.