ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ Τ.Ε.Ε.

 

ΚΩΝ/ΝΟΥ  ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΙΤΗ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ- ΕΡΕΥΝΗΤΗ

 

Είναι γνωστό σε όλους μας ότι τα “τεχνικά σχολεία” δεν έχουν την κοινωνική καταξίωση που τους αξίζει αλλά αντίθετα στη χώρα μας θεωρούνται απαξιωμένα σα σχολεία.

Επίσης κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας άρθρα που τα φέρουν σα σχολεία Β΄ κατηγορίας (ενώ τα λύκεια είναι Α΄ κατηγορίας) ότι  σ΄ αυτά πηγαίνουν “παιδιά ενός κατώτερου θεού” κλπ.

Η περιφρόνηση σε κάθε είδους χειρωνακτική εργασία μεταξύ των “μορφωμένων” Ελλήνων, αποτελεί ένα είδος “κοινωνικού ρατσισμού” που εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα στην ελληνική κοινωνία, οφείλεται κύρια στο γεγονός ότι συνδέεται με τους δούλους της αρχαίας Ελλάδας, καθώς και με τη δουλεία – ραγιαδισμό κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας.

Στην αρχαία Ελλάδα ούτε η Αθήνα ούτε η Σπάρτη έδωσαν, ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση των ατόμων για την εκτέλεση καθαρά χειρωνακτικών εργασιών, επειδή θεωρούσαν τις χειρωνακτικές εργασίες “βάρβαρον και ου παιδεία” γι΄ αυτό το λόγο, άλλωστε, τις εργασίες αυτές τις εκτελούσαν αποκλειστικά οι δούλοι .

Στη βυζαντινή εποχή, όπως είναι γνωστό, δόθηκε ιδιαίτερη σημασία μόνο στην ανάπτυξη του ελληνοχριαστιανικού πολιτισμού.

Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας είχαν επιβληθεί αυστηροί περιορισμοί στον εκπαιδευτικό τομέα. Παρόλα αυτά οι Έλληνες κατόρθωσαν να σημειώσουν πρόοδο στο εμπόριο, ως μεταπράτες, και αργότερα ανέπτυξαν βιοτεχνικά κέντρα υφαντικής, βαφικής, μεταλλοτεχνικής κλπ.

Μετά την απελευθέρωση στο νεοσύστατο κράτος ο Ιωάννης Καποδίστριας υποστήριξε εξίσου σθεναρά και τη γενική στοιχειώδη και την πρακτική εκπαίδευση. Με την εγκατάσταση του Όθωνα και των βαυαρών επικράτησε εκπαιδευτικό σύστημα που βασίζονταν στη θεωρητική παιδεία και το οποίο κυριάρχησε για έναν αιώνα περίπου.

Το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα έδινε έμφαση στην αξία της κλασικής μόνον εκπαίδευσης. Οι απόφοιτοι του γυμνασίου, οι οποίοι δεν είχαν καμία πρακτική άσκηση, υποτιμούσαν τη χειρωνακτική εργασία και προσπαθούσαν να αποκτήσουν μια θέση δημοσίου υπαλλήλου στις πόλεις.

Από τη σύντομη ιστορική αναδρομή της επαγγελματικής εκπαίδευσης που κάναμε φάνηκε ότι για πολλούς αιώνες ήταν παραμελημένη και μόλις το 1959 το κράτος πήρε τα πρώτα αποφασιστικά μέτρα για τη βελτίωσή της.

Όμως τα τελευταία χρόνια η ανάπτυξη της τεχνολογίας ακολουθεί θα λέγαμε φρενήρη ρυθμό, έτσι που πολλά επαγγέλματα, εκπαιδευτικές κατευθύνσεις και ειδικότητες να αλλοιώνονται , να μετεξελίσσονται ή να υποκαθίστανται.

Έτσι σήμερα η καθαρά χειρωνακτική εργασία έχει ελαχιστοποιηθεί, η οικονομία χαρακτηρίζεται ως “οικονομία της γνώσης” και είναι εντελώς λαθεμένες οι αντιλήψεις που αποδίδουν στην επαγγελματική εκπαίδευση αντιστοιχία με τη χειρωνακτική εργασία και στη γενική με τη διανοητική. Ο συνδυασμός θεωρίας και πράξης στη σημερινή εποχή είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε απαραίτητος.

Κατά συνέπεια η αντίληψη που θέλει την επαγγελματική εκπαίδευση B΄

κατηγορίας σε σχέση με τη γενική αποτελεί απομεινάρι άλλων εποχών.

 

 

Στη συνέχεια θα αναφερθούμε σε κάποιους μύθους που ακούμε σήμερα και θα επιχειρήσουμε με θέσεις και συμπεράσματα να τους καταρρίψουμε

 

1^ος: Στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση πηγαίνουν παιδιά που δεν «παίρνουν» τα γράμματα και είναι μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας.

 

Τα παιδιά που ακολουθούν την ΤΕΕ έχουν ιδιαίτερη, εκ φύσεως, κλίση σε μια τέχνη ή σε κάποιο επάγγελμα που τους ταιριάζει, γενικά αποδίδουν στην εφαρμοσμένη γνώση και όχι στη θεωρητική γνώση.

Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του δημιουργός και γι΄ αυτό ανακαλύπτει, μαθαίνει, τελειοποιεί και παράγει. Η απόκτηση επαγγελματικών γνώσεων και δεξιοτήτων σε ένα άτομο του δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ζωής, πράγμα απαραίτητο για την πνευματική, κοινωνική και ψυχολογική του ανάπτυξη.

Συνεπώς η στροφή των μαθητών προς την ΤΕΕ σημαίνει κυρίως ότι οι συγκεκριμένοι  μαθητές θέλουν να κερδίσουν εκτός από τις γενικές γνώσεις και ειδικές επαγγελματικές γνώσεις και δεξιότητες. Αυτό είναι κάτι που τους αρέσει και ταυτόχρονα προσφέρει ευοίωνες προοπτικές στην επαγγελματική τους αποκατάσταση. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι αρκετοί μαθητές των ΤΕΕ εμφανίζονται ως πάρα πολύ καλοί και ιδιαίτερα στα μαθήματα ειδικότητας, παρότι στο γυμνάσιο παρουσίαζαν χαμηλές επιδόσεις.

 

 

2^ος: Στα ΤΕΕ πηγαίνουν συνήθως “αλητόπαιδα”, παιδιά διαλυμένων οικογενειών  και γενικά παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς, εμφάνισης, ναρκωτικών κλπ.

 

Πρόκειται για το μεγαλύτερο ίσως μύθο που περιέχει και μεγάλη δόση κοινωνικού ρατσισμού. Τα παιδιά αυτά προέρχονται κυρίως από πτωχές και όχι διαλυμένες οικογένειες. Η εμφάνιση και η συμπεριφορά τους είναι ίδια με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους άσχετα με τον τύπο του σχολείου  που παρακολουθούν. Τέλος είναι εντελώς ανυπόστατη η φήμη για τη χρήση ναρκωτικών, διότι η μάστιγα αυτή έχει πλήξει όλα τα   κοινωνικά στρώματα και τις ηλικίες.

 

 

3^ος: Τα πτυχία που παίρνουν τα παιδιά από τα ΤΕΕ δεν έχουν επαγγελματική κατοχύρωση και δεν βρίσκουν δουλειά κυρίως στο δημόσιο.

 

Σχεδόν όλοι οι μαθητές που αποφοιτούν από τα ΤΕΕ έχουν νομικά κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα.  Σχετικές πληροφορίες μπορεί κανείς να ζητήσει από τον ΟΕΕΚ Δ/νση επαγγελματικών δικαιωμάτων και ισοτιμιών τηλ.210 2709134,5,6 ή στο διαδίκτυο www.oeek.gr.

Σε ότι αφορά την πρόσληψή τους στο δημόσιο σε όλες σχεδόν τις προκηρύξεις του δημοσίου, ΟΤΑ, ΔΕΚΟ, ΝΠΔΔ και ΙΔ απαιτούνται πτυχία ειδικοτήτων και σε όσες περιπτώσεις απαιτείται ως προσόν διορισμού απολυτήριο λυκείου ως ισότιμο μπορεί να προσκομισθεί και το πτυχίο Β΄ κύκλου των ΤΕΕ σύμφωνα με το Ν. 3027/2002 αρθρο 6 , παράγραφος 23^α (ΦΕΚ 152 Α28/6/2002).

Οι απόφοιτοι ΤΕΕ Α ΄κύκλου μετά από φοίτηση 2 ετών λαμβάνουν Πτυχίο Ειδικότητας επιπέδου 2 και με 1 επιπλέον έτος φοίτησης επιπέδου 3. Τα πτυχία αυτά είναι εκπαιδευτικοί και ταυτόχρονα επαγγελματικοί τίτλοι.

Στον ιδιωτικό τομέα είναι αυτονόητο ότι οι ειδικές επαγγελματικές γνώσεις έχουν πρωτεύοντα ρόλο και η πρόσληψη των εργαζομένων  γίνεται με αυτό το βασικό κριτήριο. Εξ άλλου η άσκηση ενός επαγγέλματος προϋποθέτει κατοχή αντίστοιχου πτυχίου ειδικότητας ή πιστοποιημένων προσόντων, προϋπόθεση που σύντομα θα επεκταθεί σε όλα τα επαγγέλματα.

 

 

4^ος: Οι  μαθητές των ΤΕΕ δεν έχουν διέξοδο για παραπέρα σπουδές και κάποιοι λίγοι μπαίνουν στα ΤΕΙ.

 

·         Οι πτυχιούχοι Α΄ κύκλου ΤΕΕ μπορούν να εγγραφούν στη Β΄ τάξη Ενιαίου Λυκείου και να εισαχθούν  μέσω αυτού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έχοντας βέβαια αποκτήσει ένα πτυχίο ειδικότητας επιπέδου 2, καθόλου ευκαταφρόνητο.

·         Οι πτυχιούχοι Β΄ κύκλου ΤΕΕ διαγωνιζόμενοι πανελλαδικά σε τρία μόνο μαθήματα εισάγονται στα ΤΕΙ  με ποσοστό. Το ποσοστό θεωρείται γενικά ικανοποιητικό και οι επιτυχόντες στις πανελλήνιες εξετάσεις εισάγονται στα ΤΕΙ. Πρέπει να αναφερθεί ότι οι μαθητές των ΤΕΕ εισάγονται σε ειδικότητες των ΤΕΙ αντίστοιχες ή συναφείς με το πτυχίο τους, πράγμα που σημαίνει ότι είναι καλύτερα προετοιμασμένοι στα μαθήματα ειδικότητας και έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς θα σπουδάσουν.

·         Οι πτυχιούχοι Β΄ κύκλου ΤΕΕ την επόμενη σχολική χρονιά από εκείνη που αποφοίτησαν, μπορούν να υποβάλουν αίτηση- δήλωση για τη συμμετοχή τους στις εξετάσεις των μαθημάτων της Γ΄ τάξης των ημερήσιων ενιαίων λυκείων που διενεργούνται σε εθνικό επίπεδο και να εισαχθούν στα ΑΕΙ.Η ανωτέρω ρύθμιση αναφέρεται στο Ν.2009/2001 άρθρο 2 παρ.1 και στο διευκρινιστικό έγγραφο Φ.251/10334/Β6 31-01-2003 του ΥΠΕΠΘ

Κατά τη διάρκεια των σπουδών τους οι μαθητές των ΤΕΕ εφ΄ όσον έχουν πολύ καλή επίδοση λαμβάνουν, σύμφωνα με τον ιδρυτικό Νόμο των ΤΕΕ 2640/98 ,υποτροφίες από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών  Ι.Κ.Υ.

Συμπερασματικά ο μαθητής που τελειώνει τις σπουδές του στα ΤΕΕ σε ηλικία 18 ετών έχει λάβει 2 πτυχία ειδικότητας και μπορεί να εισαχθεί σε ΤΕΙ και ΑΕΙ.

 

 

5^ος: Οι απόφοιτοι των ΤΕΕ επειδή δεν έχουν την ίδια μόρφωση με τους απόφοιτους του Λυκείου συνήθως πέφτουν θύματα της εργοδοσίας η οποία τους εκμεταλλεύεται.

 

Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι απόφοιτοι των ΤΕΕ επειδή κατέχουν τις ειδικές γνώσεις και δεξιότητες που απαιτούνται για την εργασία βρίσκουν πολύ πιο εύκολα δουλειά και βέβαια δεν πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης.

Αντίθετα οι απόφοιτοι του λυκείου επειδή δεν έχουν ειδικές επαγγελματικές γνώσεις εύκολα μπορεί να μετατραπούν σε εργαζόμενους για «όλες τις δουλειές».

 

 

6^ος: Οι απόφοιτοι των ΤΕΕ μαθαίνουν μια τέχνη αλλά με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας οι γνώσεις τους σύντομα απαξιώνονται.

 

Οι σπουδές των μαθητών στα ΤΕΕ ως γνωστόν περιλαμβάνουν γνώσεις μαθημάτων Γεν, Παιδείας και μαθημάτων ειδικότητας καθώς και δεξιότητες.

Τα μαθήματα ειδικότητας δεν οδηγούν σε στενή εξειδίκευση όπως στην κατάρτιση, στα ΙΕΚ,ΚΕΚ κλπ. αλλά σε ένα κύκλο τέτοιων γνώσεων και δεξιοτήτων ώστε αυτές να είναι ευέλικτες και προσαρμόσιμες στις νέες ανάγκες της τεχνολογίας ΄Ετσι π.χ. τα ΤΕΕ έχουν την ειδικότητα βοηθών νοσηλευτών χωρίς στενή εξειδίκευση ενώ στενή εξειδίκευση παρέχεται στα ΙΕΚ όπου έχουμε τις ειδικότητες 1. Νοσηλευτής Τραυματιολογίας, 2.Νοσηλευτής Χειρουργείου, 3. Νοσηλευτής Ογκολογικών Παθήσεων, 4. Νοσηλευτής Νοσοκομειακών Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και 5. Νοσηλευτής ατόμων με ψυχικές παθήσεις. 

 

 

7^ος: Τα ΤΕΕ σα σχολεία δεν είναι πετυχημένα γι΄ αυτό οι μαθητές τους όλο και λιγοστεύουν.

 

Ο μύθος αυτός καταρρέει από αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας πού δείχνουν ότι τα ΤΕΕ από της ιδρύσεώς τους με το Ν.2640 μέχρι σήμερα συνεχώς αυξάνουν τους μαθητές τους.

Τα ΤΕΕ  κατά το τρέχον σχολικό έτος έχουν περισσότερους μαθητές απ΄ότι είχαν μαζί τα ΤΕΛ και οι ΤΕΣ .Αντίθετα εμφανίζουν μείωση μαθητικού δυναμικού τα Λύκεια και τα Γυμνάσια.     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

8^ος :Τα Τεχνικά Επαγγελματικά Λύκεια (ΤΕΛ) ήταν καλύτερα από τα ΤΕΕ γιατί ήταν Λύκεια και σ΄ εκείνα πήγαιναν μαθητές πιο ανεβασμένου επιπέδου.

 

Τα ΤΕΛ σα σχολεία είχαν διττό στόχο. Στόχευαν σε άρτια Γενική Εκπαίδευση και άρτια Επαγγελματική Εκπαίδευση. Τα προγράμματα σπουδών στα τρία έτη περιείχαν 52% μαθήματα Γεν. Παιδείας και 48% μαθήματα ειδικότητας και εργαστήρια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι μαθητές να μη μαθαίνουν καλά ούτε τα μαθήματα Γεν. Παιδείας ούτε τα μαθήματα ειδικότητας και τα εργαστήρια.

Κατά συνέπεια τα ΤΕΛ δεν ήταν πιο ανεβασμένου επιπέδου αν λάβουμε υπ΄ όψη ότι σαν επαγγελματικά σχολεία έπρεπε να στοχεύουν κύρια στα μαθήματα ειδικότητας πράγμα που συμβαίνει με τα ΤΕΕ και με αυτό το βασικό κριτήριο τα ΤΕΕ είναι πιο ανεβασμένου επιπέδου σε σχέση με τα ΤΕΛ.

 

 

9^ος: Είναι καλύτερα οι νέοι μας να τελειώνουν το Λύκειο και έχοντας στέρεη Γεν. Παιδεία να καταρτίζονται επαγγελματικά στα ΙΕΚ ή οπουδήποτε παρέχεται εξειδίκευση-κατάρτιση. Προσαρμόζονται πιο καλά.

 

Η πραγματικότητα είναι και εδώ διαφορετική διότι:

α) Η προσαρμογή στην Επαγγελματική Κατάρτιση γίνεται πολύ πιο καλά μέσω της Επαγγελματικής  Εκπαίδευσης και όχι απ΄ ευθείας από τη γενική εκπαίδευση.

β) Οι δεξιότητες αποκτώνται πολύ πιο εύκολα σε ηλικίες 15 έως 18 ετών και νωρίτερα.

γ) Οι νέοι σφυρηλατούν έντονα την προσωπικότητά τους στην εφηβική ηλικία και είναι δύσκολο σε κάποιον που αισθάνεται απόφοιτος Λυκείου-υποψήφιος για το Πανεπιστήμιο να «γυρίσει πίσω» για να μάθει πράγματα που άλλοι έχουν μάθει νωρίτερα ακολουθώντας την Επαγγ. Εκπαίδευση. Αισθάνεται σαν αποτυχημένος που ακολουθεί κατ΄ ανάγκη Επαγγελματική Εκπαίδευση ή κατάρτιση. 

Στο παρακάτω σχήμα φαίνεται η σχέση των μορφών εκπαίδευσης-κατάρτισης με την αγορά εργασίας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

10^ος: Η ουσιαστική αναβάθμιση των ΤΕΕ θα πραγματοποιηθεί εάν αυτά ενταχθούν στη Λυκειακή βαθμίδα.

 

Εδώ παρατηρούμε τα εξής:

α) Δεν υπάρχει Λυκειακή βαθμίδα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Υπάρχει 1^ος  κύκλος που περιλαμβάνει το γυμνάσιο και 2^ος κύκλος που περιλαμβάνει το Ενιαίο Λύκειο και το ΤΕΕ.

Σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει επικρατήσει η ορολογία Κατώτερη Δευτεροβάθμια για το Γυμνάσιο και Ανώτερη Δευτεροβάθμια για το Λύκειο ή κάποιο άλλο αντίστοιχο σχολείο ενταγμένο στο τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα.

β) Το ΤΕΕ σαν Επαγγελματικό σχολείο έχει διττό στόχο, να δώσει αφ΄ ενός Γενική Παιδεία αφ΄ ετέρου και κυρίως να δώσει όλες εκείνες τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες που θα καταστήσουν ικανό τον απόφοιτό του να σταδιοδρομήσει επιτυχώς σ ένα επάγγελμα ανάλογα με την ειδικότητα του πτυχίου του. Στην περίπτωση που αυξήσουμε τα μαθήματα Γενικής Παιδείας που σήμερα είναι 30% προκειμένου να μοιάσει το Λύκειο, θα αλλοιώσουμε το χαρακτήρα του οι μαθητές του δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στο διττό ρόλο του και πτυχιούχοι θα υστερούν σε ειδικές γνώσεις και δε θα είναι κατάλληλοι για άμεση επαγγελματική αποκατάσταση.

Ουσιαστική αναβάθμιση για τα ΤΕΕ θα προκύψει εάν αυτά βελτιώσουν την κτιριακή τους υποδομή, τον εργαστηριακό τους εξοπλισμό, την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών τους κλπ.

 

 

11^ος :Οι καθηγητές των ΤΕΕ έχουν λιγότερα τυπικά προσόντα

 (επιστημονικά και παιδαγωγικά) σε σχέση με εκείνους του Λυκείου.

 

Η αλήθεια και στην περίπτωση αυτή είναι διαφορετική. Στα ΤΕΕ οι καθηγητές γενικών μαθημάτων (μαθηματικοί, φιλόλογοι, φυσικοί κλπ.) έχουν τα ίδια τυπικά προσόντα με εκείνους του Λυκείου και οι καθηγητές ειδικοτήτων (εκτός κάποιων εξαιρέσεων ) έχουν τα ίδια ή και περισσότερα χρόνια σπουδών με αμιγή παιδαγωγική κατάρτιση ετήσια ή εξαμηνιαία.

 

 

12^ος : Εάν στη χώρα μας εφαρμοστεί 12χρονη υποχρεωτική Λυκειακή εκπαίδευση θα ανέβει το επίπεδο του λαού μας και θα φτάσουμε τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

 

Εδώ υπάρχει μύθος και ουτοπία μαζί. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Η εκπαίδευση σαν κοινωνικό αγαθό πρέπει να παρέχεται σε όλους τους πολίτες μιας χώρας και για να είναι σε θέση αυτοί να απολαμβάνουν το προσφερόμενο αγαθό την Παιδεία θα πρέπει να έχουν προϋπάρξει οι κατάλληλες συνθήκες. Στην περίπτωση που δε συμβαίνει αυτό η δια νόμου υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης έχει περιορισμένα αποτελέσματα. Στη χώρα μας για παράδειγμα ενώ η εννεαετής υποχρεωτική εκπαίδευση έχει καθιερωθεί δια νόμου εδώ και 25 χρόνια εν τούτοις ένα ποσοστό περίπου 10% αποφοίτων του δημοτικού δεν τελειώνει και το γυμνάσιο.

Όσον αφορά την 12ετή υποχρεωτική εκπαίδευση στα άλλα Ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά συστήματα σε τρία μόνο κράτη τη Γερμανία το Βέλγιο και τη Ολλανδία υπάρχει 12ετής υποχρεωτική εκπαίδευση αλλά τα ποσοστά της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης σε σχέση με τη Γενική είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δικά μας όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

13^ος: Είναι κοινή η πεποίθηση ότι η ακαδημαϊκή κατεύθυνση οδηγεί στη μόρφωση και η Τεχνική επαγγελματική στην αγορά εργασίας.       

 

Και εδώ υπάρχει σύγχυση και ψευδαίσθηση ότι δηλαδή η ακαδημαϊκή κατεύθυνση οδηγεί στη μόρφωση και η Τεχνική Επαγγελματική στην αγορά εργασίας. Είναι όμως νομοτελειακά γνωστό ότι και οι δύο οδηγούν στην αγορά εργασίας, Από το πανεπιστήμιο θα πηγαίνουν 4 χρόνια αργότερα και όπως λέγανε παλιά με άσπρα και όχι με μπλε κολάρα. Η ανθρωπιστική μόρφωση όπως παρατηρεί και ο καθηγητής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων κος Χ. Φράγκος επιτυγχάνεται με τη συμπλήρωση δύο κατευθύνσεων: τη δουλειά και τη μόρφωση.

 

Δε μπορείς να έχεις μόρφωση όταν ασχολείσαι μόνο με τη μόρφωση και όχι με τη δουλειά, ούτε μπορείς, όταν ασχολείσαι μόνο με τη δουλειά και όχι με τη μόρφωση. Ανθρωπισμός υπάρχει και στους χώρους του ακαδημαϊσμού και στους χώρους του επαγγελματισμού.                           

 

 

14^ος :Η παιδεία είναι κοινωνικό αγαθό, είναι αυτοσκοπός και δεν πρέπει να συνδέεται με την αγορά εργασίας

 

Απέναντι σ΄ αυτή την άποψη «η παιδεία για την παιδεία» υπάρχει και η άλλη άποψη που θέλει την παιδεία υποσύστημα της αγοράς εργασίας και υποταγμένη στις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς.

Η χρυσή τομή βρίσκεται κάπου στη μέση

Είναι γνωστό ότι η παιδεία, η εκπαίδευση είχε πάντοτε σχέση με την αγορά εργασίας. Αν δε γινόταν αυτό αν δηλαδή δεν έδινε στον άνθρωπο εφόδια για τη ζωή και την εργασία τότε ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων θα είχε την παιδεία που έχει σήμερα ο σύγχρονος άνθρωπος, δεδομένου ότι πρέπει πρώτα να ζήσουμε και μετά να φιλοσοφήσουμε.

Στη σημερινή εποχή η οικονομία λέγεται οικονομία της γνώσης. παλαιότερα όταν η εργασία ήταν κατά κύριο λόγο χειρωνακτική, οι γνώσεις που απαιτούσε η τεχνολογία ήταν περιορισμένες, γι’ αυτό και η εμπειρία μαζί με τη σωματική δύναμη επαρκούσαν για να καλύψουν σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές ανάγκες.

Τις τελευταίες δεκαετίες όμως οι κοινωνίες οργανώνονται σε νέα πρότυπα. Η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει καθημερινά και πολλές φορές ριζικά τη ζωή του ανθρώπου, γι’ αυτό και το εκπαιδευτικό «πρότυπο» οφείλει να είναι ανάλογο με τις κοινωνικές διεργασίες και εξελίξεις.

Η ιστορία της εκπαίδευσης δείχνει, όπως αναφέρει και ο Αλέξης Δημαράς στο βιβλίο του «η μεταρρύθμιση που δεν έγινε» ότι οι μεταβολές στην εκπαίδευση ακολουθούν , σε έκταση και σε βάθος, τις μεταβολές της κοινωνίας.

Συμπερασματικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι τα σημερινά εκπαιδευτικά συστήματα πρέπει να περιέχουν Γενική-Ανθρωπιστική μόρφωση αλλά να μην είναι ξεκομμένα από τις κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.