ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΗΛΗ «ΑΠΟΨΗ»

ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ»

Σάββατο 4/1/03

 

ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Του Γιάννη Χαλλιορή

Προέδρου της ΕΛΜΕ ΧΙΟΥ

 

 

 

Από την ίδια στήλη, στο παρελθόν, έχουμε υποστηρίξει την ανάγκη για ένα νέο κίνημα ικανό να διεκδικήσει και να επιβάλλει την ποιοτική στροφή του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ενισχύοντας παράλληλα το δημόσιο χαρακτήρα του. Κομβικό σημείο για την επιτυχία της προσπάθειας αυτής θεωρούμε την υπέρβαση των παραταξιακών αγκυλώσεων, σε επίπεδο νοοτροπίας και πράξης, που, τα τελευταία χρόνια, έχουν καθηλώσει τον κλάδο σε στείρες αντιπαραθέσεις, με αποκορύφωμα την αδυναμία λήψης στρατηγικών αποφάσεων. Ενδεχομένως ο βαθμός ευθύνης να ποικίλλει, το γεγονός αυτό όμως καθόλου δεν αναιρεί την ουσία, εφόσον το κίνημα, χωρίς νεύρο και φαντασία, παραμένει αναποτελεσματικό, με λόγο καταγγελτικό και απόμακρο να παρακολουθεί, ως θεατής, μια κοσμογονία αλλαγών σε διεθνές και εθνικό επίπεδο.

Με τη συνέχιση της τακτικής αυτής, εκτός των άλλων, φθίνει και η εμπιστοσύνη στη συλλογική δράση, τάση που ενισχύεται από τη γενικότερη της ιδιώτευσης που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες.

Και όμως ο κλάδος των εκπαιδευτικών διαθέτει ένα σημαντικό- συγκριτικό- πλεονέκτημα στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων του. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ποικιλόμορφο επιστημονικό δυναμικό των μελών του, το οποίο, μέσα από ένα καλά σχεδιασμένο σύνολο δράσεων, είναι σε θέση να καταγραφεί ως καθοριστικός, πολύτιμος, παράγων στη διαμόρφωση της νέας πραγματικότητας.

Στους εκπαιδευτικούς ανήκει η ευθύνη να ανοίξουν το δημόσιο διάλογο σε κάθε πόλη, σε κάθε νομό, για μια σειρά από θέματα που έχουν σχέση με τη δομή και τη λειτουργία των νέων κοινωνιών, το ρατσισμό, την πολυπολιτισμικότητα, τη συνέχεια και τη διαχρονικότητα του Ελληνισμού, τη δημοκρατία, την παράδοση και τη νεωτερικότητα, τον κόσμο των σύγχρονων «αξιών». Έχουμε ακόμα την υποχρέωση να αμφισβητήσουμε, με διάθεση κριτική, το εκπαιδευτικό οικοδόμημα να στρέψουμε την προσοχή των εταίρων μας στις βασικές αρχές του, στην προσπάθεια για τον ποιοτικό μετασχηματισμό του.

Στα πλαίσια της συμπόρευσης αυτής θα πρέπει, μέσα από ειλικρινή εθνικό διάλογο, να επαναπροσδιορισθούν οι βασικοί σκοποί της εκπαίδευσης και να αναζητηθεί ένα νέο, ευρείας αποδοχής, συμβόλαιο.

Για όλα αυτά όμως απαιτείται η συνειδητοποίηση της ανάγκης για διαφορετική λειτουργία της ΟΛΜΕ και των ΕΛΜΕ, ώστε με τη δημιουργική, επιστημονική, στήριξη του ΚΕΜΕΤΕ να αναλάβουν σημαίνοντα κοινωνικό ρόλο στην παραγωγή έργου που αφενός θα προσδίδει κύρος στο επάγγελμα, αφετέρου θα σφυρηλατεί ισχυρούς δεσμούς με στρώματα και κινήματα.

Μια τέτοια «επιθετική», δυναμική, λειτουργία, με τον εκπαιδευτικό στο επίκεντρο των εξελίξεων, θα επιτρέψει στο κίνημα να αναδειχθεί σε αυθεντική συνιστώσα που διεκδικεί την αποφασιστική συμβολή της στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής, ενώ παράλληλα θα μεγιστοποιεί τα προβλήματα νομιμοποίησης της εξουσίας στις διαφορετικές επιλογές της.