Αγαπητέ μαθητή,

            είμαι ο δάσκαλός σου και θέλω να σου εξηγήσω γιατί απεργώ.

   Δεν ξέρω αν είσαι εκείνος που άκουσε το νέο γεμάτος χαρά που θα γλιτώσει μια μέρα μαθήματος ή αυτός που θα στεναχωρηθεί γιατί θα μείνει πίσω στην ύλη.

Το πιθανότερο είναι να είσαι ο πρώτος κι αυτό είναι  πολύ πικρό συναίσθημα για μένα. Ακόμη πιο πικρό είναι που μερικές φορές νιώθω κι εγώ κούραση στη τάξη.

   Ονειρευόμουν από παιδί να γίνω καθηγητής και είχα σημειώσει τι δε μου άρεσε στους δικούς μου καθηγητές για να γίνω καλύτερός τους. Σήμερα αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο που κάνει το σχολείο απωθητικό. Όταν ήσουν μικρός, πριν πας ακόμη σχολείο λαχταρούσες να μαθαίνεις. Σήμερα τι άλλαξε;

   Συχνά σκέφτομαι μήπως φταίω εγώ. Εξάλλου τα κανάλια της τηλεόρασης και οι Υπουργοί της κυβέρνησης αυτό μου λένε. Εγώ φταίω γιατί δε μορφώνεσαι, γιατί δεν αγαπάς το σχολείο, γιατί δεν ξέρεις πότε έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης, για όλα τα κακά της εκπαίδευσης.

   Μερικές φορές μπήκα κι εγώ στην ανάποδη λογική να νομίσω πως φταις εσύ. Πώς είσαι τεμπέλης, αδιάφορος, καλοπερασάκιας και αντιδραστικός.

   Όμως κι εσύ  κι εγώ βρισκόμαστε σε ένα χώρο που άλλοι έφτιαξαν, με βιβλία που άλλοι έγραψαν, με προγράμματα που άλλοι κατάρτισαν, με στόχους που άλλοι έβαλαν.

   Και τότε αναρωτιέμαι μήπως φταίω λίγο κι εγώ, φταις λίγο κι εσύ, μα φταίνε πάνω απ’ όλα εκείνοι που αποφασίζουν και για σένα και για μένα χωρίς να μας ρωτήσουν.

   Οι γονείς σου και όλη η κοινωνία θέλουν από μένα να σε βοηθήσω να μορφωθείς. Αλλά ταυτόχρονα, αυτοί που αποφασίζουν μου ζητούν να βγάλω σε ορισμένο χρόνο ορισμένη ύλη πάνω στην οποία θα εξεταστείς, και οι βαθμοί που θα πάρεις θα σε κατατάξουν στους αμνούς ή στα ερίφια.

   Δε μου ζητούν να σε μορφώσω, δε σου ζητούν να μορφωθείς. Μας ζητούν να γίνουμε προπονητής και δρομέας που τον βάζουν να τρέχει σε δρόμο χωρίς προορισμό με μόνο στόχο πώς θα φτάσεις πρώτος από τους αντιπάλους σου στο νήμα κι ύστερα μας ρωτούν και τους δυο γιατί δεν πρόσεξες πόσο όμορφη ήταν η φύση στη διαδρομή!

   Η μάθηση είναι «ο πηγαιμός στην Ιθάκη», αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε εγώ ούτε εσύ να ευχηθούμε «να ’ναι μακρύς ο δρόμος», γιατί μόνο όποιος φτάνει μπροστά από τους άλλους στο τέρμα θεωρείται νικητής, χωρίς να ξέρει καν αν το έπαθλο έχει καμία αξία.

   Αυτό, εγώ που έτυχε να μεγαλώσω σε μια γενιά που ασχολήθηκε με την πολιτική, το λέω σχολείο στην υπηρεσία της αγοράς, δηλαδή σχολείο που δεν ενδιαφέρεται να μορφώσει, αλλά να βγάλει πειθήνιους υποτακτικούς των νόμων της κατανάλωσης και της υπερπαραγωγής. Εσύ απλώς το βαριέσαι, σε κουράζει και μερικές φορές το μισείς.

   Όσο κι αν προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι απεργώ για να πάρω λίγα ευρώ περισσότερα, η αλήθεια είναι ότι δεν απεργώ γι’ αυτό ή μάλλον δεν είναι αυτό που μου δίνει τη δύναμη να απεργήσω με τις θυσίες που αυτό συνεπάγεται. Απέναντί μου έχω μια ανάλγητη πολιτεία που μου δηλώνει ξεδιάντροπα: «Πάρε 50€ το μήνα αύξηση και σκάσε».  Και το χειρότερο είναι ότι κι αυτά τα 50€ μου είναι απαραίτητα, «κι ο Αγαρηνός το ξέρει»! 

   Θέλω να σου λέω πάντα την αλήθεια. Ναι, αγωνίζομαι και για να πάρω αύξηση. Ναι, έχω φτάσει σε τέτοιο βαθμό οικονομικής ένδειας, όπως και η οικογένειά σου νομίζω, ώστε η αύξηση μου είναι απαραίτητη για να επιβιώσω. Αλλά δεν είναι η αύξηση αυτή που μου δίνει το κουράγιο να αγωνιστώ. Είναι η επιθυμία μου να βλέπω τη δουλειά μου να καρπίζει. Να σε βλέπω να τελειώνεις το σχολείο και να έχεις αποκτήσει με τη βοήθειά μου πνευματικά και ηθικά εφόδια, αξίες άξιες να ζει κανείς γι’ αυτές, σκέψη και κρίση τόση που να μπορείς να αντισταθείς με επιχειρήματα και γνώση και «σε μένα που σου ιστορώ».

    Είναι ακόμη η πληγωμένη μου αξιοπρέπεια από τον εμπαιγμό του κράτους. Ξέρεις πόσες φορές μου έταξαν, καθώς και στους γονείς σου νομίζω, καλύτερες μέρες; Ξέρεις πόσες φορές έβαλαν το χέρι στην τσέπη μου κλέβοντάς με, καθώς και ους γονείς σου νομίζω, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να με πείσουν ότι το κάνουν για το καλό μου;

   Θα ήθελες να υποκύψω; Θα ήθελες ο δάσκαλός σου να σε διδάσκει με τη στάση του να σκύβεις το κεφάλι; Θα ήθελες να ανεχτώ την αυθαιρεσία και την αδικία;

   Γράφοντας τούτες τις γραμμές σε θυμάμαι στις μεγάλες κινητοποιήσεις για τον πόλεμο που περπατήσαμε παρέα. Πόσο σε καμάρωσα!

   Ε, λοιπόν απεργώ και θα βγω στους δρόμους ζητώντας το δίκιο για μένα και για σένα και είμαι σίγουρος πως κι εσύ θα με καμαρώσεις.

   Σε χαιρετώ.

 Ο δάσκαλός σου