Από την εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή» 7-8/6/03

ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΛΛΙΟΡΗ

ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Ε.Λ.Μ.Ε ΧΙΟΥ

Λίγο πριν από το 11^ο Συνέδριο της Ο.Λ.Μ.Ε παραμένει ζητούμενο ο βαθμός δικαίωσης των προσδοκιών που τρέφουν οι εκπαιδευτικοί για την ουσιαστική λειτουργία ενός συνδικαλιστικού κινήματος, που θα εγγυάται, και θα επιβάλλει, αλλαγές, προβάλλοντας λόγο ώριμο, ανάλογο με τις διαπιστωμένες ανάγκες.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται η αναγέννηση του εκπαιδευτικού κινήματος, προκειμένου να επανέλθει στο προσκήνιο ρωμαλέο και αποτελεσματικό. Αναδεικνύεται, λοιπόν, ως ζήτημα πρώτης προτεραιότητας η σύγκλιση, μέσα από γόνιμο διάλογο, και η συμπόρευση των υγιών δυνάμεων του κλάδου, στη βάση κοινών αρχών και στοχεύσεων.

Τα εκπαιδευτικά συστήματα αποτελούν μηχανισμούς ενταγμένους στην λογική της αναπαραγωγής και διαχείρισης των δομών εξουσίας και συνεχώς αποκλίνουν από το στόχο της ανάπτυξης προσωπικοτήτων με κριτική σκέψη και διάθεση. Το σχολείο, μέσα από τα στεγανά της λειτουργίας του, δίνει έμφαση στη μηχανική μάθηση και απομνημόνευση, περιθωριοποιώντας κάθε διαδικασία κριτικής ανάλυσης της κοινωνικής και πολιτικής τάξης.

Στην Ελλάδα, με δεδομένη την υποχρηματοδότηση της Παιδείας, τον συγκεντρωτικό και ταξικό χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς και την αναποτελεσματική λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος, απαιτούνται σοβαρές παρεμβάσεις για τον αναπροσανατολισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πράξης. Παραμένει πεποίθησή μας ότι επιβάλλεται να επαναπροσδιορισθούν οι βασικοί σκοποί της εκπαίδευσης, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τις απαιτήσεις των τοπικών κοινωνιών.

Οφείλουμε να αγωνιστούμε για τη αύξηση των κονδυλίων που δίνονται στην Παιδεία, θεωρώντας ότι αποτελεί την πλέον ασφαλή επένδυση για ένα κράτος και μια κοινωνία που προσβλέπουν στην ανάπτυξη και την πολιτισμική τους συνέχεα.

Επίσης, βλέποντας την αλήθεια κατάματα, πρέπει να αποδεχθούμε ότι η «κατάκτηση» του κινήματος και η λειτουργική ένταξη της Ομοσπονδίας στην ΑΔΕΔΥ βοήθησε, μόνο, στην εδραίωση της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας σε ένα τμήμα του κλάδου, δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα της εύκολης κριτικής και της μετακύλισης των ευθυνών στους εκπαιδευτικούς, ακόμα και για τις δομικές αδυναμίες του συστήματος. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, τίθεται θέμα αλλαγής της υφιστάμενης οργανωτικής δομής.

Επιβάλλεται, ακόμα, να αναστρέψουμε την αρνητική εικόνα που έχει διαμορφωθεί για τη λειτουργία του κινήματός μας και να επιδιώξουμε τη διεύρυνση των κοινωνικών συμμαχιών.

Ας μην επιτρέψουμε να χαθεί άλλη μια ευκαιρία στο όνομα της κομματοκρατίας και της συντήρησης μιας ανυπόληπτης συνδικαλιστικής πρακτικής, που, εντέλει, ανήκει στο παρελθόν και επιτείνει τα αδιέξοδα.

Με λόγο ουσιαστικό, επιστημονικά τεκμηριωμένο, απαλλαγμένο από τις ποικιλώνυμες εξαρτήσεις και τις ανέξοδες ρητορείες, ας αναζητήσουμε τις συγκλήσεις που θα ανοίγουν παράθυρο ελπίδας στο αύριο, πιστοποιώντας ότι η δυναμική των μαζικών κινημάτων εξακολουθεί να αποτελεί παράγοντα του ιστορικού γίγνεσθαι.