ΔΗΛΩΣΗ

του Θανάση Τσιριγώτη, εκπροσώπου των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ

σχετικά με το ζήτημα της συγκρότησης προεδρείου

   Το 11ο συνέδριο της ΟΛΜΕ διεξήχθη σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία για το λαό μας και τους εργαζομένους.

   Με την εκπνοή της ελληνικής προεδρίας βρισκόμαστε στο εξής σκηνικό:

   Οι ΗΠΑ ολοκλήρωσαν την πρώτη φάση των προληπτικών πολέμων και έστειλαν σ’ όλο τον πλανήτη το μήνυμα της στρατηγικής τους κυριαρχίας τουλάχιστον στο στρατιωτικό τομέα, (πόλεμος). Η Ε.Ε. παραδέρνοντας στις αντιφάσεις και αντινομίες της προχώρησε στην ανατολική της επέκταση, με το σκληρό όμως πυρήνα να κρατάει για τον εαυτό του τον πρώτο ρόλο στην οικονομία και την άμυνα. Οι πρόσφατες συζητήσεις στην Ουάσιγκτον έβαλαν κάποιο  μορατόριουμ στις σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ και έδειξαν ότι στον τομέα οικονομία – μεταλλαγμένα καθώς και στο κομμάτι «έκδοση προσώπων – τρομοκρατία» η Ευρώπη γονάτισε και πάλι στον Τζωρτζ Μπους.

   Ωστόσο κρίσιμο ζήτημα παραμένει η «νόμιμη κλοπή» των κόπων της εργασίας. Η Ευρώπη – φρούριο των πολυεθνικών έχει ανάγκη τη θυσία όλων των κεκτημένων δικαιωμάτων, των αναγκών των εργαζομένων σ’ όλους τους τομείς. Ελαστικές σχέσεις εργασίας, σύνταξη, ύψος μισθού, κοινωνικά δικαιώματα, όλα καρατομούνται με αποτέλεσμα άλλωστε και το πρόσφατο απεργιακό κύμα στη Γαλλία και την Αυστρία.

   Το κυβερνητικό κόμμα παραδέρνει στη δίνη των εσωτερικών του σκανδάλων και την ολοκληρωτική του παράδοση στην «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας». Αν η πρώτη φάση του εκσυγχρονισμού (1996 – 2000) επενδύθηκε με μεγάλα λόγια περί ανάπτυξης , διαφάνειας και αποτελεσματικότητας διαχείρισης, το «δεύτερο κύμα» σημαδεύεται από το σαρωτικό «πογκρόμ» απολύσεων, αυταρχισμού και περικοπών και από μια ολοκληρωτική σύμπλεξη του κυβερνητικού κόμματος με τα οικονομικά σκάνδαλα στο χρηματιστήριο, και στην πώληση της δημόσιας περιουσίας με τις ιδιωτικοποιήσεις.

   Το ΠΑΣΟΚ, σ’ όλους τους τομείς (Ευρώπη, πόλεμος, οικονομία, πολιτική) κλείνει ολοκληρωτικά τον κύκλο του ως ένα κόμμα της αστικής διαχείρισης το οποίο ταυτίζεται επί της ουσίας με τη Ν.Δ. και αναζητάει απεγνωσμένα σωσίβια σωτηρίας στ’ αριστερά του για να σωθεί στην επερχόμενη εκλογική μάχη. Τα τελευταία «επεισόδια» -στην ουσία αγγελτήρια θανάτου- στον τομέα των ασφαλιστικών και οικονομικών επιβάλλουν σ’ όλο τον κόσμο των εργαζόμενων την κατάσταση «έκτακτου κινδύνου».

   Μονάχα ένα μέτωπο δράσης του δημόσιου τομέα που να στηρίζεται στους 4 πυλώνες (καθηγητές – δάσκαλοι - ΟΤΑ – Νοσοκομεία) καταρχήν και το οποίο να συνδέεται αγωνιστικά με τον ιδιωτικό τομέα μπορεί να παραλύσει το αρπαχτικό χέρι του μπλοκ ΕΕ – Κυβέρνησης – Εργοδοσίας και να φρενάρει τις αρνητικές εξελίξεις.

   Αποφασιστικό ρόλο στην ανάσχεση αυτού του κλίματος, το οποίο συνοδεύεται από προεκλογικά μέτρα κομματικής ή δικομματικής υφής, μπορεί να διαδραματίσει ένα ισχυρό εργατικό και κοινωνικό κίνημα, το οποίο θα υπερασπίζεται αποτελεσματικά, όχι μόνο τα κεκτημένα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά θα θέτει και τους όρους για το άνοιγμα του δρόμου προς νέες κατακτήσεις.

   Δυστυχώς, το 11ο συνέδριο της ΟΛΜΕ ούτε τους συσχετισμούς άλλαξε ούτε χάραξε αγωνιστικές κατευθύνσεις.

   Αντίθετα, κινήθηκε με όρους απραξίας, υπόγειων διαδρομών, παζαριών, διαβουλεύσεων, ενδοπαραταξιακών ισορροπιών και αποκλεισμών, με κορυφαίο γεγονός την προσπάθεια παραταξιακών κέντρων να αποκλείσουν τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις και το κοινωνικό ρεύμα που εκπροσωπούν από το ΔΣ της ΟΛΜΕ.

   Η παράταξή μας προσπάθησε να φέρει στο επίκεντρο των συζητήσεων τις ανάγκες, τα οράματα και τις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού κόσμου και της νεολαίας χωρίς συμβιβασμούς, ανοιχτά και τίμια, με την ηθική και το βλέμμα της εκπαιδευτικής αριστεράς.

   Ήταν ακριβώς αυτή η στάση η οποία χαιρετίστηκε και επικροτήθηκε θερμά από την πλειονότητα των συνέδρων. Ήταν ακριβώς αυτή η βάση που ανέκοωε την προσπάθεια εξοβελισμού των Παρεμβάσεων από το ΔΣ της ΟΛΜΕ.

   Χαιρετίζουμε τη στάση όλων των συναδέλφων οι οποίοι στάθηκαν στο πλευρό του αγωνιστικού και ριζοσπαστικού ρεύματος που εκφράζουμε.

   Κομβικό σημείο για τις Αγ. Παρεμβάσεις αποτελεί η ενότητα στη δράση. Τέτοιο πειραματικό στοιχείο αποτελεί η Πρόταση Αγωνιστικής Συνεννόησης, οι προσπάθειες των ΕΛΜΕ του Λεκανοπεδίου, οι πρωτοβουλίες για τη Σύνοδο παιδείας στις 28 Φλεβάρη που όμως προσκρούουν τόσο στην ηγεμονική αντιδημοκρατική στάση της ΔΕΕ (ΠΑΜΕ) όσο και στη θεσμολάγνα υποταγή της Αγωνιστικής Συνεργασίας στο ΠΑΜΕ, αλλά και στην κεντρική πολιτική του κυβερνητισμού και των συμμαχιών με το ΠΑΣΟΚ.

Η ενότητα στη δράση δεν ακυρώνει την αυτοτελή δράση των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, αλλά είναι μορφή ενιαίου μετώπου στο οποίο διατηρούμε διαλεκτικά τόσο το σκέλος της αυτονομίας όσο και αυτό της ενότητας.

Σε κάθε όμως περίπτωση οδηγητικό στοιχείο είναι ο κινηματικός χαρακτήρας των πρωτοβουλιών μας. Χωρίς των άμεση εμπλοκή και παρέμβαση του κόσμου, χωρίς την ενεργοποίηση ευρύτερων κατηγοριών (πολιτικοκοινωνικού) χαρακτήρα, κάθε κεντρική πρωτοβουλία θα μείνει κούφια και μετέωρη. Για να αποκτήσει σάρκα και οστά κάθε πρωτοβουλία ενιαίας δράσης (τοπικά ή περιφερειακά) πρέπει να ορίζονται με σαφήνεια τα πολιτικά περιθώρια  όσο και οι κοινωνικές – πολιτικές κατηγορίες ενότητας.

   Είμαστε ενάντια στον συμπληρωματικό και παρακολουθητικό συνδικαλισμό. Δεν έχουμε προνομιακούς συνομιλητές. Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις δεν είναι συμπλήρωμα καμίας πολιτικής συνδικαλιστικής δύναμης, ο προγραμματικός του λόγος έχει τη δική του  αξία. Για μας η πράξη είναι το κριτήριο της αλήθειας.

   Η πραγματική δύναμη του ΔΣ της ΟΛΜΕ θα προκύψει μόνο από τη σύνδεσή του με τις ΓΣ και την προοπτική των αγώνων για τα εργασιακά, οικονομικά και εκπαιδευτικά αιτήματα.

   Εμείς θα μεταφέρουμε όσο μπορούμε καλύτερα στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και αντίστροφα το οξυγόνο των αγώνων και των αναγκών των εκπαιδευτικών. Θα επιμείνουμε στη γραμμή της ενότητας στη δράση χωρίς αποκλεισμούς και περιχαρακώσεις, και ταυτόχρονα θα υποβάλουμε το ΔΣ στη δίκαιη κριτική της βάσης με στόχο μια άλλη πορεία, σε αντίθεση με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό της υποταγής, την πρακτική της αναμονής και του αναχωρητισμού.

   Σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση του προεδρείου του ΔΣ της ΟΛΜΕ κρίνουμε ότι δεν υπάρχουν λόγοι αριθμητικής υποστήριξης προεδρείου με τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων. Δε συντρέχουν επίσης λόγοι στήριξης ή ανοχής ενός προεδρείου που κινείται σε μια διαχειριστική λογική.

   Η πρακτική μας, όπως αποδείχτηκε έξι χρόνια, θα είναι συμβατή με τα ώριμα και δίκαια αιτήματα των συναδέλφων μας και των τμημάτων του κλάδου τα οποία πλήττονται από το νεοφιλελευθερισμό με τις περικοπές και την αυθαιρεσία της διοίκησης.

   Ως εκ τούτου θα ψηφίσουμε «ΠΑΡΩΝ» στις ψηφοφορίες για τη συγκρότηση των βασικών θέσεων του Προεδρείου.

Θανάσης Τσιριγώτης

11/6/2003

 www.paremvaseis.org