Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ Η «ΝΕΑ      ΣΕΛΙΔΑ» ΣΤΗΝ ΟΛΜΕ

          Οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις είναι εξ ορισμού δημοκρατικός θεσμός. Στη χώρα μας με μεγάλη καθυστέρηση και ύστερα από επίμονο και σκληρό αγώνα των εργαζομένων θεσπίστηκε και στο δημόσιο τομέα με το ν.2738/99.  

Η ΠΑΣΚ πιστεύει στο θεσμό των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων, τον υπερασπίζεται σταθερά και δεν εξαρτά τη στάση της στο ζήτημα αυτό από τον τρόπο που η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις στο Δημόσιο. Αντίθετα, στο ίδιο ζήτημα είναι επιεικώς προκλητική και εξοργιστική η στάση στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ όχι μόνο και τόσο της ΔΑΚΕ (η παράταξη αυτή ανέκαθεν, ήταν προκατειλημμένη ιδεολογικά απέναντι στους συλλογικούς - κοινωνικούς αγώνες) όσο των "προοδευτικών" συνδικαλιστικών παρατάξεων της "Αγων. Συνεργασίας" και των "Παρεμβάσεων", με την πρώτη να συμμετέχει στο νεόκοπο "αριστερό"- δεξιό προεδρείο μειοψηφίας "αμαρτάνοντας" χάριν της σωτηρίας του Κλάδου (ή μήπως η καρέκλα του Προέδρου της ΟΛΜΕ ακόμη και για μισή θητεία αξίζει αυτή τη…θυσία;) και τη δεύτερη να συμπαρίσταται έχοντας συμβιβαστεί με το γεγονός της οριστικά χαμένης "επαναστατικότητάς" της !!

            Οι παρατάξεις αυτές αρνούνται ή επιμελώς αποφεύγουν τη συζήτηση στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για το μείζον θέμα των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων με το … εξόχως κινηματικό επιχείρημα, ότι η Κυβέρνηση έχει υποβαθμίσει το θεσμό (αυτό είναι αλήθεια) και κατά συνέπεια, δεν έχει νόημα να επιμείνουμε ως συνδικάτο καταθέτοντας τη νέα πρότασή μας!!

            Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ σύμφωνα με την προβλεπόμενη τυπική διαδικασία έπρεπε, ήδη, να είχαμε ως ΟΛΜΕ διαμορφώσει και καταθέσει πρόταση για διαπραγμάτευση!

            Το "επεισόδιο" αυτό είναι ένα μόνον δείγμα της "νέας σελίδας" στην ΟΛΜΕ μετά την 11^η Ιουλίου 2003, μια πρώτη ανάγνωση της οποίας, ενδεικτικά, αποκαλύπτει, τι είναι και τι δεν είναι αυτή η "νέα σελίδα":

            -Είναι η προσπάθεια να επιβληθούν στην ιστορική ΟΛΜΕ νέα συνδικαλιστικά - πολιτικά ήθη που … καθαγιάζουν τη διαπροσωπική συναλλαγή, την ιδιοτέλεια και τον αντικυβερνητισμό. Τα νέα αυτά ήθη οι συνεργαζόμενες συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΔΑΚΕ, της "Αγων. Συνεργ." και των "Παρεμβάσεων" τα παρουσιάζουν σαν θετική υπέρβαση του, δήθεν, κυβερνητισμού, των υποτιθέμενων τάσεων συμβιβασμού και συναίνεσης, καθώς και της αναποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού σ.κ.!!

            -Είναι η υποχώρηση της υπευθυνότητας και της πραγματικής ευαισθησίας για τα προβλήματα του δημόσιου σχολείου και των καθηγητών μπροστά στο λαϊκισμό, το μεταμφιεσμένο παραγοντισμό, τη διαμεσολάβηση, τη (συν)διαχείριση της αριστερίστικης παρόρμησης και εντέλει, την αναποτελεσματικότητα της "νέας" ΟΛΜΕ.

            -Είναι η προσπάθεια εφαρμογής του "δόγματος" που απαιτεί, να σπεύδει η ΟΛΜΕ στηλιτεύοντας, κατακεραυνώνοντας και απαξιώνοντας ιστορικά συλλογικά υποκείμενα - θεσμούς, στα οποία δεν ελέγχει τους συσχετισμούς δυνάμεων, άρα δεν καθορίζει τη στάση τους και τις αποφάσεις τους!

            Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρακτικής αυτής η ανακοίνωση του «αριστερο»-δεξιού προεδρείου της ΟΛΜΕ για τη στάση της ΑΔΕΔΥ  στο ζήτημα της Κυβερνητικής πρότασης για το "νέο μισθολόγιο" (η θέση της Συνομοσπονδίας αποτυπώνεται με σαφήνεια στο «δελτίο τύπου», 24-7-2003)!!

            -Δεν είναι το πλειοψηφικό "σχήμα" και η πρόταση προοπτικής για τους καθηγητές. Η μία (1) ψήφος των "Παρεμβάσεων" είναι ψήφος εξοφλητική… Είναι ίσως και ψήφος ευγνωμοσύνης προς τη ΔΑΚΕ, όχι όμως η 6η ψήφος, οριακής έστω, πλειοψηφίας στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ.

             -Δεν είναι η σταθερή και αξιόπιστη κατάφαση στη δημοκρατική δεοντολογία  που, αυτονόητα, απορρέει από τους υπαρκτούς συσχετισμούς δυνάμεων οι οποίοι καταγράφουν πραγματικές πλειοψηφίες  και μειοψηφίες (χαρακτηριστικό παράδειγμα η συγκρότηση του προεδρείου του νέου Δ.Σ ΟΛΜΕ), ούτε η αναγκαία θετική συνθήκη για την ευρεία συσπείρωση των καθηγητών γύρω από το συνδικάτο τους.  

             -Δεν είναι η κρίσιμη προϋπόθεση που θα προαγάγει την ενότητα του κλάδου.

     Ωστόσο, δεν έχει κριθεί τίποτε ακόμη καθώς βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της νέας συνδικαλιστικής περιόδου. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα για τις απαιτούμενες θετικές αυθυπερβάσεις και επανατοποθετήσεις των δυνάμεων εκείνων που απολαμβάνουν ακόμη τη «μέθη» της, στιγμιαίας στην πραγματικότητα και  αμφίβολης επιτυχίας τους.  

     Είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε όλοι για το συμφέρον του δημόσιου σχολείου και των καθηγητών. 

Κώστας Μπόικος,  Μέλος του Δ.Σ της ΟΛΜΕ