Α­ΠΟ­ΧΗ !

     Α­πό τις ε­κλο­γές των αι­ρε­τών για τα πει­θαρ­χι­κά όρ­γα­να.

     Α­πό τη νο­μι­μοποί­η­ση του ρό­λου και του χα­ρα­κτή­ρα τους.

 

            Συ­νά­δελ­φοι, συ­να­δέλ­φισ­σες    

     Στις 19/2 ο­ρί­στη­καν α­πό το Υ­ΠΕΠ­Θ οι ε­κλο­γές για τους αι­ρε­τούς εκ­προ­σώ­πους των εκ­π/κών στα πει­θαρ­χι­κά όρ­γα­να της διοί­κη­σης: ΚΥΣ­ΔΕ, ΠΥΣ­ΔΕ, Α­ΠΥΣ­ΔΕ για κα­θη­γη­τές, ΚΥ­ΣΠΕ, ΠΥ­ΣΠΕ, Α­ΠΥ­ΣΠΕ για τους δα­σκά­λους. Οι δια­δι­κα­σί­ες αυ­τές πά­ντο­τε θε­ω­ρού­νταν – και ή­ταν – δια­δι­κα­σί­ες ε­νταγ­μέ­νες πλή­ρως στο διοι­κη­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Αυ­τή εί­ναι και η ου­σί­α. Το υ­πουρ­γεί­ο ω­στό­σο , πέ­ρα α­πό την ου­σί­α, φρό­ντι­σε, και τυ­πι­κά, να κλεί­σει αυ­τό το θέ­μα τρο­πο­ποιώ­ντας τους ό­ρους συμ­με­το­χής και βα­σι­κά την προ­ϋ­πό­θε­ση να εί­ναι ο εκ­π/κός μέ­λος των πρω­το­βάθ­μιων ε­νώ­σε­ων. Ό­χι μό­νο δεν πρέ­πει να μας εκ­πλήσ­σει αυ­τή η κί­νη­ση αλ­λά     α­πε­να­ντί­ας να τη δού­με σα μια φυ­σιο­λο­γι­κή ε­ξέ­λι­ξη στη βά­ση του ρό­λου και του χα­ρα­κτή­ρα που έ­χουν αυ­τά τα όρ­γα­να. Η ΟΛ­ΜΕ και ΔΟ­Ε το βλέ­πουν δια­φο­ρε­τι­κά. Και για μια α­κό­μα φο­ρά α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζουν τον κλά­δο διεκ­δι­κώ­ντας «την ου­σια­στι­κή α­να­βάθ­μι­ση και λει­τουρ­γι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α (sic) των Υ. Σ. και Συμ­βου­λί­ων Ε­πι­λο­γής στε­λε­χών εκ­π/σης»! Μια στά­ση που ε­πι­διώ­κει να πε­ρά­σει στις συ­νει­δή­σεις των εκ­π/κών, με   ε­πί­φα­ση και πρό­σχη­μα τον  «δη­μο­κρα­τι­κό έ­λεγ­χο», τη νο­μι­μο­ποί­η­ση, μέ­σω της συ­νυ­πευ­θυ­νό­τη­τας, των αυ­θαι­ρε­σιών και ό­ποιων άλ­λων πο­λι­τι­κών σκο­πι­μο­τή­των συ­ναρ­τά η ύ­παρ­ξη και η λει­τουρ­γί­α των ορ­γά­νων αυ­τών.

    Α­πό τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, που ξε­κι­νά ο θε­σμός των αι­ρε­τών εκ­προ­σώ­πων στα όρ­γα­να αυ­τά, κύ­λη­σε πο­λύ νε­ρό στο αυ­λά­κι. Άλ­λα­ξαν πολ­λά πράγ­μα­τα, προς το χει­ρό­τε­ρο φυ­σι­κά. Και τα σο­βα­ρό­τε­ρα και κρι­σι­μό­τε­ρα ζη­τή­μα­τα  εί­ναι α­νοι­χτά και μπρο­στά μας. Ω­στό­σο κά­ποια πράγ­μα­τα πα­ρα­μέ­νουν στα­θε­ρά.

 

   Η βα­σι­κή «προ­σφο­ρά» των αι­ρε­τών προς τον κλά­δο: Ρου­σφέ­τια και μι­κρό- ε­ξυ­πη­ρε­τή­σεις α­πό τη μια, πλή­ρης ευ­θυ­γράμ­μι­ση με τις α­πο­φά­σεις των ορ­γά­νων αυ­τών που ε­λέγ­χο­νται α­πό τη διοί­κη­ση, α­πό την άλ­λη.

 

   Α­πα­ξί­ω­ση α­πό τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φί­α των εκ­π/κών των δια­δι­κα­σιών αυ­τών. Δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­ο που η α­πο­χή ξε­περ­νού­σε το 50%!! Αυ­τός εί­ναι και ο λό­γος που το Υ­πουρ­γεί­ο για πρώ­τη φο­ρά παίρ­νει κά­ποια πρα­κτι­κά μέ­τρα. (Α­πο­δέ­σμευ­ση της συμ­με­το­χής α­πό την έν­νοια του μέ­λους των πρω­το­βάθ­μιων ορ­γα­νώ­σε­ων του κλά­δου, κα­θιέ­ρω­ση ερ­γά­σι­μης μέ­ρας για τις ε­κλο­γές με συν­δι­κα­λι­στι­κή     ά­δεια.)

       Οι ε­ξε­λί­ξεις, τό­σο οι γε­νι­κό­τε­ρες ό­σο και οι ει­δι­κό­τε­ρες, δεί­χνουν μια πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τεύ­θυν­ση. Α­ντι­δρα­στι­κο­ποί­η­ση των ό­ρων ζω­ής και δου­λειάς. Ε­νί­σχυ­ση, ε­πί το α­σφυ­κτι­κό­τε­ρο, των πλαι­σί­ων ε­λέγ­χου, πει­θάρ­χη­σης και κα­τα­στο­λής σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα της εκ­π/κής και συν­δι­κα­λι­στι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Προ­ώ­θη­ση μέ­τρων που πε­ριο­ρί­ζουν τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και τις ε­λευθε­ρί­ες και βά­ζουν φραγ­μούς στη σκέ­ψη, έκ­φρα­ση και δρά­ση.

     Ό­λα αυ­τά θα συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­η­θούν και θα υ­λο­ποι­η­θούν μέ­σω του διοι­κη­τι­κού μη­χα­νι­σμού και ι­διαί­τε­ρα μέ­σω των πει­θαρ­χι­κών ορ­γά­νων που ο ρό­λος τους ε­νι­σχύ­ε­ται σε ση­μα­ντι­κό βαθ­μό σε σχέ­ση με το πα­ρελ­θόν.  

    Το ζή­τη­μα δεν εί­ναι ποιες αρ­μο­διό­τη­τες  α­φαι­ρέ­θη­καν (και που η ΟΛ­ΜΕ, ΔΟ­Ε ζη­τούν την ε­πα­να­φο­ρά τους !!) ή προ­στέ­θη­καν στα όρ­γα­να αυ­τά. Το ζή­τη­μα εί­ναι πως τό­σο οι πα­λιές ό­σο και οι και­νούρ­ιες αρ­μο­διό­τη­τες, λει­τουρ­γούν μέ­σα σε έ­να ε­νι­σχυ­μέ­νο και αυ­ταρ­χι­κό πλαί­σιο το ο­ποί­ο υ­πα­κού­ει σε πο­λι­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες και πρα­κτι­κές. Για πα­ρά­δειγ­μα: πά­ντα ή­ταν στις αρ­μο­διό­τη­τες των ορ­γά­νων αυ­τών η κα­τάρ­τι­ση πι­νά­κων προ­α­γω­γών, η μο­νι­μο­ποί­η­ση, η μι­σθο­λο­γι­κή ε­ξέ­λι­ξη κ.λπ. Σή­με­ρα αυ­τά τί­θε­νται σε δια­φο­ρε­τι­κή βά­ση. 

 

 Έ­τσι η μι­σθο­λο­γι­κή ε­ξέ­λι­ξη με βά­ση το άρ­θρο 6/2470/97 ο­ρί­ζε­ται με βά­ση τις εκ­θέ­σεις α­ξιο­λό­γη­σης και κρί­νε­ται α­πό τα όρ­γα­να αυ­τά. Σύν­δε­ση μι­σθού - βαθ­μού κα­νο­νι­κό­τα­τα.!! Το ί­διο ι­σχύ­ει για ό­λες τις αρ­μο­διό­τη­τες αυ­τών των ορ­γά­νων. Για ό­λες τις αρ­μο­διό­τη­τες, κοι­νός πα­ρο­νο­μα­στής εί­ναι η Α­ΞΙΟ­ΛΟ­ΓΗ­ΣΗ δηλ. ο κα­νό­νας της αυ­θαι­ρε­σί­ας.

       Και ό­λα αυ­τά θα τα πα­λέ­ψουν οι αι­ρε­τοί ;!!. Αν κρί­νου­με α­πό το έρ­γο που πρό­σφε­ραν στο προ­η­γού­με­νο διά­στη­μα μπο­ρού­με να εί­μα­στε πά­ρα πο­λύ α­νή­συ­χοι. Οι αι­ρε­τοί ή­ταν και θα εί­ναι στην α­ντί­πε­ρα ό­χθη σε σχέ­ση με τα πραγ­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα του κλά­δου. Προ­ο­ρί­ζο­νται για μέ­λη των πει­θαρ­χι­κών ορ­γά­νων με μο­να­δι­κό στό­χο να προσ­δώ­σουν σε αυ­τά ό­σο κύ­ρος μπο­ρούν, σαν εκ­πρό­σω­ποι του κλά­δου. Και αυ­τό, τη στιγ­μή που πρέ­πει να α­νοι­χτεί ό­σο το δυ­να­τόν πλα­τύ­τε­ρο μέ­τω­πο στις ε­πι­λο­γές του Υ­πουρ­γεί­ου και της κυ­βέρ­νη­σης και στα α­ντι­δρα­στι­κά- α­ντι­λα­ϊ­κά μέ­τρα που προ­ω­θού­νται.

 

Συ­νά­δελ­φοι, συ­να­δέλ­φισ­σες.

 

     Μπο­ρεί αυ­τό κα­θαυ­τό το γε­γο­νός της ε­κλο­γής των αι­ρε­τών να μην έ­χει ι­διαί­τε­ρη ση­μα­σί­α για τον κλά­δο και τα πραγ­μα­τι­κά του προ­βλή­μα­τα. Η στά­ση ό­μως πά­νω σε αυ­τό το ζή­τη­μα έ­χει με­γά­λη ση­μα­σί­α, στο βαθ­μό που ση­μα­το­δο­τεί και εκ­φρά­ζει μια συ­γκε­κρι­μέ­νη λο­γι­κή και α­ντί­λη­ψη για το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα των εκ­π/κών. Εί­ναι συ­στα­τι­κό στοι­χεί­ο μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης ά­πο­ψης για το συν­δι­κα­λι­σμό. Α­ντί­στοι­χα και η α­ντι­πα­ρά­θε­ση στο ζή­τη­μα της συμ­με­το­χής ή της μη συμ­με­το­χής δεν πρέ­πει να πε­ριο­ρί­ζε­ται α­πο­κλει­στι­κά στο ε­κλο­γι­κό γε­γο­νός, α­φού α­ντα­να­κλά τη συ­νο­λι­κό­τε­ρη α­ντί­λη­ψη που έ­χει κά­ποιος για το ρό­λο και το χα­ρα­κτή­ρα του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, και ό­χι μό­νο για τον εκ­π/κό χώ­ρο.

 

     Οι κυ­ρί­αρ­χες συν­δι­κα­λι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις και οι ο­μο­σπον­δί­ες ΟΛ­ΜΕ – ΔΟ­Ε, που ε­λέγ­χο­νται α­πό αυ­τές,      έ­χουν κά­θε λό­γο να θο­λώ­νουν τα νε­ρά, να πα­ρου­σιά­ζουν το μαύ­ρο – ά­σπρο και να παί­ζουν το παι­χνί­δι της διοί­κη­σης. Γι’ αυ­τές (κύ­ρια ΠΑ­ΣΚ και ΔΑ­ΚΕ) προ­έ­χει ο ρου­σφε­το­λο­γι­κός – πε­λα­τεια­κός χα­ρα­κτή­ρας της θέ­σης συν το γε­γο­νός ό­τι α­πο­τε­λεί και ε­φαλ­τή­ριο  διοι­κη­τι­κής ή και πο­λι­τι­κής τους α­νέ­λι­ξης. Αλ­λά και η στά­ση των ΑΣ(ΣΥΝ) , ΔΕ­Ε και με­ρί­δας των πα­ρεμ­βά­σε­ων – συ­σπει­ρώ­σε­ων δε δια­φο­ρο­ποιεί­ται ε­πί της ου­σί­ας.  Μό­νο κά­ποια ε­πι­χει­ρή­μα­τα - έ­ω­λα και σα­θρά - ε­πι­πλέ­ον.  Ό­πως, του «ε­λέγ­χου» με την πα­ρου­σί­α στα όρ­γα­να αυ­τά ή και της κα­τα­γρα­φής!. Ό­μως ο έ­λεγ­χος και η α­πά­ντη­ση στην αυ­θαι­ρε­σί­α και την α­λα­ζο­νεί­α των διοι­κη­τι­κών μέ­τρων ό­χι μό­νο δεν μπο­ρεί να δια­σφα­λι­στεί α­πό τους αι­ρε­τούς αλ­λά α­κρι­βώς το α­ντί­θε­το. Συμ­βάλ­λουν στη νο­μι­μο­ποί­η­ση των αυ­θαι­ρε­σιών και στην άμ­βλυν­ση των α­ντι­δρά­σε­ων α­πό τον κλά­δο α­πέ­να­ντι σε αυ­τές.

      Το ε­ρώ­τη­μα ποιος έ­λεγ­χος εί­ναι σω­στός, δυ­να­τός και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κός, α­πό τη με­ριά των εκ­παιδευτικών, έ­χει μια πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νη α­πά­ντη­ση.  Εί­ναι το ί­διο το εκ­π/κό, το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, τα δι­κά του όρ­γα­να (τα πραγ­μα­τι­κά αι­ρε­τά),  με τις δι­κές του δια­δι­κα­σί­ες και τα δι­κά του μέ­σα. Που πρέ­πει να τα ε­νι­σχύ­ει και σε αυ­τά πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται για να βά­ζει φρέ­νο και ε­μπό­δια στις αυ­θαι­ρε­σί­ες του διοι­κη­τι­κού μη­χα­νι­σμού. Η συμ­με­το­χή στις ε­κλο­γές, και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στα όρ­γα­να αυ­τά, εί­ναι έ­νας τρό­πος για να χτυ­πη­θεί αυ­τή η λο­γι­κή, αυ­τή η α­ντί­λη­ψη, που έ­χει σαν βα­σι­κή και κύ­ρια α­να­φο­ρά το εκ­π/κό κί­νη­μα.

 

     Η στά­ση της Α­ΠΟ­ΧΗΣ εί­ναι μια θέ­ση που υ­ιο­θε­τεί­ται σχε­δόν  α­πό τη στιγ­μή που ξε­κι­νά αυ­τός ο θε­σμός των αι­ρε­τών (πριν α­πό 20 χρό­νια) α­πό τις α­γω­νι­στι­κές δυ­νά­μεις του κλά­δου και βα­σι­κά α­πό τον ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό χώ­ρο. Σή­με­ρα εί­ναι πο­λύ λι­γό­τε­ρες και βα­σι­κά με­μο­νω­μέ­νοι α­γω­νι­στές.

 

Οι Α­γω­νι­στι­κές Κι­νή­σεις εκ­π/κών, α­πό τη συγκρό­τη­σή τους, έ­χουν αυ­τή την θέ­ση.

      Για­τί η στά­ση και η ε­πι­λο­γή της Α­ΠΟ­ΧΗΣ, που πρέ­πει να υ­ιο­θε­τη­θεί α­πό τους εκ­π/κούς σαν μια πο­λι­τι­κή στά­ση, εί­ναι μια στά­ση που ε­πι­διώ­κει να α­ντι­πα­ρα­τε­θεί ου­σια­στι­κά και σε ό­λο το φά­σμα των ζη­τη­μά­των που προ­ω­θεί η κυ­βέρ­νη­ση σή­με­ρα. Πρέ­πει να γί­νει στά­ση α­γω­νι­στι­κής πα­ρέμ­βα­σης πά­νω σε ό­λα τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα του κλά­δου που έ­χουν δρο­μο­λο­γη­θεί και ό­χι α­δρά­νειας και υ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τας.

 

Α­ΠΟ­ΧΗ Α­ΠΟ ΤΙΣ Ε­ΚΛΟ­ΓΕΣ ΤΩΝ ΑΙ­ΡΕ­ΤΩΝ

 

•  Για να κα­τα­δει­χθεί, ο πα­λιός και ο νέ­ος, ρό­λος των πει­θαρ­χι­κών ορ­γά­νων.

 

•  Για να κα­τα­δει­χθεί η α­νά­γκη ε­νί­σχυ­σης των πραγ­μα­τι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γά­νων του κλά­δου.

 

•  Για να α­να­δει­χθεί η α­ξί­α της υ­πε­ρά­σπι­σης των δι­καιω­μά­των μας μέ­σα α­πό μα­ζι­κές, α­γω­νι­στι­κές και 

    κι­νη­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες.

                                                                                                                                                               31/1/2003

 

 

Α­γω­νι­στι­κές Κι­νή­σεις Εκ­παιδευτικών