Αθήνα 1-2 Μάρτη: Σύνοδος Υπουργών Παιδείας της Ε.Ε.

 

Όχι παιδεία για την Ε.Ε- Όχι παιδεία για λίγους και «εκλεχτούς»

Πανελλαδική κινητοποίηση για μια μαζική αγωνιστική διαδήλωση

 

Η Σύνοδος των Υπουργών Παιδείας της ΕΕ στην Αθήνα στις 1-2 Μάρτη για ένα δηλαδή κατεξοχήν λαϊκό και νεολαιίστικο ζήτημα αφορά μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο τη σπουδάζουσα νεολαία και τους εκπαιδευτικούς μιας και ενάντιά τους εφαρμόζονται οι αντιδραστικές εκπαιδευτικές πολιτικές και  διαχειρίζονται οι κρατούντες την κρίση της εκπαίδευσης. Το κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας εντάσσοντας την μάχη αυτή στη συνολικότερη αντιπαράθεση με ΕΕ- κυβερνητική πολιτική. να την μετατρέψει σε εφαλτήριο για μια αγωνιστική συμμετοχή και συνδιαμόρφωση του χαρακτήρα της διεθνούς διαδήλωσης τον Ιούνη του 2003, κινούμενο προς την κατεύθυνση της άρνησης της ιμπεριαλιστικής- καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της εξάρτησης της χώρας μας, της  παιδείας των ταξικών φραγμών, της ανεργίας, της καταστολής της ελευθερίας σκέψης.

 

Ν’ ανοίξει το ζήτημα της Ε.Ε στη νεολαία

Την τελευταία περίοδο εξελίσσεται μια πολύπλευρη προπαγάνδα από τους κυρίαρχους  που δημιουργεί νέες και ανακαινίζει  παλιές αυταπάτες για την ΕΕ. Είναι αναγκαίο λοιπόν να προβληθεί στη νεολαία:

 Η αντιδραστική –εκμεταλλευτική –ιμπεριαλιστική βάση συγκρότησης αυτού του συνασπισμού των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Η χρησιμοποίηση της ΕΕ σαν «όχημα» για τον ανταγωνισμό τους με ΗΠΑ –Ιαπωνία, σαν εργαλείο επιβολής στις μικρότερες χώρες της ΕΕ και στους ευρωπαϊκούς λαούς. Ότι τελικά η Ε.Ε δεν είναι η Ευρώπη των λαών και ούτε μπορεί να μετατραπεί σε τέτοια.

Ότι η Ε.Ε δεν μπορεί να αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» στην αμερικάνικη επιθετικότητα που φέρνει τον πόλεμο διεκδικώντας την παγκόσμια κυριαρχία. Οι δήθεν φιλειρηνικές θέσεις της αποκρύπτουν την οξύτατο οικονομικό και γεωπολιτικό ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ με τους αμερικάνους.

Ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα προκρίνοντας το λεγόμενο «κοινωνικό μοντέλο» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στην αμερικάνικη εκδοχή. Ήδη οι στάχτες του «μοντέλου» έχουν γίνει λίπασμα της πολιτικής της ανεργίας, του μοιράσματος της φτώχειας και της κλιμάκωσης της καταστολής.

Ειδικά για την χώρα μας και το λαό της οι συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ είναι οδυνηρές. Ότι έδινε η ΕΕ και οι ισχυροί της (στους ντόπιους μεγαλοκαρχαρίες) το έπαιρνε διπλά και τρίδιπλα μέσω των άνισων εμπορικών συναλλαγών, των χρεών και των δανείων. Σ’ αυτά τα χρόνια κλιμακώθηκε η αποβιομηχάνιση και η παραρτημοποίηση της ελληνικής οικονομίας, το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Η μετατροπή της χώρας μας σε τουριστικό θέρετρο και κόμβο (τηλεπικοινωνιακό, μεταφορών) των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, καθιστώντας την έρμαιο των ιμπεριαλιστικών πολιτικών τους.

Οι ευρωενωσίτες προπαγανδιστές, δεξιοί, κεντρώοι και «αριστεροί» αποκρύπτουν τον κίνδυνο να χρησιμοποιηθεί η χώρα και ο λαός στον ήδη εντεινόμενο ανταγωνισμό ανάμεσα σε ΗΠΑ-ΕΕ. Ζητωκραυγάζουν για την ένταξη της Κύπρου στον ΕΕ, προωθούν τη διχοτόμηση του νησιού και την πλήρη μετατροπή του σε ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο. Καθιστώντας  τους τρεις λαούς  όμηρο των αντιθέσεων των αστικών τάξεων και αναλώσιμο υλικό στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

 Ο λαός, η νεολαία έχουν λοιπόν, χιλιάδες λόγους να παλέψουν για την έξοδο της χώρας μας απ’ την Ε.Ε, οικοδομώντας μια χώρα Λεύτερη, χώρα ειρήνης, και αλληλεγγύης με τους γειτονικούς και όχι μόνο λαούς.

 

Να μπει στο στόχαστρο η αντιδραστική εκπαιδευτική  πολιτική ΕΕ-κυβέρνησης

 

 Η ΕΕ -δηλαδή αυτοί που κανοναρχούν σ’ αυτή- προωθεί την προσαρμογή των εκπαιδευτικών συστημάτων στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης με στόχο να την μετακυλίσουν  στις πλάτες της σπουδάζουσας νεολαίας και των εκπαιδευτικών, αλλά και στις ανάγκη ανταπόκρισης των δυτικοευρωπαϊκών μονοπωλίων στον ανταγωνισμό με τα αμερικανικά και ιαπωνικά μονοπώλια. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση οι σύνοδοι Μπολόνια-Πράγας έθεσαν το ζήτημα του «ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου εκπαίδευσης».

Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, έχοντας παραιτηθεί από μια ανεξάρτητη πορεία και εναποθέτοντας τον καθαρισμό βασικών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στον ξένο παράγοντα, όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιούν τις ρυθμίσεις και τις επιταγές της ΕΕ, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν την αδυναμία χάραξης μακροπρόθεσμης εκπαιδευτικής πολιτικής.

Η προσαρμογή της εκπαίδευσης της χώρας μας στις μονοπωλιακές ανάγκες και σε συνθήκες κρίσης και οξύτατου ανταγωνισμού απαιτεί μια εκπαίδευση χωρίς τους «αναχρονισμούς» που επέβαλλε το λαϊκό κίνημα μια προηγούμενη περίοδο αλλά και οι διαφορετικές τότε ανάγκες της εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Ειδικά η εκπαίδευση στη χώρα μας πρέπει να υπηρετήσει την μετατροπή της σε χώρα υπηρεσιών-εκδουλεύσεων στο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Μια εκπαίδευση με ακόμα πιο σαφή την ταξική της διαμόρφωση. Μια εκπαίδευση ευέλικτη, ευπροσάρμοστη στις μονοπωλιακές ανάγκες. Μια εκπαίδευση που θα προετοιμάζει τη νεολαία στο ρόλο του απασχολήσιμου. Μια εκπαίδευση αποστειρωμένη απ’ τη συνδικαλιστική δράση, τις κατακτήσεις των μαζών.

Κρίσιμο και συνάμα ιδιαίτερο ρόλο έχει η ιδεολογική παρέμβαση της ΕΕ. Μέσω των εκπαιδευτικών ευρωπαϊκών προγραμμάτων όσο και της γενικότερης προπαγάνδας της γίνεται προσπάθεια να εμποτιστούν χιλιάδες νέοι με τα «ιδανικά» της εξάρτησης, ενώ παράλληλα οι ισχυροί της ΕΕ θα αλιεύουν ανθρώπους-στηρίγματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής τους.

Η Σύνοδος αυτή είναι φανερό πως θα προωθήσει παραπέρα τις κατευθύνσεις που έθεσαν οι σύνοδοι της Μπολόνια και της Πράγας. Μάλιστα πολλές από αυτές ήδη προωθούνται είτε κεντρικά με νόμους-διατάγματα(ν/σ για μεταπτυχιακά και έρευνα, νόμος ανωτατοποίησης των ΤΕΙ) είτε αποκεντρωμένα μέσω προγραμμάτων σπουδών και κανονισμών λειτουργίας. Αυτές είναι:

Η προώθηση των δύο κύκλων σπουδών στην Γ’ βαθμίδα, μέτρο που θέλει να μετατοπίσει προς τα πάνω τη λήψη πανεπιστημιακού πτυχίου. Για τους περισσότερους φοιτητές η πανεπιστημιακή(;) εκπαίδευση θα ολοκληρώνεται με την παροχή ενός πιστοποιητικού παρακολούθησης του 1^ου κύκλου σπουδών, διαβατηρίου κυριολεκτικά για την απασχολησιμότητα και την ανεργία. Αυτό που ως τώρα λέγαμε εντατικοποίηση θα μοιάζει παιδικό παιχνίδι μπροστά στο τοπίο των δύο κύκλων.

Η επέκταση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων σ’ όλη την εκπαιδευτική διαδικασία και η άρση του «αναχρονισμού» της (όποιας) δωρεάν παιδείας. Το ενοίκιο στις Εστίες, το φαγητό επί πληρωμή, τα φοιτητικά-σπουδαστικά δάνεια δημιουργούν το απαραίτητο κλίμα για να έρθει η αγορά των βιβλίων, οι ιδιωτικές εστίες, τα δίδακτρα στις σπουδές. Μέτρα που μετακυλύουν το κόστος της εκπαίδευσης στη σπουδάζουσα νεολαία  και θα αυξήσουν κατακόρυφα τους  ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση.

Η πλήρης αποσύνδεση του πτυχίου με τα επαγγελματικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτό. Η κατάργηση της επετηρίδας έχει γίνει πράξη. Οι εξετάσεις για τη λήψη άδειας εξάσκησης επαγγέλματος, οι κάθε είδους διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ, μετατρέπουν τα πτυχία σε κουρελόχαρτα και τους απόφοιτους σε έρμαια της εργοδοσίας. Έτσι η πολιτική της ανεργίας βαφτίζεται ατομικό πρόβλημα του άνεργου. Η δια βίου εκπαίδευση, δηλαδή η δια βίου κίνηση στον κύκλο εργασία-ανεργία-επανειδίκευση, αντικειμενική εξέλιξη.

Το χτύπημα του κινήματος, με την απαγόρευση Γενικών Συνελεύσεων, την προσπάθεια στησίματος πειθαρχικών  και την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, η επιβολή ενός κλίματος τρομοκρατίας ενάντια στις μαζικές διαδικασίες και τους αγώνες των σπουδαστικών μαζών.

Το πιο σοβαρό ιδεολογικό αλλά και πολιτικό εργαλείο προώθησης αυτών των αντιδραστικών στοχεύσεων ΕΕ-κυβέρνησης είναι η αξιολόγηση. Τα τμήματα της Γ’ βαθμίδας υποχρεώνονται να μπουν σε έναν ατέρμονο ανταγωνισμό για το ποιος θα υλοποιήσει καλύτερα τις προαναφερόμενες κατευθύνσεις. Ταυτόχρονα χρησιμοποιείται για να προωθήσει τη διαδικασία συνολικής αναμόρφωσης της Γ’ βαθμίδας. Στη θέση του διαχωρισμού ΑΕΙ-ΤΕΙ, πρέπει να προβάλλουν πολλαπλοί διαχωρισμοί σε τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ της πρώτης γραμμής, σε τμήματα με πιο περιορισμένη χρησιμότητα, σε τμήματα πάρκινγκ ανέργων. Έτσι να υλοποιηθεί ο στόχος της δημιουργίας του «πραγματικού πανεπιστημίου», ενός πανεπιστημίου μετατοπισμένου προς τα πάνω, αφιλόξενου για την πλειοψηφία των φοιτητών και των σπουδαστών, αποκομμένου απ’ το κίνημα, που θα εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

 

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Η σύνοδος αποτελεί μια πολιτική αφορμή και μια πρόκληση συνάμα για το κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας. Επιδιώκουμε το άνοιγμα των ζητημάτων και τη λήψη αποφάσεων αγωνιστικού προσανατολισμού και δράσης μέσα στους φοιτητικούς-σπουδαστικούς συλλόγους, ώστε να συνδεθεί με δημιουργικό τρόπο η συμμετοχή τους στη διαδήλωση τη μέρα της Συνόδου.

 

Η Θεσσαλονίκη Αντίσταση 2003, οι Αγωνιστικές Κινήσεις Φοιτητών- Σπουδαστών, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες των μαθητών , βάζουν στόχο μια μαχητική πανελλαδική κινητοποίηση, ώστε στις 1-2 Μάρτη να συγκροτηθεί ένα ανεξάρτητο απ’ τη σοσιαλδημοκρατία και το ρεφορμισμό, μπλοκ αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης, αντιΕΕ-αντικυβερνητικού προσανατολισμού, μαζικής αγωνιστικής προοπτικής.

 

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ –ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ