ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΔΗΓΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλοντας να πάρει μέτρα προστασίας της εργασίας από την «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων που επιβάλλει η ελεύθερη αγορά, έθεσε όρια, που οριοθετούν χωρίς να αναιρούν, τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς. Ένα τέτοιο μέτρο είναι και ο καθορισμός ανώτατου ορίου συνεχών συμβάσεων εργασίας.

Ερώτημα πρώτο: είναι εφαρμόσιμη η Οδηγία στο δημόσιο τομέα;

Η ίδια η κυβέρνηση επιδιώκει να λειτουργεί ο δημόσιος τομέας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλά με κοινωνική ευαισθησία. Συνεπώς τα μέτρα που επιβάλει η Ε.Ε. για τον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να εφαρμόζονται και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό και στον κοινωνικά ευαίσθητο δημόσιο τομέα. (π,χ, το ΥΠΕΠΘ προέβλεψε την προστασία της εργασίας των εκπαιδευτικών των ιδιωτικών σχολείων που έχουν εργασθεί πάνω από 6 χρόνια, αλλά όχι των εκπαιδευτικών των δημόσιων σχολείων).

Ερώτημα δεύτερο: πόσο μεγάλο θα πρέπει να είναι το δίχτυ προστασίας της εργασίας; Δηλαδή ποιους θα καλύπτει και με ποιες προϋποθέσεις;

Η κυβέρνηση, αν και παραδέχεται ότι η Υγεία και η Παιδεία αποτελούν σημαντικές προτεραιότητες, έχει την τάση να εξαιρεί από το δίχτυ προστασίας τους γιατρούς και τους εκπαιδευτικούς. Δηλαδή η Υγεία και η Παιδεία είναι σημαντικές ως έργο, αλλά που το επιτελούν μη ικανοποιημένοι εργαζόμενοι, έχοντας τα ίδια ακριβώς επαγγελματικά προσόντα (ή και περισσότερα μερικές φορές) με τους μόνιμους συναδέλφους τους.

Αυτό που διαφοροποιεί τους συμβασιούχους εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και ωρομίσθιους) από τους υπόλοιπους συμβασιούχους είναι το γεγονός ότι οι διαδικασίες διορισμού τους, με σύμβαση 9μηνη ή και λιγότερο, γίνεται με πανελλαδικές διαφανείς διαδικασίες (επετηρίδα παλιότερα, πανελλαδικοί πίνακες τώρα), χωρίς να εισχωρεί σε αυτές το γνωστό ελληνικό ρουσφέτ (μιας και η Ελλάς λειτουργεί ως η κοινωνία των «γνωστών»).

Μια άλλη διαφοροποίηση είναι το γεγονός ότι οι συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί αναλαμβάνουν την πιο δύσκολη δουλειά, καλύπτοντας τις πιο δύσκολες θέσεις (σχολεία ανά την Ελλάδα που δεν επιθυμούν οι μόνιμοι συνάδελφοί τους) τον πιο ακατάλληλο καιρό (μετά την έναρξη της σχολικής περιόδου). Οι άνθρωποι αυτοί αναλαμβάνουν επαγγελματικό ρίσκο αναμένοντας το Υπουργείο να τους καλέσει για αναπληρωτές, απορρίπτοντας τυχόν άλλες προτάσεις εργασίας που θα είχαν για τον ιδιωτικό τομέα.

Το ΥΠΕΠΘ πραγματοποιεί κάθε χρόνο το 25% των μόνιμων διορισμών από τους αναπληρωτές. Δηλαδή για φέτος που θα έχουμε 6000 διορισμούς, οι 1500 θα είναι από τους αναπληρωτές (σε σύνολο πάνω από 25000 αναπληρωτών). Δηλαδή διορίζεται κάθε χρόνο μόνο ο ένας από τους 25 αναπληρωτές. Με το ρυθμό αυτό θα πρέπει ένας εκπαιδευτικός να εργάζεται ως αναπληρωτής για 15 χρόνια πριν το μόνιμο διορισμό του, δηλαδή να περάσει το ήμισυ της επαγγελματικής του καριέρας (35ετία) ως αναπληρωτής.

Τη στιγμή που οι αναπληρωτές αποτελούν το 14% του συνολικού εκπαιδευτικού δυναμικού (στοιχεία ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) δεν μπορεί να περνούν πάνω από το 14% της επαγγελματικής τους καριέρας ως αναπληρωτές. Το 14% της 35ετίας είναι κάτω από 5 χρόνια. Συνεπώς το ΥΠΕΠΘ ερμηνεύοντας το πνεύμα της Κοινοτικής Οδηγίας και το περί δικαίου κοινό αίσθημα, οφείλει να λάβει μέτρα για την μείωση του χρόνου εργασίας των εκπαιδευτικών ως αναπληρωτών πριν από το μόνιμο διορισμό τους.

 

Νίκος Ταψής, εκπαιδευτικός

Υποψήφιος  Ανεξάρτητης  Κίνησης  Εκπαιδευτικών  (  Α.Κ.Ε  )